Déjà vu’s

Verdorie 1-1 of knap 1-1. Acht dagen na de interland België-Kroatië zijn we er met zijn allen nog steeds niet uit. Supporters, media, spelers en bondscoach. Iedereen zit met een dubbel gevoel in de maag.

Voor beide standpunten valt het een en het ander te zeggen. Positief is dat we het nummer negen van de wereld moeilijk kunnen maken hebben. Kroatië is niet Wales, laat staan Azerbeidzjan en Kazachstan die in vorige thuiswedstrijden met sprekend gemak opzij werden gezet. De troepen van bondscoach Stimac vormden een uitgekookte ploeg die mede door de vroege openingsgoal achteruit konden leunen en het spel aan de Belgen laten. De stevige centrale verdedigers Simunic en Schildenfeld zorgden ervoor dat er achterin weinig kansen werden weggegeven bij de blauwe formatie. Ook al haalden sommige Kroaten zoals Modric, Mandzukic en Jelavic niet hun beste niveau (deels de verdienste van de Duivels), toch is het interessant om vast te stellen dat er een gevoel van ontgoocheling de kop opsteekt als er punten verloren worden tegen een ploeg van zulk hoog niveau.

Ook de vechtlust van de Rode Duivels kunnen we best wel smaken. Na de 0-1 die in het ganse Koning Boudewijnstadion en daarbuiten aankwam als een uppercut, veerden de Belgen – ondersteund door de rode massa in de tribunes- snel recht en zetten ze Kroatië onder druk. Net zoals tegen Wales waren ze weer de dominante ploeg. Als werkmieren zochten ze naar de kleinste opening in de Kroatische muur.

Maar er waren natuurlijk ook enkele negatieve punten vorige week dinsdag in Brussel. De Rode Duivels waren misschien wel lange tijd de ploeg die de lakens uitdeelden, maar ze deden te weinig met die dominantie. Het aantal uitgespeelde Belgische kansen was op één hand te tellen. Iets wat ook al het geval was tegen Wales. Tekenend daarbij is dat de Duivels tot nu toe in deze kwalificatiecampagne enkel nog maar doelpunten hebben gescoord vanuit een stilstaande fase.

Een andere vaststelling is dat er achterin nog steeds te veel foutjes gemaakt worden. Foutjes die op internationaal niveau meestal genadeloos worden afgestraft. Het openingsdoelpunt was daar een perfecte illustratie van: Hazard vergeet zijn verdedigende taken, Vertonghen laat Mandzukic te gemakkelijk voorzetten, Kompany werkt de bal onvoldoende weg en Gillet had zich beter kunnen positioneren. Een koud kunstje voor Perisic om de bal vervolgens voorbij Courtois te schuiven.

Daarnaast hadden we nog een andere déjà vu: winnen tegen een ploeg met enige betekenis in een wedstrijd met inzet blijft moeilijk voor de huidige Belgische selectie. Een oud zeer dat we ook in de voorbije campagnes zagen. Tegen de nummers 1 en 2  uit de poule voor de kwalificatie voor het WK in Zuid-Afrika (Spanje en Bosnië)konden de Duivels geen enkel punt rapen. In de voorronde van het afgelopen EK van deze zomer deden ze nauwelijks beter: 1/12 (tegen Duitsland en Turkije). Op die manier geraak je onmogelijk op de eindronde van een groot internationaal tornooi.

Een groot verschil echter met de voorbije campagnes is dat deze keer de start van de Rode Duivels niet de mist is ingegaan. Vier punten uit twee wedstrijden is een behoorlijk resultaat. Een basis waarop verder gebouwd kan worden. Te beginnen op 12 oktober in en tegen Servië, een ploeg die niet onderschat mag worden, afgaande op hun laatste wedstrijd tegen Wales die ze met 6-1 wonnen. Kompany en co krijgen dus een herkansing om een sterke tegenstander te verslaan. Hopelijk dan zonder déjà vu’s.

Hoop, tot het tegendeel bewezen wordt

“We weten dat er veel talent is, maar nu moeten we dat tonen met goede resultaten. Het is nu of nooit. We moeten ons absoluut kwalificeren voor het WK.” Deze quote uit Le Soir van Eden Hazard vat de missie van de Rode Duivels die vanavond in Cardiff begint goed samen: kwalificatie voor het WK in Brazilië. De laatste tien jaar liep het echter elke keer fout. Drie redenen waarom het nu wel zal lukken.

De kalender

Als we één les uit de voorbij kwalificatiecampagnes voor EK’s en WK’s kunnen trekken is dat een goede start onontbeerlijk is. De afgelopen jaren liep het immers telkens in de eerste wedstrijd(en) fout. Uitschuivers tegen voetbaldwergen Kazachstan en Litouwen, een dure nederlaag tegen Bulgarije, een 0/6 tegen Duitsland en Turkije. Bijna iedere keer moesten de Belgen met een achterstand op hun rechtstreekse tegenstanders aan de voorronde beginnen. Slechts één uitzondering: in 2008 werd in de eerste wedstrijd het bescheiden Estland opzij gezet (maar zelfs dat gebeurde niet zonder enige slag of stoot). Dit keer lijkt de kalender de Rode Duivels echter goedgezind. Akkoord, in een poule met Kroatië, Servië, Wales, Schotland en Macedonië zal geen enkele opponent een hapklare brok vormen, maar vanavond is het het ideale moment om de degens te kruisen met de Welshmen. Het is een ploeg in crisis. Op twee jaar tijd steeg het team 67 plaatsen op de Fifa-ranking, maar sinds het tragische overlijden van bondscoach Gary Speed in november van vorig jaar, lijkt niets nog te lukken. Drie opeenvolgende vriendschappelijke wedstrijden werden allemaal verloren. Bovendien moet Wales enkele sterkhouders missen zoals Bellamy, Taylor en Hennessey en is aanvoerder Ramsey zijn basisstek bij een slecht gestart Arsenal kwijt gespeeld. Daarnaast lijken de Welshe supporters ook af te haken. Vanavond is het stadion in Cardiff slechts voor iets meer dan de helft gevuld: 11.000 Welshmen tegenover 2500 Belgen. Kompany en co moeten echter blijven opletten. Een gewond dier is immers steeds gevaarlijk en Wales kan nog steeds Gareth Bale als ultieme troef uitspelen. En laat die nu net gepositioneerd zijn tegen de flankverdedigers, de achilleshiel van het elftal van Wilmots.

