Teveel via klasseflitsen

Iets meer dan een week zijn de Rode Duivels nu bij elkaar ter voorbereiding op EURO 2016. Heel veel wijzer zijn we echter nog niet geworden wat betreft de staat van paraatheid van de nationale ploeg, aangezien veel oefensessies tijdens de stage in Zwitserland achter gesloten deuren plaatsvonden. Dat dat correcte berichtgeving soms verhindert is jammer. Zeker aangezien soms het verwijt valt dat de pers er weer eens naast zat in haar oordeel over bepaalde sportieve prestaties.

Het enige geschikte beoordelingsmoment was de oefeninterland tegen Zwitserland afgelopen zaterdag, maar ook dat moet met een korreltje zout worden bekeken worden aangezien de vele wissels het niveau in een vriendschappelijke wedstrijd niet ten goede komen en omwille van het feit dat Marc Wilmots nog geen beroep kon doen op zijn ganse kern door blessures en spelers met clubverplichtingen.

Toch kunnen de Duivels enkele belangrijke vaststellingen meenemen naar de rest van de voorbereiding. Ten eerste viel tegen Zwitserland het experiment achterin met Axel Witsel als rechtsback goed mee. De speler van Zenit Sint-Petersburg kwam nagenoeg nooit in de problemen. Bijna al het Zwitserse gevaar kwam langs de linkerflank. Natuurlijk zal Witsel nu niet bovenaan het lijstje staan van Marc Wilmots wanneer het gaat over het invullen van de rechtsbackpositie, maar het is goed om te weten dat er een extra alternatief voorhanden is.

Witsel werd echter samen met de geblesseerde Radja Nainggolan gemist op het middenveld. Moussa Dembélé kon al het goede dat hij het afgelopen seizoen bij Tottenham Hotspur niet doortrekken in de eerste oefeninterland bij de nationale ploeg. Samen met Marouane Fellaini zorgde hij niet voor het nodige evenwicht op het middenveld. Die laatste opstellen blijft bovendien een risico, want opnieuw liet hij zijn ellebogen gretig alle kanten opgaan. Al een geluk dat scheidsrechter Paolo Mazzoleni veel toeliet, maar wanneer het echt om de knikkers gaat, neemt Marc Wilmots maar beter in overweging of het wel de moeite is Fellaini te laten aantreden met het risico om vervolgens met een man minder verder te moeten.

Aanvallend was het meest positieve het doelpunt van Romelu Lukaku. Na zijn treffer in Portugal eind maart is het een goede zaak dat de oudste Lukaku opnieuw tot scoren komt. Voorheen werden er terecht vragen gesteld bij de vaak tegenvallende optredens van de aanvaller van Everton bij de nationale ploeg, maar meer en meer toont hij terecht aan helemaal bovenaan te staan wanneer het gaat over de pikorde bij de diepe spitsen.

Voor het overige verliep het vooraan veel stroever. De Rode Duivels bewezen voor een zoveelste keer dat wanneer de tegenstander zich terugtrekt en het spel aan hen laat, ze daar moeilijk mee om kunnen. Op dat vlak lijkt de ploeg maar geen progressie te kunnen boeken. Enigszins verontrustend op twee weken voor de start van een groot internationaal tornooi. Het team moet teveel rekenen op klasseflitsen van spelers als bijvoorbeeld Kevin De Bruyne. Tegen een goede middenmoter – zoals Zwitserland er een is – geraakt je daar nog mee weg, maar tegen topploegen volstaat dat meestal niet. Als de Rode Duivels verder willen mikken dan louter een plaats in de tweede ronde op het EK zal het dus de komende weken stukken beter moeten dan hetgeen ze in Zwitserland getoond hebben.

Oogsten

Met het vrijgeven van de selectie is de kop er eindelijk af: de voorbereiding op EURO 2016 voor de Rode Duivels kan stilaan beginnen. Over het algemeen beschouwd is het een logische lijst die Marc Wilmots samengesteld heeft. Natuurlijk zal het feit dat er nog één iemand moet afvallen voor de nodige stress zorgen binnen de groep en het is niet evident om als (ontgoochelde) speler stand-by te moeten staan, maar we hebben het nog altijd over profs. Die mogen wel wat verdragen.

