ROMELU

“ROMELU!” De kreet van de stadionspeaker in Bordeaux werd iets na 16.00u zaterdagnamiddag luidkeels gevolgd door een oorverdovende “LUKAKU” van de 10.000 aanwezige Belgische supporters. De Evertonaanvaller had de Rode Duivels net op voorsprong gebracht tegen Ierland en zou twintig minuten voor tijd de tegenstander definitief uittellen door op een haast identieke wijze zijn tweede doelpunt op het EK te scoren. Dezelfde spits trouwens die nog geen week eerder door een ganse natie net niet uitgespuugd werd nadat hij tegen Italië een uitstekende mogelijkheid op de 1-1 miste.

Het kan snel gaan in het voetbal, maar er is iets serieus mis als we zo snel spelers beginnen op te hemelen en af te schrijven. Het is onmogelijk het ene moment als een Lionel Messi bestempeld te worden om vervolgens niet meer in vierde provinciale mee te kunnen en vice versa. Dat Romelu Lukaku eerder bij de eerste aanleunt dan bij de tweede heeft hij de afgelopen tijd voldoende bewezen. In de zes voorbije wedstrijden die hij met de nationale ploeg afwerkte, kwam hij slechts één keer niet tot scoren. En ook bij Everton  kon hij terugblikken op een meer dan degelijk seizoen. Hij verdient het dus voor 200 procent om wat krediet te hebben en niet bij de eerste de beste gelegenheid met de grond gelijk gemaakt te worden.

Dat laatste geldt ook voor de nationale ploeg en de bondscoach. Allebei kregen ze na het debacle tegen Italië heel wat kritiek te verduren die niet altijd even hard hout sneed. Marc Wilmots kan bezwaarlijk een topcoach genoemd – daarvoor oogt zijn palmares te mager – maar de successen van de nationale ploeg van de afgelopen jaren kunnen niet zonder de inbreng van Wilmots bekeken worden. Of je nu fan bent van hem of niet. Ook de nationale ploeg was in de aanloop naar de partij tegen Italië niet plotseling afgegleden naar het niveau van een voetbaldwerg, net als de Rode Duivels nooit topfavoriet zijn geweest voor de Europese titel. De waarheid zal – zoals zo vaak – ergens in het midden liggen.

De prestatie tegen Ierland moet in ieder geval vertrouwen geven voor vanavond tegen Zweden. De Duivels toonden immers eindelijk dat ze het wel kunnen, een tegenstander domineren die het voetballen probeert te verhinderen. Snelle balwisselingen en diepgang zoeken waren de sleutelwoorden zaterdag in Bordeaux en dat zal in Nice niet anders zijn vanavond. Als dat gekopieerd kan worden en ene Zlatan Ibrahimovic wordt uit de wedstrijd gehouden, kan het eigenlijk amper mis gaan. Gecombineerd met enkele “LUKAKU’s” die van de tribunes rollen belooft het dan een mooie feestavond te worden aan de Franse Rivièra.

Another day at the office

Met het mes op de keel, er is geen betere omschrijving mogelijk voor de manier waarop de Rode Duivels morgen tegen Ierland in Bordeaux op het veld verschijnen. De nederlaag tegen Italië maandag was geen drama, maar zorgt er wel voor dat de nationale ploeg zich geen uitschuiver kan permitteren, wil het niet het drama meemaken van vroegtijdig naar huis te worden gestuurd of wil het vermijden te moeten speculeren op een plaats bij de beste vier derdes. Trouwens: als je tegen het nummer 33 op de FIFA-ranking niet kan winnen, heb je op een EK überhaupt niets te zoeken.

De situatie waarin de Duivels beland zijn is redelijk nieuw voor ze. De kwalificatiecampagne voor EURO 2016 verliep moeizaam, maar het EK kwam op geen moment in gevaar. De laatste keer dat het echt van moeten was, ligt reeds twee jaar achter ons, de verloren kwartfinale van het WK in Brazilië tegen Argentinië. Niet meteen vertrouwenwekkend, maar druk mag geen te groot obstakel vormen voor spelers die bijna allemaal bij hun clubs in de sterkste competities van de wereld een leidende rol hebben en tijdens het seizoen haast elke week meermaals vol aan de bak moeten. In dat oogpunt is de wedstrijd tegen Ierland another day at the office.