Dinsdag volgt er in Brussel  voor de Rode Duivels een misschien nog belangrijkere wedstrijd tegen Kroatië. Op papier een gevaarlijke ploeg: het miste sinds het WK in 2002 in Japan en Zuid-Korea slechts één groot internationaal tornooi, het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika twee jaar geleden en heeft met Luka Modric een absolute topper in de selectie. Toch lijkt er wat sleet op de machine te komen. Zo is de gemiddelde leeftijd in het elftal behoorlijk hoog en verloor kersvers bondscoach Igor Stimac zijn eerste vriendschappelijke wedstrijd met 2-4 van Zwitserland, het slechtste debuut ooit voor een selectieheer van het Kroatisch elftal. Bovendien genoeg om de pers en de publieke opinie te doen morren.

Ook het slot van de campagne is de Belgen gunstig gezind. Zo is de laatste wedstrijd een thuiswedstrijd tegen Wales. Met een hevig thuispubliek achter de ploeg ideaal indien er een achterstand moet worden goedgemaakt op andere teams.

De selectie

We hebben het allemaal al veel gezegd en geschreven: deze generatie Rode Duivels bulkt van het talent, misschien zelfs meer dan welke generatie ook in de geschiedenis van het Belgisch voetbal. Desondanks alle lofbetuigingen over de Duivels, in binnen- en buitenland, liep het de afgelopen jaren telkens mis. Waarom zou het nu wel lukken? Het antwoord is eenvoudig: leepheid. In de laatste wedstrijd tegen Nederland zagen we het voor het eerst sinds lang. Na de 1-2 achterstand lieten de Belgen niet het hoofd zakken, maar zetten met gans het team druk op de tegenstander. Met succes, de Rode Duivels walsten over de elf Nederlanders. Individuele fouten, een gevolg van die druk, werden vakkundig afgestraft. Zoals een volwassen team dat ambitie heeft moet doen trouwens. Bovendien hebben de spelers individueel ook veel progressie gemaakt. De tijd dat de meesten van hen hoogstens speelden bij een Europese middenmoter of waterdrager waren bij een topclub lijkt definitief voorbij. Nu kan je bijvoorbeeld bijna een gans Belgisch elftal opstellen, bestaande uit spelers die actief zijn in de Premier League, toch ’s werelds hoogst aangeschreven competitie. In die clubs spelen ze samen met andere toppers. Spelers die al veel succes geoogst hebben op grote internationale tornooien. Dat maakt de Duivels (nog) gretiger. En die gretigheid was duidelijk op te merken afgelopen week op het trainingskamp in Neerpede. De Rode Duivels hebben honger. Tijd om die honger te stillen op het veld.

De fans

Het sportieve verhaal van de termijn van Georges Leekens was geen onverdeeld succes. Daarvoor waren de resultaten te wisselvallig. De passage van Mac The Knife zullen we echter om een andere reden herinneren: de Rode Duivels leven terug. De sponsors stromen toe, de mediaberichtgeving neemt weer een hogere vlucht en de fans hebben de weg terug naar het stadion gevonden. De wedstrijden van enkele jaren geleden op een regenachtige Heizel met meer genodigden van de KBVB dan betalende supporters zijn enkel nog vage herinneringen. Bij matchen van de Rode Duivels barst het Koning Boudewijnstadion nu bijna uit haar voegen. Voor de cruciale wedstrijd tegen Turkije in de afgelopen EK-campagne kon de Heizel drie keer worden uitverkocht. Het blijft bovendien niet beperkt tot de thuiswedstrijden. De laatste tijd reizen er steeds meer Belgische fans de nationale ploeg achterna naar het buitenland. 2000 fans maakten de trip mee naar Wenen, een veelvoud ging de Duivels aanmoedigen voor de vriendschappelijke match tegen Engeland op Wembley. De nieuwe marketingstrategie van de KBVB zal ongetwijfeld zijn rol hierin spelen, maar men moet dit ook nuanceren. Enkele jaren geleden voor de kwalificatieronde voor het WK in Zuid-Afrika flopte de reclamecampagne nog. De verklaring voor de revival bij de supporters moet elders worden gezocht. Net zoals een nieuwe generatie Rode Duivels is er ook een nieuwe generatie supporters. Fans die de successen van de nationale ploeg in het verleden niet hebben mee beleefd. Ook zij hebben honger.

Alle factoren voor een succesvolle campagne zijn dus aanwezig. Betekent dat dat de kwalificatie een makkie wordt? Nee, tuurlijk niet. Daarvoor ging het in het verleden te vaak mis. Er is wel hoop. Hoop, tot het tegendeel bewezen wordt.