Kevin Mirallas en Nacer Chadli zijn de opvallendste afwezigen. Beiden waren er in het verleden haast telkens bij wanneer ze fit waren, maar speelden dit seizoen te wisselvallig bij respectievelijk Everton en Tottenham Hotspur. Dat Michy Batshuayi dan weer wel een ticket mag boeken, is een goede zaak. Vooraf had Wilmots slechts twee diepe spitsen aangekondigd, waardoor de Brusselaar uit de boot leek te zullen vallen, maar de speler die de afgelopen maanden als enige een lichtpunt was bij Marseille kan van goudwaarde zijn straks in Frankrijk. Christian Benteke is een ideaal aanspeelpunt, Romelu Lukaku komt het beste tot zijn recht wanneer er in de diepte wordt gespeeld en Batshuayi is levensgevaarlijk op de korte ruimte en heeft een neus voor doelpunten. Voor haast elke situatie beschikt de bondscoach vooraan dus over een andere optie.

De enige naam die de wenkbrauwen doet fronsen is die van Thomas Meunier. Voor spelers uit de Belgische competitie geldt bij de nationale ploeg één duidelijke regel: je moet er bij je club haast met kop en schouders bovenuit steken. Het selecteren van de verdediger van Club Brugge druist daar helemaal tegen in. Zelfs in de eigen competitie viel de Luxemburger dit seizoen een paar keer serieus door de mand. Wat zal dat geven als hij volgende maand oog in oog komt te staan met pakweg Zlatan Ibrahimović? Als er nu al één duidelijke kandidaat is die als 24^ste moet afvallen, is hij het wel.

Over andere namen valt misschien ook te discussiëren – waarom bijvoorbeeld de bijna pensioengerechtigde Jean-François Gillet  als derde keeper in plaats van het jeugdige talent Matz Sels die kostbare ervaring in Frankrijk kan opdoen – maar al bij al zijn dit de luxeproblemen. Een pak bondscoaches zouden een arm of een been geven om spelers als Nacer Chadli of Thorgan Hazard naar het EK te kunnen meenemen. Wij plaatsen ze zonder verpinken in de wachtkamer. Dan is het duidelijk dat je als coach een beroep kan doen op zeer veel talent. De kwaliteit van de zaden is uitstekend, nu moet er geoogst worden.

 

Waarom we het uitvallen van Vincent Kompany niet moeten dramatiseren

Wat vorige woensdagavond reeds duidelijk leek, werd afgelopen weekend bevestigd: Vincent Kompany zal op EURO 2016 geen seconde in actie komen. Een nieuwe blessure – zijn vijfde dit seizoen reeds – verplicht de verdediger vier maanden aan de kant te staan.

Het uitvallen van Kompany is in de eerste plaats zeer slecht nieuws voor de speler zelf. Het feit dat de blessures elkaar in een hels tempo opvolgen is een teken aan de wand dat er iets serieus mis is. Wat er ongetwijfeld ook mentaal op zal inhakken. Kompany heeft het imago qua karakter niet uit zijn lood te kunnen geslagen worden, maar is ook maar een mens met twijfels en zorgen. Zijn leeftijd speelt hem wat dat betreft niet in de kaart. Op 10 april vierde de in Manchester residerende Brusselaar zijn dertigste verjaardag. Net dan is de gemiddelde voetballer op de top van zijn kunnen. Het EK in Frankrijk moest het hoogtepunt worden in de carrière van Kompany als aanvoerder van de Rode Duivels. Nu moet hij dat in het beste geval twee jaar uitstellen, wanneer de volgende WK-eindronde in Rusland wordt afgewerkt. Een eeuwigheid in topsport.

Een fitte Kompany heeft altijd een basisplaats in de nationale ploeg, maar wanneer het gaat over de ambities van de Rode Duivels moeten we geen moord en brand schreeuwen, nu de aanvoerder de wedstrijden in Frankrijk vanuit de tribune zal moeten volgen. Geen enkele individuele speler kan een ploeg op zichzelf Europees kampioen maken. Ook Kompany niet dus. Achteraan in de nationale ploeg beschikt niemand over het aura van King Kompany, maar is er wel voldoende talent, ervaring en branie aanwezig. Toby Alderweireld behoort tot de beste verdedigers van de Premier League en werd onlangs nog aan de andere kant van Het Kanaal in het elftal van het jaar gestemd en op Jan Vertonghen (80 selecties) en Nicolas Lombaerts (64 selecties) kan je ook een huis bouwen. Zij kunnen jong talent als Jason Denayer, Björn Engels en Jordan Lukaku ook prima aansturen.