Over de tactiek is reeds ook veel gesproken en geschreven, maar eigenlijk is er slechts één optie voor de Rode Duivels: net zoals de Italiaanse media in de aanloop naar de match tussen hun Squadra Azzurra en de Rode Duivels opriepen voluit voor de aanval te gaan, moeten ook de Belgen tonen waarom het offensieve compartiment van hun elftal het meest talentrijke van de ganse ploeg is. Er is immers meer nodig dan een overwinning om de ploeg opnieuw op de rails te krijgen. Overtuiging, dat is wat de buitenwereld wil zien van de Rode Duivels. Geen Fellaini dus meer in de basisploeg a.u.b. Marc Wilmots. Zet Kevin De Bruyne op de plaats waar hij het beste rendeert: centraal achter de spitsen. En als je dan toch bezig bent, drop opkomende flankverdedigers als Thomas Meunier en Jordan Lukaku ook maar in de basis. Vooruit moet het gaan morgen tussen 15.00u en 16.45u

Of de broer van die laatste, Romelu aan de aftrap verschijnt is koffiedik kijken. De spits bleef na de wedstrijd tegen Italië niet zonder kritiek. Niet helemaal terecht. Lukaku miste inderdaad in de tweede helft een huizenhoge kans op de gelijkmaker, maar het was wel de enige mogelijkheid die zich aanbood voor hem. Dat Kevin De Bruyne en Eden Hazard ook allesbehalve in de match zaten brak hem zuur op. Het is bovendien absurd hoe snel het geloof in een voetballer kan verdwijnen. Romelu Lukaku heeft er een dijk van een seizoen opzitten bij zijn club Everton en vond in de vier voorbije oefeninterlands telkens de weg naar de netten. Dat verdient wat meer krediet dan hetgeen hij nu bij sommigen al opgebruikt lijkt te hebben.

Daarnaast is het hoogst twijfelachtig dat de stelling zou kloppen dat Lukaku tegen de Ierse verdediging – die weinig ruimte zal weggeven – weinig te zoeken heeft als aanvaller die graag ruimte gebruikt. Sinds het WK in Brazilië speelt elke tegenstander op die behouden manier tegen de Rode Duivels. Tegen Ierland worden de Belgen heus niet met een nieuwe realiteit geconfronteerd. Behoud je vertrouwen dus maar in Romelu, Marc Wilmots. De natie dankt u.

Waarom Wilmots geen Conte, Van Gaal of Deschamps is

Wat al enkele weken of misschien zelfs reeds enkele maanden sluimerde kwam na de nederlaag van de Rode Duivels tegen Italië helemaal aan de oppervlakte: bondscoach Marc Wilmots kreeg het in de publieke opinie zwaar te verduren. Niet altijd even terecht. Kevin De Bruyne kende voor het eerst in 41 wedstrijden voor de nationale ploeg een complete offday, Hazard bleef ook sterk onder de verwachtingen en dat Romelu Lukaku zijn rush richting Buffon vroeg in de tweede helft beëindigde met een lobbal naast het doel is op het niveau van een Europees kampioenschap tegen een sterke tegenstander als Italië haast onvergefelijk. Al die tegenvallers kan een coach niet verhelpen, net zoals het bij momenten zeer slordige spel van de Duivels.

Toch treft ook Wilmots schuld aan de slechte – maar niet fatale – start van de nationale ploeg op EURO 2016. De coach betwist op haast elke persconferentie de kritiek dat hij tactisch vaak door de mand valt, maar feit is dat hij ook maandag door zijn concullega Antonio Conte compleet afgetroefd werd. Daar moest de flegmatieke Italiaan zelfs niet voor te verrassen. Het was bijvoorbeeld immers op voorhand reeds duidelijk dat zijn spelers vooral de ruimte achter de rug van de Belgische verdediging zouden proberen te benutten, zo kwam ook het openingsdoelpunt tot stand.

Ook wat betreft de eigen tactiek zat er heel wat zand in de motor van de Belgen. Wat Fellaini op het middenveld bijgedragen heeft tegen Italië is twee dagen na de wedstrijd nog steeds niet duidelijk. Een zeer spijtige keuze, zeker als je zag hoe De Bruyne stond te zwemmen op de flank. Bovendien acteerden de elf Belgen vanaf het moment dat ze het initiatief in handen kregen opnieuw zoals we al zo vaak hebben gezien: volstrekt hulpeloos. Dat Wilmots daar na vier jaar aan het hoofd van de nationale ploeg nog steeds geen oplossing voor heeft gevonden doet steeds vaker de wenkbrauwen fronsen. Louis van Gaal had vlak voor het WK in Brazilië slechts enkele weken nodig om een duidelijk herkenbaar systeem in het Nederlands elftal te slepen en boekte daar ondanks een zeer matige selectie ook succes mee.

