Seizoensabonnement

Zou Junior Malanda gisteren op televisie naar de wedstrijd PSV Eindhoven – Zulte Waregem hebben gekeken? De brok graniet ondertekende op dezelfde dag enkele honderden kilometers verder in Wolfsburg een contract om daarna nog een jaar te worden uitgeleend aan Essevee. Hij zal echter zelf hebben kunnen vaststellen dat samen met de naar Rijsel vertrokken Jonathan Delaplace zijn afwezigheid in de basiself de fusieclub pijn deed. Net op hun posities – het middenveld – ging Zulte Waregem helemaal kopje onder. PSV walste er simpelweg overheen.

Al kunnen we de 2-0 nederlaag niet enkel en alleen toeschrijven aan de afwezigheid van twee van de sterkhouders van vorig seizoen. Goed mogelijk zelfs dat met hen erbij een nederlaag ook na negentig minuten op het scorebord in het Philips Stadion zou hebben gestaan. Dit Zulte Waregem miste de nodige presence die nodig is om je mannetje te kunnen staan in de sterkste Europese competitie. Tegen Club Brugge, Anderlecht en Standard leken de troepen van Francky Dury in het succesvolle seizoen 2012-2013 nooit onder de indruk, maar de niet eens zo helse PSV-sfeer bracht de Belgische vicekampioen van de kook. Te veel duels verloren, dom balverlies en amper gecreëerde kansen: het spel waarmee Zulte Waregem vorig seizoen zo succesvol was, had de trip naar Eindhoven aan zich laten voorbij gaan. Dat het maar twee doelpunten moest slikken had de grensclub vooral aan de voetbalgoden te danken. De paal en de lat van het doel van keeper Bossut kregen het zwaar te verduren.

Nochtans leek het treffen tegen de lampenclub op voorhand een haalbare kaart. Vergeleken met het budget en palmares van PSV (62 miljoen euro, 21 landstitels, één Europacup en één Uefa Cup) is Zulte Waregem een voetbaldwerg, maar was dit PSV geen ploeg die verzwakt was door de vele vertrekkers (Pieters, Mertens, Lens, Strootman, etc.)? Een ploeg die al vijf seizoenen wacht op een nieuwe titel? Voor elk van die statements valt wel iets te zeggen, maar de Eindhovense ploeg neerzetten als een team in crisis doet de waarheid geweld aan. Het verjongde PSV bewees heel wat in zijn mars te hebben.

Niet in het minst in de persoon van Zakaria Bakkali. De Marokkaanse Belg was reeds door zijn prestaties in de jeugdcategorieën bekend, maar stak gisterenavond ook bij de profs zijn neus aan het venster. Vooral in de eerste helft was hij een gesel voor de Waregemse verdediging. In bijna al het gevaar van de thuisploeg had hij een voet. Een seizoensabonnement zou voor bondscoach Marc Wilmots dus zeker geen slechte investering zijn.

Op basis van de heenwedstrijd moet Zulte Waregem zich geen illusies maken over verdere ambities op het kampioenenbal. PSV-trainer Philip Cocu bleef na de match nog beleefd door te stellen dat de kwalificatie voor zijn team voor de play-off ronde nog niet binnen is, maar normaal gezien mogen de Eindhovenaars deze uitgangspositie niet meer uit handen geven. Het zou ook geen schande zijn voor Zulte Waregem om niet door te stoten. Het vangnet van de Europa League is financieel gezien weliswaar minder aantrekkelijk, maar kan op sportief vlak meer perspectieven bieden. Dan kan Essevee laten zien waartoe het werkelijk in staat is. En kan Marc Wilmots zijn seizoensabonnement bij Zulte Waregem ook als een nuttige investering verantwoorden bij de voetbalbond.

Mist

Exact twee maanden nadat de laatste wedstrijd  in de Jupiler Pro League editie 2012-2013 werd afgewerkt, rolt er vandaag opnieuw een bal over de Belgische velden. In het Jan Breydelstadion neemt Club Brugge het op tegen Charleroi. Tijd dus voor een eerste vooruitblik.