De rol van Vincent Kompany als aanvoerder binnen de nationale ploeg moeten we immers ook niet overdrijven, een rol die trouwens in het verleden door zijn teamgenoten zelf in twijfel werd getrokken. Nagenoeg alle Rode Duivels spelen elk weekend in de beste competities van Europa op het hoogste niveau. Hen krijg je niet zo snel meer van de wijs en ze beschikken ook niet over minder ervaring dan Kompany. Marc Wilmots moet dus niet in een paniekerige kramp schieten. Vanaf 19 mei heeft hij met stages en oefeninterlands tegen Zwitserland, Finland en Noorwegen voldoende tijd om de eerste groepsmatch tegen Italië op 13 juni in Lyon voor te bereiden.

 

Egoïsten

Ik beken: naast het feit dat ik een journalist ben heb ik zeer veel sympathie voor Antwerp, net als ik Beerschot Wilrijk trouwens alle successen gun. Een supporter zou ik me niet durven noemen, omdat ik daarvoor te weinig naar de wedstrijden van de rood-witten ga kijken, maar de sfeer die de club en haar stadion uitstraalt is uniek in ons land en eigenlijks zelfs ook ver daarbuiten. Al twaalf jaar speelt de Great Old in tweede klasse, maar nog steeds is de Bosuil aardig gevuld voor elke thuiswedstrijd – dit seizoen zelfs haast elke keer uitverkocht – en op verplaatsing is de Antwerpaanhang vaak talrijker dan die van de thuisploeg.

Maar sinds gisterenavond zit ik ook met een geweldig wrang gevoel. De ontgoocheling was troef na het laatste fluitsignaal in de wedstrijd tegen Eupen.  Voor een zoveelste keer moet de promotie naar eerste klasse voor opnieuw minstens een seizoen de koelkast in, maar wat er zich  daarna afspeelde tartte alle verbeelding. De veldbestorming leek even binnen de perken te blijven tot enkele gemaskerde heethoofden gevolgd door een even dwaze meute het nodig vonden richting het vak van de Eupensupporters te lopen om daar een veldslag uit te vechten. De lont zat in het kruitvat, waarna het vuur zich ook richting de straten rond het stadion verspreidde. Alles dat ook maar een beetje losgewrikt kon worden – van kleine bomen tot verkeersborden – werd als wapen gebruikt.

24 uur later overheerst bij mij nog altijd niets anders dan plaatsvervangende schaamte. Dit seizoen kon Antwerp eindelijk nog eens op sportief vlak naar de hogere regionen van het klassement kijken, maar al dat positiefs wordt helemaal naar de achtergrond verdrongen door enkele randdebielen wiens IQ recht evenredig is met hun bezorgdheid naar andere dingen en mensen toe. Want naast een daad van volstrekt zinloos geweld waren de rellen die zich gisteren op en rond de Bosuil voordeden ook egoïsme in zijn puurste vorm.

Blijkbaar heeft het crapuul dat zich wilde laten gelden er geen enkel probleem mee dat kinderen die simpelweg een leuke avond wilden beleven op het voetbal wenend van de angst naar het misselijk makend schouwspel stonden te kijken. Blijkbaar zien ze er geen graten in dat een volledige Antwerpaanhang en misschien zelfs wel bij uitbreiding alle voetballiefhebbers nog maar eens de stempel van marginalen op zich geplakt krijgen.

Terwijl voetbal net het bindmiddel bij uitstek is. Jong of oud, rijk of arm, dik of dun: op een tribune is iedereen gelijk. Het is een van de meest essentiële onderdelen van het populairste spelletje ter wereld. Met hetgeen de hooligans hebben getoond gisteren in Deurne gaan ze daar volledig dwars tegen in. Ik beschouw het vooral als een aanslag tegen het voetbal, de favoriete hobby van velen. En dat is onvergeeflijk.

Er zullen ongetwijfeld opnieuw veel stadionverboden worden uitgesproken, al kunnen we ons de vraag stellen of dat veel zoden aan de dijk brengt. Ongetwijfeld had een groot aantal van de relschoppers reeds zo’n verbod achter hun naam staan en voor sommige onder hen is het zelfs helemaal niet relevant, aangezien er ook een delegatie aanwezig was van de ‘bevriende’ harde kern van het Nederlandse Feyenoord. Misschien moet er daarom eens gekeken worden naar een alternatieve straf. Laat het tuig een nieuw stadion bouwen, zoals slaven de piramides in het Oude Egypte tot stand brachten. Dan dragen ze eindelijk iets positiefs bij aan het Antwerpse voetbal.