Wat echter nog pijnlijker is, is het feit dat Wilmots in Lyon een totaal gebrek aan lef vertoonde. In de eerste plaats op het vlak van de opstelling. Italië is een naam als een klok in het internationale voetbal, maar als er één generatie te pakken was, is het deze wel. Conte kan geen beroep doen op sterren en heeft achteraan een verdediging rondlopen die stilaan de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft. Waarom Wilmots niet voluit de kaart van de aanval  trok blijft dan ook een raadsel.

Ook bij zijn vervangingen was de bondscoach in hetzelfde bedje ziek. In de openingswedstrijd tussen Frankrijk en Roemenië aarzelde Didier Deschamps niet om zijn vedetten Paul Pogba en Antoine Griezmann naar de kant te halen. Iets waar Wilmots zich niet aan waagde, ook al was Kevin De Bruyne een schim van zichzelf en bleef Eden Hazard ook ver onder de verwachtingen. Een beslissing waar niemand beter van werd, aangezien Hazard en De Bruyne op die manier nog meer gefrustreerd werden.

Wilmots sluit de eerste partij van de groepsfase dus met een zware onvoldoende af. Een weinig te benijden prestatie die de top van de KBVB tot nadenken moet stemmen. Natuurlijk zou een coachwissel tijdens het EK geen zoden aan de dijk brengen, maar de eerstvolgende partij van de Duivels na dit tornooi is pas in september. Tijd genoeg om eens te bekijken of er voldoende financiële ruimte is om het lopende contract van Wilmots stop te zetten. En om uit te vissen of het GSM-nummer van Louis van Gaal nog ergens rondslingert in de bureaulades van de kantoren aan de Houba de Strooperlaan.

Teveel via klasseflitsen

Iets meer dan een week zijn de Rode Duivels nu bij elkaar ter voorbereiding op EURO 2016. Heel veel wijzer zijn we echter nog niet geworden wat betreft de staat van paraatheid van de nationale ploeg, aangezien veel oefensessies tijdens de stage in Zwitserland achter gesloten deuren plaatsvonden. Dat dat correcte berichtgeving soms verhindert is jammer. Zeker aangezien soms het verwijt valt dat de pers er weer eens naast zat in haar oordeel over bepaalde sportieve prestaties.

Het enige geschikte beoordelingsmoment was de oefeninterland tegen Zwitserland afgelopen zaterdag, maar ook dat moet met een korreltje zout worden bekeken worden aangezien de vele wissels het niveau in een vriendschappelijke wedstrijd niet ten goede komen en omwille van het feit dat Marc Wilmots nog geen beroep kon doen op zijn ganse kern door blessures en spelers met clubverplichtingen.

Toch kunnen de Duivels enkele belangrijke vaststellingen meenemen naar de rest van de voorbereiding. Ten eerste viel tegen Zwitserland het experiment achterin met Axel Witsel als rechtsback goed mee. De speler van Zenit Sint-Petersburg kwam nagenoeg nooit in de problemen. Bijna al het Zwitserse gevaar kwam langs de linkerflank. Natuurlijk zal Witsel nu niet bovenaan het lijstje staan van Marc Wilmots wanneer het gaat over het invullen van de rechtsbackpositie, maar het is goed om te weten dat er een extra alternatief voorhanden is.

Witsel werd echter samen met de geblesseerde Radja Nainggolan gemist op het middenveld. Moussa Dembélé kon al het goede dat hij het afgelopen seizoen bij Tottenham Hotspur niet doortrekken in de eerste oefeninterland bij de nationale ploeg. Samen met Marouane Fellaini zorgde hij niet voor het nodige evenwicht op het middenveld. Die laatste opstellen blijft bovendien een risico, want opnieuw liet hij zijn ellebogen gretig alle kanten opgaan. Al een geluk dat scheidsrechter Paolo Mazzoleni veel toeliet, maar wanneer het echt om de knikkers gaat, neemt Marc Wilmots maar beter in overweging of het wel de moeite is Fellaini te laten aantreden met het risico om vervolgens met een man minder verder te moeten.

Aanvallend was het meest positieve het doelpunt van Romelu Lukaku. Na zijn treffer in Portugal eind maart is het een goede zaak dat de oudste Lukaku opnieuw tot scoren komt. Voorheen werden er terecht vragen gesteld bij de vaak tegenvallende optredens van de aanvaller van Everton bij de nationale ploeg, maar meer en meer toont hij terecht aan helemaal bovenaan te staan wanneer het gaat over de pikorde bij de diepe spitsen.