Anderlecht zou Anderlecht niet zijn, indien het na de titel van vorig jaar niet opnieuw voluit voor de landskroon zou gaan. Het woord overgangsjaar staat niet in het paars-witte woordenboek. Al beginnen de Brusselaars voorlopig na een eerder matig seizoen aan de competitie met een verzwakte selectie. De voorbereiding stond vooral in het teken van afscheid nemen. Dieumerci Mbokani vertrok naar Dynamo Kiev, Tom De Sutter verhuisde naar aartsrivaal Club Brugge, Lucas Biglia staat op het punt een contract te tekenen bij Lazio Roma en ook Milan Jovanovic trok de deur van het Constant Vanden Stockstadion achter zich toe. Bovendien is Cheikhou Kouyaté eveneens gegeerd op de transfermarkt.

Zeer veel ervaring die dus vertrokken is of dreigt te vertrekken. En daartegenover staat bitter weinig vers bloed. Tot nu toe kon enkel de Spaanse jeugdinternational Federico Vico worden aangetrokken. Voor de rest visten de Brusselaars vooral achter het net: Dos Santos, Mboyo en Thorgan Hazard. Stuk voor stuk potentiële versterkingen wiens dossiers echter om verschillende redenen telkens afsprongen.

Paars-witte fans moeten echter niet wanhopen. De wachtkamer van het Astridpark zou reeds goed gevuld zijn met valabele alternatieven. De Servische internationals Mitrovic en Milivojevic staan op het punt een contract te tekenen en met andere spelers wordt ook nog gesproken. Die versterkingen zouden meer dan welkom zijn. Dat maakte de zwakke prestatie in de oefenwedstrijd tegen Hamburg duidelijk. En ook de gewonnen Supercup tegen KRC Genk kon ons niet overtuigen.

Met de zekerheid van de rechtstreekse kwalificatie voor de poulefase van de Champions League op zak kan Anderlecht zich echter permitteren om nog even de kat uit de boom te kijken. En de centen verbonden aan de deelname aan het kampioenenbal zullen in de zoektocht naar één of meerdere aanwinsten ook handig kunnen zijn.

Bovendien is paars-wit niet de enige Belgische topper die op deze eerste schooldag nog een aantal vakantietaken moet afronden. Bijna elke favoriet voor deelname aan Play-off I is niet versterkt uit de voorbereiding gekomen. Zo verloor Club Brugge sleutelspelers Carlos Bacca en Ryan Donk. In hun plaats kwamen Timmy Simons, Tom De Sutter en enkele minder bekende buitenlandse spelers, maar het is zeer twijfelachtig of dat voldoende zal zijn om aan de ambities van voorzitter Bart Verhaeghe – de titel – te kunnen voldoen.

Bij AA Gent is de vernieuwing vooral te vinden in de infrastructuur. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar het nieuwe stadion van de Buffalo’s kan als voorbeeld gelden voor elke eersteklasser. En op termijn zal het de Oost-Vlaamse club financieel zeker geen windeieren leggen, waardoor het in staat moet zijn sinds lang nog eens een gooi te doen naar de landstitel. Dit seizoen zal deze doelstelling er echter nog niet inzitten. Daarvoor valt de Gentse kern op dit moment iets te licht uit en is de concurrentie op de verschillende posities in het elftal te klein. Al te hoge verwachtingen na het rampseizoen van vorig jaar zou bovendien ook niet gepast zijn.

De verwachtingen inlossen wordt voor Zulte Waregem ook een loodzware opdracht. Beter doen dan de tweede plaats van vorig jaar zal immers zo goed als onmogelijk zijn voor de grensclub en vraag is hoeveel schade de demarches van sterke man Patrick Decuyper intern hebben aangericht. Daarnaast zag Essevee sterkhouder Delaplace vertrekken, verbrak die andere rots in de branding van vorig seizoen Malanda eenzijdig zijn contract en is de selectie aan de krappe kant om op drie fronten tegelijk (kampioenschap, beker en Europees) mee te strijden. Maar toch nog één troef: Thorgan Hazard verlengde tegen alle verwachtingen in zijn verblijf aan de Gaverbeek en moet in staat zijn een aanzienlijke meerwaarde te leveren.

