Fans

Voetbalsupporter zijn is niet altijd even gemakkelijk. Je zal maar bijvoorbeeld een Belg zijn die ruim op tijd een kaartje koopt voor de allesbeslissende wedstrijd van de Rode Duivels in en tegen Duitsland. Je leeft van weken op voorhand naar de match toe en trekt op de dag zelf vol moed naar the place to be, Düsseldorf. Het feestje is echter van korte duur. Na een halfuur spelen is de match beslist. Een normale fan zou het supporteren dan opgeven. Niet in dit geval echter: gedurende de volle negentig bleef het Belgisch legioen haar ploeg steunen. Zelfs toen het bericht de ronde deed dat de Turken in Istanbul op een 1-0 voorsprong waren gekomen tegen Azerbeidzjan en zo de EK-droom van de Duivels aan diggelen schoten.

Noem me gerust sentimenteel, maar zo horen fans zich ook te gedragen. Supporters moeten op een positieve manier de twaalfde man van de ploeg zijn. Als zij het hoofd laten hangen, zullen de spelers dat ook doen. Jammer genoeg is het vaak ook anders. Ga maar eens op een zondagmorgen bij een lokale voetbalploeg naar een jeugdmatch zien. Je zult verbaasd zijn wat je allemaal te zien en te horen krijgt. Ouders die elkaar uitschelden, zoon- of dochterlief aanzetten tot de smerigste overtredingen en in sommige gevallen geweld niet schuwen. Je kan het zo gek niet bedenken of het gebeurt op en rond een voetbalveld. Enige vorm van relativering is hen vaak onbekend. Bovendien blijft dit niet beperkt tot de lokale Man bijt hond-wereld. De laatste jaren treedt er een verruwing op in de stadions. Genk-supporters die de Standard-aanhang trakteren op beschimpende spreekkoren, Beerschotfans die de keeper van Lierse provoceren met beledigende gezangen over de kernramp in diens thuisland Japan. Een al te groot causaal verband wil ik er niet met verbinden, maar gemene tackles en andere gewelddadige uitingen op het voetbalveld zelf, zijn daar soms een uitloper van. De beenbreuk die Axel Witsel Marcin Wasilewski bezorgde kan niet los worden gezien van de woelige voorgeschiedenis van hun beide clubs, respectievelijk Standard en Anderlecht.

Waarom verliezen mensen zich toch in zulke debiele dwaasheden? Vaak wordt daarvoor verwezen naar het feit dat voetbal een volkssport is, voor jong en oud, die mensen uit alle lagen van de maatschappij aantrekt. De schuld van die verruwing wordt dan meestal in de schoenen geschoven van de mensen uit de lagere regionen van die samenleving. Daar ben ik het echter niet mee eens. Het is niet omdat je met een BMW en bijpassend Armani-kostuum naar een match gaat kijken, dat je je als een moderne Mahatma Gandhi zult gedragen. Het zijn vaak juist die mensen die denken dat ze zich het meeste kunnen permitteren. Zij zijn het die de positieve invulling van het volkse karakter van de voetbalsport op de helling dreigen te zetten. Laten we evenwel geen enkele groep in het bijzonder viseren. Indien we iets willen doen tegen het verbale en fysieke geweld in het voetbal, moeten we allemaal eens goed naar ons zelf kijken. Iedereen draagt een veranwoordelijkheid: spelers en supporters moetens eens goed nadenken of hetgeen ze soms uitsteken allemaal wel de moeite waard is, scheidsrechters moeten sneller ingrijpen bij wantoestanden, bestuurslui en beleidsmakers moeten de middelen leveren om (strengere) bestraffing mogelijk te maken en de media mogen ook niet vergeten om mee te stappen in dit verhaal. Natuurlijk mag de sfeer in een voetbalstadion niet verglijden naar die van op Centre Court tijdens de Wimbledon-finale, waarbij iedereen piekfijn en muisstil zit te kijken naar de tennismatch. Er bestaat echter zoiets als respect voor mekaar en zichzelf. We mogen ons niet verlagen tot praktijken die zelfs in de oertijd de wenkbrauwen deden fronsen. Het voetbal in het algemeen zal u dankbaar zijn.

De schoonheid van voetbal en de Rode Duivels

In deze eerste post is het misschien geen slecht idee om uit te leggen, waarom ik voetbal als thema van deze blog heb gekozen. Het is in essentie een eenvoudige sport: het draait allemaal om 2 ploegen van 11 spelers die een bal in de goal van de tegenstander proberen te doen belanden. De eenvoud is waarschijnlijk de reden dat het wereldwijd de meest populaire sport is. Het wordt door ongeveer 250 miljoen mensen in ongeveer 200 landen gespeeld. Overal waar je als reiziger komt, is de kans dus groot dat je over voetbal kan praten. De sport staat los van elke religie, afkomst en gender. Niemand wordt er in uitgesloten. In een stadion staat een bankdirecteur naast een havenarbeider, een allochtoon naast een autochtoon. Op die plek zijn hun emoties ook hetzelfde: een zege wordt op dezelfde manier gevierd, een nederlaag op dezelfde manier verwerkt.

Het mooiste aspect van voetbal is de onvoorspelbaarheid. De uitspraak van Gary Lineker dat op het einde de Duitsers winnen, wordt daarbij buiten beschouwing gelaten. Het is geen wiskunde. David kan Goliath wel degelijk verslaan. Denk maar bijvoorbeeld aan het zgn. mirakel van Vitosha, waarbij Antwerp in 1989 de gelijknamige Bulgaarse ploeg met 4-3 versloeg, door in de slotfase met een man minder op het veld nog 3 keer te scoren. Je kan nooit op voorhand voorspellen wie er gaat winnen, tenzij je een gokchinees bent natuurlijk.

Wie ook een mirakel nodig hebben (of zeker een half) zijn de Rode Duivels, dinsdag tegen Duitsland. Het is exact 101 jaar geleden dat de Belgen nog op Duitse bodem konden winnen. Zonder een zege ligt het Europees Kampioenschap in Polen en Oekraïne van volgend jaar waarschijnlijk definitief buiten hun bereik. Dat de Turkse concurrenten op hetzelfde moment zullen verliezen tegen Azerbeidzjan lijkt immers vrij onmogelijk, ook al stond hierboven dat voetbal geen exacte wetenschap is. Het jammere aan de situatie is dat de ploeg aan de Bosporus over gans de campagne niet beter is gebleken dan de Duivels, integendeel zelfs. Indien je beide ploegen met elkaar vergelijkt, zal iedere voetbalkenner het voordeel aan de Belgen geven. De werkelijkheid geeft echter een ander resultaat.

Er is bij de Rode Duivels wel degelijk potentieel aanwezig om mooie prestaties af te leveren. Goed kunnen voetballen volstaat evenwel niet om een ploeg als Duitsland te verslaan. Wat er dinsdag nodig zal zijn, is geloof in eigen kunnen en wat Italianen grinta noemen. Elke Belg, van Mignolet tot De Camargo, zal met het mes tussen zijn tanden moeten spelen. Geen hakjes of andere frivoliteiten, er zal strijd nodig zijn.  Enkel zo zal de poort naar de barrageronde voor het EK kunnen worden opengebeukt. De Belgische fans geloven er alvast in. 5000 supporters steken de grens over naar de plaats van afspraak, Düsseldorf. Zij zijn alvast overtuigd dat Gary Lineker het bij het foute eind heeft. Het is nu aan Kompany en co om hen in minder dan 48 uur gelijk te geven. De schoonheid van voetbal staat op het spel.