Voor het overige verliep het vooraan veel stroever. De Rode Duivels bewezen voor een zoveelste keer dat wanneer de tegenstander zich terugtrekt en het spel aan hen laat, ze daar moeilijk mee om kunnen. Op dat vlak lijkt de ploeg maar geen progressie te kunnen boeken. Enigszins verontrustend op twee weken voor de start van een groot internationaal tornooi. Het team moet teveel rekenen op klasseflitsen van spelers als bijvoorbeeld Kevin De Bruyne. Tegen een goede middenmoter – zoals Zwitserland er een is – geraakt je daar nog mee weg, maar tegen topploegen volstaat dat meestal niet. Als de Rode Duivels verder willen mikken dan louter een plaats in de tweede ronde op het EK zal het dus de komende weken stukken beter moeten dan hetgeen ze in Zwitserland getoond hebben.

Oogsten

Met het vrijgeven van de selectie is de kop er eindelijk af: de voorbereiding op EURO 2016 voor de Rode Duivels kan stilaan beginnen. Over het algemeen beschouwd is het een logische lijst die Marc Wilmots samengesteld heeft. Natuurlijk zal het feit dat er nog één iemand moet afvallen voor de nodige stress zorgen binnen de groep en het is niet evident om als (ontgoochelde) speler stand-by te moeten staan, maar we hebben het nog altijd over profs. Die mogen wel wat verdragen.

Kevin Mirallas en Nacer Chadli zijn de opvallendste afwezigen. Beiden waren er in het verleden haast telkens bij wanneer ze fit waren, maar speelden dit seizoen te wisselvallig bij respectievelijk Everton en Tottenham Hotspur. Dat Michy Batshuayi dan weer wel een ticket mag boeken, is een goede zaak. Vooraf had Wilmots slechts twee diepe spitsen aangekondigd, waardoor de Brusselaar uit de boot leek te zullen vallen, maar de speler die de afgelopen maanden als enige een lichtpunt was bij Marseille kan van goudwaarde zijn straks in Frankrijk. Christian Benteke is een ideaal aanspeelpunt, Romelu Lukaku komt het beste tot zijn recht wanneer er in de diepte wordt gespeeld en Batshuayi is levensgevaarlijk op de korte ruimte en heeft een neus voor doelpunten. Voor haast elke situatie beschikt de bondscoach vooraan dus over een andere optie.

De enige naam die de wenkbrauwen doet fronsen is die van Thomas Meunier. Voor spelers uit de Belgische competitie geldt bij de nationale ploeg één duidelijke regel: je moet er bij je club haast met kop en schouders bovenuit steken. Het selecteren van de verdediger van Club Brugge druist daar helemaal tegen in. Zelfs in de eigen competitie viel de Luxemburger dit seizoen een paar keer serieus door de mand. Wat zal dat geven als hij volgende maand oog in oog komt te staan met pakweg Zlatan Ibrahimović? Als er nu al één duidelijke kandidaat is die als 24^ste moet afvallen, is hij het wel.

Over andere namen valt misschien ook te discussiëren – waarom bijvoorbeeld de bijna pensioengerechtigde Jean-François Gillet  als derde keeper in plaats van het jeugdige talent Matz Sels die kostbare ervaring in Frankrijk kan opdoen – maar al bij al zijn dit de luxeproblemen. Een pak bondscoaches zouden een arm of een been geven om spelers als Nacer Chadli of Thorgan Hazard naar het EK te kunnen meenemen. Wij plaatsen ze zonder verpinken in de wachtkamer. Dan is het duidelijk dat je als coach een beroep kan doen op zeer veel talent. De kwaliteit van de zaden is uitstekend, nu moet er geoogst worden.

 

Wankel

Wie dacht dat de Rode Duivels na de hetze over de nieuwe truitjes, de interne strubbelingen bij de bond en de matige belangstelling voor de vriendschappelijke interland tegen Australië aan populariteit hebben moeten inboeten, is er aan voor de moeite. De massale opkomst op de fandag bewijst nog maar eens dat de supporters de ploeg niet hebben laten vallen.

Daar is ook geen aanleiding voor. Desondanks het louter een oefenwedstrijd was, hebben de Duivels vorige week donderdag een prima prestatie neergezet. Het experiment om Axel Witsel aanvallender uit te spelen was meer dan geslaagd. Dat de middenvelder van Zenit Sint-Petersburg een aardig potje kan voetballen was al genoegzaam bekend, maar de Luikenaar werd in het verleden door Marc Wilmots te veel in het keurslijf van controleur gedwongen, waardoor zijn offensieve kwaliteiten te weinig tot uiting konden komen. Witsel hoger posteren is een extra wapen dat in de komende wedstrijden ongetwijfeld goed van pas zal komen.