De kalmste voorbereiding kan op naam worden geschreven van KRC Genk. De Limburgers moesten enkel afscheid nemen van Barda en Plet en verrichtten tot nu toe slechts twee inkomende transfers, de jonge Albian Muzaqi van PSV en Fabien Camus die terugkeert van zijn uitleenbeurt bij het Franse Troyes. Willen de Genkenaars hoger eindigen dan de vijfde plek van vorig seizoen, is een sportieve injectie dus meer dan welkom. Vooral op het middenveld en in het offensieve compartiment, zoals de Supercupwedstrijd ons afgelopen zondag leerde.

Geografisch is Standard niet zo ver verwijderd van KRC Genk, maar qua tussenseizoen kan de afstand niet groter zijn. Roland Duchâtelet opende door het ontslag van coach Mircea Rednic de doos van Pandora wat resulteerde in een chaos die zelfs in de Vurige Stede al lang niet meer gezien was. De kern bijeenhouden leek onmogelijk geworden. Maar kijk, het lukte en de komst van Igor de Camargo opent daarenboven bijkomende perspectieven. Het huidige Standard kan elke Belgische club het zeer lastig maken en zou wel eens de positieve verrassing van de nieuwe competitie kunnen zijn. Al is het wel de vraag hoe Guy Luzon als nieuwe trainer met geen enkele adelbrief op zak zijn ploeg zal benaderen en hoe de club een mogelijke overname, gepland na februari van volgend jaar zal verteren.

Een pronostiek zal u ons hier dus niet zien geven. Ook omdat er nog heel wat mist over de competitiestart hangt. De samenstelling van de selecties van de verschillende eersteklassers zal nog flink gewijzigd worden. Desondanks het totale budget van de zestien ploegen licht is toegenomen, laat de economische crisis zich immers ook in het voetbal voelen. Clubs wachten daardoor langer in de hoop zo een financieel voordelige slag te slaan.

De teams kunnen ze zich dat wachten ook permitteren, rekening houdend met het feit dat de transfermarkt nog open is tot het einde van augustus (en in januari weer voor een maand open gaat). En daarvan zullen ze tot de laatste seconde gebruik maken.  Denk maar aan het binnenhalen van Godeau, Verboom en Thorgan Hazard door Zulte Waregem in het slot van de vorige zomermercato, wat voor een groot deel heeft bijgedragen aan het successeizoen van de ploeg aan de Gaverbeek.

In de eerste zes speeldagen kunnen de eersteklassers dus een totaal ander elftal tussen de lijnen brengen en na de winterstop kan er opnieuw geschoven worden met de pionnen. Een absurde situatie, maar met de play-offs in het achterhoofd best begrijpelijk. Anderlecht en co moeten vooral pieken naar het begin van de lente. Dan worden de prijzen verdeeld. De reguliere competitie geldt louter als aanloop. De korte termijn regeert met andere woorden. Of hoe voetbal steeds meer op wielrennen begint te lijken.

Twee maten en twee gewichten

Bondscoach Marc Wilmots moet sinds vorige week op zoek naar een nieuwe derde doelman. Jean-François Gillet – naast sluitstuk bij Torino ook een van de vaste keeper van de Rode Duivels – is immers door de Italiaanse voetbalbond voor drie jaar en zeven maanden geschorst voor zijn aandeel in het omkoopschandaal Calcioscommesse. De Luikenaar zou in 2008 en 2009 betrokken zijn geweest bij het beïnvloeden van twee wedstrijden van zijn toenmalig team Bari.

Al kan de doelman nog wel in beroep gaan tegen de uitspraak – wat hij ondertussen reeds gedaan heeft – de straf betekent mogelijk het einde voor zijn profcarrière. De eerste lettergreep van dat laatste woord staat er trouwens niet toevallig. Want Gillet stond tot op heden algemeen bekend als een op en top prof. Vetrokkken op zijn twintigste uit België om te slagen in Italië. En daarin nog gelukt ook. Goed voor 346 wedstrijden bij Bari en na de degradatie van die club één seizoen actief bij eersteklasser Bologna en nu bij Torino, eveneens in de Serie A.