Wat ook bevestigd werd tegen de Socceroos was de sterkte van de Belgische invallers. In het moderne voetbal waarin door de drukke kalender een grotere kans bestaat op blessures is het moeten doorverwijzen van spelers van onder meer AS Roma, Manchester United en Liverpool naar de bank een luxeprobleem. Centraal achterin lijkt de spoeling na het vertrek van Daniel Van Buyten iets te dun te worden, maar voor het overige is haast elke positie in de Belgische elf dubbel bezet met meer dan degelijke opties. Dit elftal zal niet zo snel in de problemen komen als een paar belangrijke pionnen er niet bij kunnen zijn. Wie miste bijvoorbeeld Eden Hazard of Romelu Lukaku tegen Australië?

Toch gaat Marc Wilmots maar beter niet al te veel achterover leunen. Na het WK werden de eerste wanklanken vanuit de spelersgroep over de beperkte tactische capaciteiten van de bondscoach opgevangen en ook bij de pers en het publiek begint het stilletjes aan door te dringen dat een plek in de kwartfinales niet het hoogst haalbare was voor de Duivels in Brazilië. Ook binnen de KBVB is de steun voor Wilmots ooit al groter geweest. Het eigenzinnige optreden van de coach valt niet altijd in even goede toonaarden aan de Houba de Strooperlaan.

Het is in dat opzicht jammer dat Wilmots de kritiek niet heeft kunnen counteren met een mooi resultaat tegen Israël. Na het uitstellen van de openingswedstrijd in de kwalificatiepoule voor EURO 2016 moet de bondscoach daar nog een maand voor wachten. Dan komt eerst Andorra op bezoek waarna een uitmatch volgt in Bosnië-Herzegovina. Een tweeluik dat een stevigere kluif zal zijn om de campagne te starten. In de eerste wedstrijd valt geen enkele eer te rapen en de tweede confrontatie is op papier de moeilijkste van de ganse campagne. Niet dat de exit meteen dreigt voor Wilmots, maar wil het Kampfschwein zijn positie niet verder doen wankelen, kan hij zich geen uitschuiver veroorloven.

Geen eindpunt

Na drie weken WK hebben de Rode Duivels opnieuw voet op Belgische bodem gezet. Vele fans hadden ze liever een week later zien aankomen, maar het is niet anders. De prestatie tegen Argentinië rechtvaardigde geen plek in de halve finales.

De 1-0 van Higuaín kwam door een afgeweken bal ongelukkig tot stand, maar laten we niet onder de mat schuiven dat Kompany en co vanaf het eerste fluitsignaal door de Argentijnse tegenstander stevig onder druk werden gezet. En niets liet uitschijnen dat de Zuid-Amerikanen die houdgreep zouden gelost hebben, indien een brilscore op het bord zou hebben blijven staan. Vervolgens werd nog maar eens duidelijk dat de Duivels steeds in de problemen komen als een tegenstander zich massaal terugtrekt. In negentig minuten voetbal noteerden we slechts drie (halve) kansjes: een schot van De Bruyne dat te centraal gericht was, een kopbal van Mirallas die naast het doel belandde en Lukaku die ongelukkig voor een voorzet koos in plaats van zijn eigen kans te gaan. Te weinig om op dit niveau succes te oogsten.

Een speler als Eden Hazard had daarvoor met zijn creativiteit een oplossing kunnen bieden, maar hij trok tegen Argentinië de lijn van zijn tegenvallend WK verder door. Slechts één keer zagen we een teken van de klasse van het nummer tien: zijn actie die de 1-0 tegen Rusland inluidde. In de overige wedstrijden beet hij echter steeds zijn tanden stuk op de verdediging. De Hazard die rond januari de pannen van het dak bij Chelsea speelde, is in Brazilië nooit komen bovendrijven.

Toch zou het niet fair zijn om de zwarte piet – als die term nog gebruikt mag worden tenminste – door te schuiven naar Hazard. Het is fysiek onmogelijk een speler een seizoen lang zeventig wedstrijden op een even hoog niveau te laten afwerken. En bovendien is het verdomd handig om over iemand te kunnen beschikken die op zijn eentje een defensie kan openbreken, maar een ploeg afhankelijk laten zijn van één individu houdt altijd grote risico’s in. De Rode Duivels hadden ook kunnen opteren voor het collectieve, maar we begrijpen nog steeds niet waarom Marc Wilmots op training niet meer aandacht besteedt aan looplijnen en andere tactische ingrepen. Wat dat betreft is het een nadeel dat een nationale ploeg doorheen het jaar slechts op enkele momenten samenkomt, maar tijdens de zeven afgelopen weken had er meer gefocust kunnen worden op automatismen.

Deze WK-campagne als mislukt bestempelen zou ook niet eerlijk zijn. Als we Argentinië bejubelen voor hun verdedigende maar realistische aanpak tegen België, moeten we hetzelfde doen voor de Duivels. Uitgezonderd het penaltydoelpunt tegen Algerije slikten de Belgen in de reguliere speeltijd van de vijf afgewerkte wedstrijden slechts één doelpunt. En waar we drie jaar geleden met zijn allen blij waren dat het nationale team tot op de laatste speeldag meestreed voor een plek in de barrages van de kwalificatieronde voor Euro 2012, hebben de troepen van Marc Wilmots zich nu bij de beste acht ploegen wereldwijd geknokt. Mensen vergeten snel.

Bovendien is dit geen eindpunt. Nu al was de Belgisch selectie een van de jongste op dit WK en met Thorgan Hazard, Junior Malanda, Michy Batshuayi en nog enkele anderen staat er heel wat jong talent te trappelen aan de deur. Natuurlijk hebben de Rode Duivels nog veel te leren – een echte topploeg werd er onder Marc Wilmots nog niet verslagen – maar de voedingsbodem is zeker aanwezig. De voldoende waarmee de Duivels het WK afsluiten zou na de volgende grote afspraak, Euro 2016, dus wel eens in een onderscheiding kunnen veranderen.

Sequel

Een wedstrijd die zo uit een Hollywoodfilm zou kunnen komen, de kwartfinale van de Rode Duivels tegen uitgerekend de VS kon niet beter omschreven worden. Alle elementen waren aanwezig: actie, spanning en op het einde de ontlading. Alleen de Amerikanen waren voor een keer als de bad guys gecast.

Of Kompany en co over enig acteertalent beschikken betwijfelen we, maar hun prestatie dinsdag komt zeker in aanmerking voor een Oscar. Een groepsfase lang leken de Belgen met de rem op te spelen, maar tegen Amerika werd het gaspedaal stevig ingetrapt. Aanvalsgolf na aanvalgolf volgde en achterin werd er behalve een reuzenkans voor Chris Wondolowski op het einde van de reguliere speeltijd en een alles-of-niets-offensief van de VS in het slot van de verlengingen weinig tot niets weggegeven. De overdrijving is de sluipende moordenaar van de journalistiek, maar dit waren ongetwijfeld de sterkste 120 minuten van de Duivels onder de leiding van bondscoach Marc Wilmots.

De held in de blockbuster van de Duivels was ongetwijfeld Romelu Lukaku. De sterkste verhalen in de sport gaan altijd over revanche en dat is bij Lukaku niet anders. Weggehoond na zijn zwakke prestaties tegen Algerije en Rusland en daarbovenop nog eens bekritiseerd voor zijn gedrag bij zijn wissel in de match tegen de Russen, maar zijn invalbeurt tegen de VS mocht gezien worden. Bijna elke keer als de Evertonspits de bal kreeg, kon hij er gevaar uit puren en met zijn assist voor Kevin De Bruyne en even later zijn eerste WK-treffer werd hij de man van de wedstrijd. Het bewijs dat wanneer Lukaku in een match zit waarin de ruimte voor hem ligt – zodat hij zijn snelheid en kracht kan uitspelen -hij een uiterst dodelijk wapen is. Een tank op noppen.

Die tank zal de nationale ploeg vandaag tegen de Argentijnen meer dan nodig hebben, want de opdracht belooft zwaar te worden. Al kon het Zuid-Amerikaanse land op dit tornooi nog op geen enkel moment overtuigen en heeft de tweevoudige wereldkampioen op de afgelopen eindrondes ook niet al te veel klaargespeeld, met Ángel di María, Ezequiel Lavezzi, Gonzalo Higuaín, Sergio Agüero en Lionel Messi beschikt het offensief over een indrukwekkend wapenarsenaal. De Duivels zullen hun prestatie van de achtste finales dus minstens moeten bevestigen om zich een ronde verder te knokken en bovendien hun efficiëntie opkrikken.

Helemaal onmogelijk is dat niet. De vreugde na de kwalificatie voor de kwartfinales was dinsdag na het laatste fluitsignaal groot in het Belgische kamp, maar de focus werd er al gauw op de wedstrijd tegen Argentinië gelegd. De honger lijkt nog niet gestild. Een sequel is zelden beter dan de oorspronkelijke film, maar in het geval van de Duivels zou dat wel eens anders kunnen zijn.

Rik De Saedeleer

“Er is gefloten en de Russen liggen eruit!” Acht legendarische woorden van Rik De Saedeleer, 28 jaar geleden na het laatste fluitsignaal in de partij van de Rode Duivels tegen de toenmalige Sovjet-Unie. De context was gisteren lichtjes anders – het team van bondscoach Fabio Capello kan een verbanning naar Siberië nog vermijden mits een zege tegen Algerije – maar het belang van de drie punten die Kompany en co sprokkelden, komt toch aardig in de buurt van de Belgische zege in het Mexicaanse León die in het collectieve geheugen van miljoenen voetbalfans gegrift staat.