Om zijn populariteit en vakmanschap even te schetsen: bij Bari ontving hij uit handen van de burgemeester de sleutels van de stad, voetbalicoon Dino Zoff noemde hem bij de top van de Italiaanse doelmannen en enkele jaren geleden stond hij dicht bij een transfer naar Manchester City. Het is net daarom onbegrijpelijk waarom Gillet betrokken zou zijn geweest bij het omkoopschandaal. Een keeper met zijn ervaring en aanzien verbrandt niet zo snel zijn vingers. Gillet heeft dan ook steeds zijn onschuld uitgeroepen.

Maar er zijn ook elementen die erop wijzen dat Gillet wel degelijk er voor iets tussen zit, ook al is er over de inhoud van het dossier en de rol van de Belg weinig bekend. Zo is een doelman vaak de gemakkelijkste schakel bij matchfixing. Veel meer dan op elke andere positie, kan daar het scoreverloop perfect beïnvloed worden. En ook de strafmaat liegt er niet om. Lange tijd in het onderzoek leek Gillet buiten schot te blijven, maar van de twintig veroordeelde spelers kreeg hij de op één na zwaarste straf. Dan is de kans dat hij een actieve rol gespeeld heeft wel zeer groot.

Zijn er ook verzachtende omstandigheden? Natuurlijk, Bari was in de periode van het omkoopschandaal een club in geldnood en dus kwetsbaar voor malafide lui. Het duurde dan ook niet lang vooraleer die de weg naar de Zuid-Italiaanse club vonden. Stemmen uit het onderzoek spreken zelfs over de maffia die in de kleedkamer zou hebben geregeerd. Geen excuus om criminele daden te plegen, maar toch: met zulke mensen spot je niet.

Het moet voor Gillet bovendien ook wringen dat andere Belgen die in omkoopschandalen betrokken zijn geweest, er gemakkelijker vanaf zijn gekomen. Tussen 2004 en 2006 zat onze Belgische competitie in de wurggreep van de zogenaamde zaak Ye, de dubieuze Chinees die bij verschillende ploegen spelers en trainers bereid vond om voor de gokmaffia wedstrijden te beïnvloeden. Bijna een decennium later staat de juridische vervolging nog nergens. Via de voetbalbond draaide de rechtsgang op niets uit, omdat een mogelijke strafzaak niet in het gedrang mocht komen. Maar die laatste heeft ook reeds enorme vertragingen opgelopen.

In april was er uiteindelijk een kleine doorbraak met het bepalen van een procesdatum die vastgelegd is op 13 september. Daarvoor moesten we dus zeven jaar wachten. In die tijdspanne zijn er in Italië twee grote rechtszaken over omkoopschandalen in het voetbal afgewerkt (naast Calcioscommesse ook Calciopoli met in de hoofdrol onder meer Juventus). Toch ook niet echt een land dat gekend staat om haar efficiënte bureaucratie.

Intussen blijven alle betrokkenen in België buiten schot. Spilfiguur Zheyun Ye lijkt zelfs van de aarbol verdwenen. Spelers zoals Laurent Fassotte, Marius Mitu en Laurent Delorge konden op hun beurt probleemloos aan de slag blijven als voetballer. En een van de andere sleutelpersonen, trainer Paul Put die destijds aan de slag was bij Lierse verhuisde naar Afrika, nadat hij door de bond voor een periode van drie jaar geschorst werd. Hij kan zich evenwel in principe terug aanmelden aan de Houba de Strooperlaan om terug als coach erkend te worden. Spijt over zijn aanzienlijk aandeel in de zaak – als trainer heb je immers een grote invloed op je spelersgroep – betuigde hij nooit. Eerder ziet hij zichzelf als een slachtoffer. Een slachtoffer dat weliswaar in de jaren dat hij geschorst was, grof geld heeft kunnen verdienen als bondscoach van Gambia en Burkina Faso.

Met de woorden ‘twee maten en twee gewichten’ moet men spaarzaam zijn, maar het zal vast en zeker voor Jean-François Gillet erg wrang aanvoelen wanneer hij de zaak Ye bekijkt. Een dossier waarin spelers en trainers betrokken zijn die wat betreft hun carrière nog niet aan de enkels van de Luikenaar komen, maar wel tot nu toe de dans hebben ontsprongen. Een aanfluiting voor de voetbalwereld. Juridische rechtvaardigheid is niet hetzelfde als maatschappelijke.

 

Neymar en de Confederations Cup

Het voetbalseizoen 2012-2013 zit er na de finale van de Confederations Cup afgelopen weekend op. Al is een einde natuurlijk zeer relatief, rekening houdend met het feit dat alle Belgische eersteklassers reeds volop in de voorbereiding op de nieuwe competitie zitten. Het voetbal is een kind van de moderne samenleving: 24 uur op 24, zeven dagen op zeven. Een rijk waar de zon nooit onder gaat.

De finale van de Confederations Cup tussen Brazilië en Spanje kon weliswaar nooit beklijven, maar was toch een aardige meevaller voor wie besloten had laat op te blijven. De factor Neymar had daar voor een groot deel mee te maken. Hij bewees nog maar eens de ster van het tornooi te zijn. Met weeral een doelpunt had hij een groot aandeel in de zege en de vierde eindoverwinning in de geschiedenis van de competitie tussen de kampioenen van de verschillende continenten, de wereldkampioen en het gastland dat volgend jaar het WK organiseert. Bovendien was het net zoals zijn overige drie treffers een pareltje. Neymar bezit de zeldzame gave om schoonheid aan efficiëntie te koppelen. Een Picasso die even goed muren kan witten.

Spelers als Neymar zijn ook broodnodig voor het voetbal in het algemeen. Altijd dat tikkeltje controverse opzoeken, een paar straffe uitspraken in de media en af en toe een rode kaart. Zo werd hij twee jaar geleden eens uitgesloten, omdat hij tijdens de wedstrijd een doelpunt vierde met op zijn gezicht een masker van zichzelf. Een beetje bad boy gehalte is het peper en zout van de sport.

In dat opzicht zijn er sterke gelijkenissen met het Italiaanse enfant terrible Mario Balotelli. Alleen wisselt die laatste te vaak briljante ingevingen af met momenten waarop je evengoed naar het testbeeld van je televisie kan zappen. Neymar compenseert daarentegen zijn uitschuivers steeds met een karrenvracht aan doelpunten. In 103 wedstrijden bij het Braziliaanse Santos vond hij 54 keer de weg naar de netten. Bij de nationale ploeg zit hij na 39 selecties aan 24 treffers.

Maar hoe zeer hij de Confederations Cup naar zijn hand zette, het kon niet verbergen dat de Seleção allesbehalve indruk maakte op de officieuze generale repetitie voor het WK van volgend jaar. De huidige generatie valt in het niets uit wanneer er vergeleken wordt met het tijdperk van Rivaldo en Ronaldo en al helemaal wanneer dezelfde oefening wordt gemaakt met de ploegen van Bebeto en Romario of Pelé en Garrincha.

De winst van het tornooi kunnen we zeker als verdiend bestempelen, maar moet ook gerelativeerd worden. De tegenstand – Spanje voorop – liet vooral blijken dat dit tornooi de hindernis te veel was in het lange seizoen. Net zoals op de vorige editie in Zuid-Afrika trouwens, waar La Furia Roja zich knullig in de halve finale liet uitschakelen door de Verenigde Staten, maar respectievelijk één en drie jaar later de puntjes op de i zette door de WK- en EK-titel in de wacht te slepen.

Bovendien mogen we ons op de prestaties van Brazilië op de Confederations Cup niet blind staren. Dat de selectie van Scolari de voorbije jaren door een reeks van slechte resultaten in oefeninterlands is weggezakt naar de 22^ste plek op de FIFA-ranking, een historisch dieptepunt, mag zeker niet vergeten worden. Neen, dit Brazilië is dus zeker niet de topfavoriet om volgend jaar in eigen land voor een zesde WK-eindzege te strijden.

Wel zullen we ondertussen benieuwd zijn of Neymar zijn stempel zal kunnen drukken bij zijn nieuwe ploeg Barcelona. En of er uiteindelijk zal geluisterd worden naar de stem van de duizenden Brazilianen die terecht het parasiterend gedrag van de FIFA en de exorbitante bedragen die de overheid aan het WK spendeert aanklagen. Nog meer dan Neymar, waren de demonstranten het gegeven dat we zullen onthouden van deze Confederations Cup.