Desondanks velen vooraf een zes op zes na twee partijen logisch achtten, is de overwinning dankzij het doelpunt van Origi een godsgeschenk. Voor het eerst sinds 1982 kan ons land poulewinnaar worden op een WK en zonder al te veel kopzorgen naar de laatste groepswedstrijd tegen Zuid-Korea toeleven. Een positie waarvoor het team door vele andere landen ongetwijfeld benijd wordt.

Die relatieve rust zal nodig zijn, want het spelniveau bij de Belgen was tegen Rusland opnieuw niet goed. Net zoals in hun openingsmatch leken de Duivels met lood in de schoenen te spelen. De frivole voetbalvreugde die deze generatie kenmerkt was helemaal afwezig. We moeten ook vaststellen dat de verdediging amper iets weggaf – de defensie van Courtois incasseerde in twee groepsmatchen tot nu toe het minst aantal schoten op doel van alle deelnemende landen – maar op dit moment speelt de ploeg tegen zijn natuur in. De echte Rode Duivels hebben we na elf dagen WK nog steeds niet gezien.

De verpersoonlijking van dat probleem is Romelu Lukaku. De Lukaku die bij Everton afgelopen seizoen in 33 wedstrijden zestien doelpunten scoorde en tijdens de WK-voorbereiding bij de nationale ploeg ook de weg naar de netten gemakkelijk vond, lijkt niet op het vliegtuig naar Brazilië te zijn gestapt. In plaats daarvan stond er tegen Algerije en Rusland telkens een spits aan de aftrap die vooral problemen met zichzelf had, die zichzelf te hoge verwachtingen oplegde.

De uithaal naar Marc Wilmots bij zijn wissel was wat dat betreft eigenlijk perfect te voorspellen. Een profspeler onwaardig, maar al te zwaar mogen we er niet aan tillen. Op de eindronde van elk WK gebeurt er wel iets in het Belgische kamp dat voor deining op de journalistieke oceaan zorgt. Een stormpje dat vervolgens weer gaat liggen. Bovendien mogen we ook niet vergeten dat desondanks Romelu Lukaku in 2009 bij Anderlecht zijn debuut bij de profs maakte en een jaar later zijn eerste stappen zette bij de Rode Duivels, hij nog altijd maar 21 jaar is. Dan moet je nog heel wat leergeld betalen.

De begripvolle houding van Wilmots tegenover het “probleem Lukaku” – als er al een probleem is – was daarom goed gekozen. Intern zal de bondscoach heus wel een hartig woordje gesproken hebben met zijn poulain, maar naar buiten toe brengt het geen zoden aan de dijk om de aanvaller die met zichzelf in de knoop ligt op zijn plaats te zetten. Wilmots beseft ook wel dat hij vooraan niet zoveel wisselmogelijkheden heeft, maar misschien moet hij tegen Zuid-Korea Divock Origi laten starten en Lukaku na een uur er in brengen nadat zijn Koreaanse tegenstander al wat minder fris zit. Op die manier een doelpunt scoren zal bevrijdend werken voor de Evertonspits. “Hij is er door”, zou Rik De Saedeleer ongetwijfeld roepen zoals de commentator dat deed op het WK van 1982 in Spanje na de legendarische rush van de toen eveneens getroebleerde Jan Ceulemans tegen Hongarije.

Vier redenen waarom de Rode Duivels de WK-revelatie kunnen worden

Zonder vertraging komen de Rode Duivels vannacht aan in hun WK-basiskamp in São Paulo. Bijna twee jaar na hun eerste kwalificatiematch in en tegen Wales staan Kompany en co te popelen om volgende week tegen Algerije hun eerste groepswedstrijd af te werken. Vier redenen waarom de troepen van Marc Wilmots het potentieel bezitten om de tornooirevelatie te worden.

Degelijke voorbereiding

Na een lang en zwaar seizoen begonnen de Rode Duivels half mei aan hun voorbereiding op het WK. Of het nu in Brussel, Genk, Stockholm of Westkapelle was, er werd overal pittig getraind. De intensieve arbeid had echter geen invloed op de resultaten in de vriendschappelijke wedstrijden die tussenin gepland waren. Akkoord, met Luxemburg en Tunesië had de KBVB bescheiden sparringpartners uitgenodigd en de Zweedse bondscoach Erik Hamrén stelde ook slechts een B-elftal op, maar na vier wedstrijden zonder zege konden de Duivels eindelijk nog eens juichen. In 270 minuten voetbal kwamen de Belgen nauwelijks in de problemen, zonder zelf helemaal voluit te moeten gaan. Dat geeft de burger moed. Zeker als die burger Romelu Lukaku heet en merkt dat hij niet veel nodig heeft om te scoren. En ook spelers die tijdens het seizoen bij hun club vaker op de bank zaten dan hen lief was zoals Toby Alderweireld toonden aan dat ze geen hinder zullen ondervinden van een gebrek aan wedstrijdritme. Alleen Eden Hazard gaf een lusteloze indruk in een groep die voor de rest gedomineerd wordt door rust, maar zoals het goudhaantje zelf eens liet ontvallen is hij “un homme de match”. Wie zijn wij om daar aan te twijfelen?

Strubbelingen bij tegenstanders
Hoe vlot de voorbereiding bij de Belgen tot nu toe is verlopen, zo woelig lijkt het er aan toe te gaan bij de tegenstanders uit de groepsfase. Rusland kon in de vriendschappelijke interlands tegen nochtans niet de sterkste ploegen – Slovakije, Noorwegen en Marokko – niet overtuigen en zag met Roman Shirokov een sleutelspeler geblesseerd uitvallen. Zuid-Korea op zijn beurt kwalificeerde zich slechts met de hakken over de sloot voor de WK-eindronde en liet in de afgelopen maanden niet zien dat dat alleen aan pech te wijten was. De enige twee voorbereidingswedstrijden gingen verloren. Gisteren incasseerden de Koreanen nog een zware 0-4 tegen Ghana. De opponent van de Belgen in de openingsmatch Algerije deed het in aanloop naar Brazilië dan weer iets beter, maar dat evenwicht is zeer precair. Zo fanatiek als de fans van de woestijnvossen kunnen zijn – zes uur voor de beslissende barragewedstrijd tegen Burkina Faso zat het stadion in Blida al afgeladen vol – zo snel keren ze zich bij mindere prestaties tegen hun team. Daarnaast kwam de Algerijnse pers tijdens het trainingskamp al eens in opstand omwille van de moeilijke werkomstandigheden en bekritiseerde bondscoach Vahid Halilhodzic publiekelijk de beperkte trainingsarbeid van zijn spelers. Faut le faire.

Blessurevrije kern
Het afgelopen seizoen was op fysiek vlak uitputtend en dat valt te merken aan de vele afzeggingen voor het WK omwille van blessures. Franck Ribéry, Radamel Falcao, Marco Reus, de namen van spelers die het vierjaarlijkse kampioenschap vanuit de zetel zullen moeten volgen is best indrukwekkend. De ploeg die met deze pechvogels zou opgesteld kunnen worden, zou niet misstaan op de eindronde. Bovendien zijn andere toppers zoals Diego Costa en Cristiano Ronaldo ook niet helemaal honderd procent fit. De Belgen blijven voorlopig gespaard van veel onheil. Christian Benteke was weliswaar al langer out en invallersdoelman Koen Casteels geraakt ook niet tijdig fit, maar al bij al is dat een beperkte tol. Hoe jammer dat ook voor beide spelers is. Hout vasthouden dat het daar bij blijft.

Twaalfde man als steun
Dat de Rode Duivels een enorme menigte op de been kunnen brengen, was al een tijdje bekend. Elke thuiswedstrijd in de kwalificatiereeks voor het WK was in een mum van tijd uitverkocht en voor de verplaatsingen kon de nationale ploeg ook rekenen op een stevige aanhang. Het WK heeft die Duivelkoorts alleen maar doen toenemen. De oefensessies tijdens de voorbereiding van de Belgen die toegankelijk waren voor het publiek werden massaal bijgewoond door jong en oud, tv-schermen die nog niet verhuurd zijn op wedstrijddagen van de Duivels – de middenstand regeert immers het land – zijn even zeldzaam geworden als ijsberen in de woestijn en desondanks dat een separatistische partij als N-VA de wind in de zeilen heeft, vallen de tricolore vlaggen in het straatbeeld niet te negeren. Dat dat enthousiasme en de daaruit vloeiende hoge verwachtingen wel eens verlammend zouden kunnen werken op de spelersgroep is onwaarschijnlijk. Als je tijdens het seizoen elke week voor 40.000 fans of meer speelt in de sterkste competities ter wereld ben je al wat gewoon en tijdens de kwalificatiecampagne leek de uitgelaten sfeer rond het team juist een positief effect te hebben op de prestaties. Alle elementen lijken dus aanwezig om er een geslaagd WK van te maken. Dat de openingswedstrijd tegen Algerije op 17 juni er maar snel aankomt.