Vier finales en één superfinale

Bevestigen, dat was volgens ons de missie die de Rode Duivels vrijdagavond in Skopje tot een goed einde moesten brengen. Daar zijn ze zeker in geslaagd, al zal bondscoach Marc Wilmots ongetwijfeld toch nog met enkele kopzorgen het vliegtuig terug naar Brussel zijn opgestapt.

Zo moesten de Duivels zich in de aanvangsfase van de partij gelukkig prijzen dat Macedonië verzuimde een voorsprong op het scorebord te trappen. De verwachte snelle start van thuisploeg kwam er dus ook. Eerst redde Thibaut Courtois met een gelukje een kopbal van de lokale vedette Goran Pandev. Even later kon een inkoppende Trichkovski onvoldoende kracht zetten op de bal. De Belgische verdediging kon geen antwoord stellen tegenover dat Macedonisch offensief geweld. De afwezigheid van Vincent Kompany was misschien een aderlating, maar kan niet als een excuus worden ingeroepen. Spelers van Ajax, Bayern München, Tottenham Hotspur en Arsenal moeten over voldoende kwaliteiten beschikken om het ontbreken van Vince the Prince op te vangen.

Ook het middenveld zag er soms beroerd uit. Zeker in de eerste helft speelde de driehoek Witsel-Dembele-Fellaini te slordig en kwamen de combinaties er te weinig uit. En ook opmerkelijk: vooral Big Fella speelde in Skopje niet zijn beste wedstrijd in het shirt van de nationale ploeg. De Evertonmiddenvelder was vorige week nochtans terug in goede doen, na een mindere periode bij zijn club uit Liverpool.

Was alles dan slecht vrijdagavond? Uiteraard niet. Individueel staken de twee Belgische vleugelaanvallers er bovenuit. Kevin De Bruyne heeft tot nu toe in de nationale ploeg nog nooit ontgoocheld. Verrassender was de prestatie van Eden Hazard. Hij lijkt definitief te zijn ontbolsterd bij de Rode Duivels. In het verleden was het niveau van de Chelseaspeler bij de nationale ploeg steeds minder dan dat van bij zijn clubs, maar in Skopje viel er weinig aan te merken op het optreden van Hazard. Samen met De Bruyne zorgde hij voor het grootste Belgische gevaar, de strafschop voor de 0-2 zette hij feilloos om en zelfs defensief hielp hij het team mee overleven.

Het is die Hazard die we nodig zullen hebben om Kroatië te verwijzen naar de barrageronde. Want na vrijdag is het zo goed als zeker: dankzij de drie gouden punten uit het land van Alexander de Grote en de zege van Modric en Co tegen aartsrivaal Servië zijn alle andere concurrenten in de kwalificatiepoule uitgeschakeld. 11 oktober – de dag waarop de Rode Duivels het opnemen tegen Kroatië – staat dus nu reeds in onze agenda’s met stip aangeduid. Al doen de troepen van Marc Wilmots in afwachting daarvan er maar beter aan om in de resterende wedstrijden een maximaal aantal punten te verzamelen. Zelfs voor duivels kan de hel in Zagreb immers te warm worden. De nationale ploeg zal dus nog vier finales en één superfinale moeten trotseren. Te beginnen dinsdag in Brussel.

Waarom Macedonië Bosnië niet is

Flashback naar eind maart 2009. De Rode Duivels zijn de kwalificatiecampagne voor het WK in Zuid-Afrika goed begonnen. Twee thuiszeges tegen voetbaldwergen Estland en Armenië, een duur bevochten gelijkspel tegen de rechtstreekse concurrent Turkije en een nipte nederlaag tegen de regerende Europese kampioen Spanje hebben de Belgen al aardig op weg geholpen richting Pretoria. Volgende klip die omzeild moet worden: twee duels tegen Bosnië. Geen slechte ploeg, maar wel een haalbare kaart wordt vooraf gedacht.

Helaas, de realiteit was net dat tikkeltje anders. De WK-ambities van de Rode Duivels gaan in het eerste duel in de Genkse Cristal Arena in rook op, samen met het vuurwerk dat door de Bosnische fans massaal wordt afgestoken. Vier dagen later geven Edin Dzeko en zijn maats de Belgen in het groezelige Zenica de Duivels de definitieve doodsteek. Meteen ook het nekschot voor bondscoach René Vandereycken die door de KBVB de laan wordt uitgestuurd. En tevens ook het begin van een periode die ze aan de Houba de Strooperlaan liever ergens in een diepe kast voor eeuwig wegmoffelen: de lachwekkende Kirincup, de vernederende 5-0 nederlaag tegen  Spanje, de geïmproviseerde persconferentie in de catacomben van een Armeens voetbalstadion waarop interimbondscoach Franky Vercauteren zijn ontslag aankondigt. Het lijstje is veel te lang.

Nu exact vier jaar later staan de Rode Duivels opnieuw voor een dubbele confrontatie met een Balkanland, deze keer Macedonië. Net zoals vier jaar geleden waren de resultaten van de voorbije wedstrijden (de vriendschappelijke interland in Roemenië laten we wijselijk buiten beschouwing) voor de Duivels meer dan bevredigend. En net zoals in 2009 worden de Belgen door iedereen – zelfs door de bondscoach van de tegenstander – als favoriet naar voren geschoven.

Hopelijk heeft de Belgische delegatie dus een voldoende grote portie waakzaamheid meegenomen in haar bagage voor Skopje. Zoals Bosnië telt Macedonië immers amper grote namen in haar rangen, maar is het toch een zeer uitgekookte ploeg die met het mes tussen de tanden speelt. De overwinning tegen Denemarken in het meeste recente duel kan nog worden gerelativeerd, aangezien het om een vriendschappelijke confrontatie ging. Wat betreft de zege tegen Servië en het hevig weerwerk in de twee wedstrijden tegen Kroatië lukt dat echter niet.

Al te veel parallellen trekken tussen Bosnië en Macedonië is evenwel niet op zijn plaats. De huidige Rode Duivels en die van vier jaar geleden verhouden zich zoals koffie tot cichorei. Je merkt enkele kleine gelijkenissen, maar daar blijft het ook bij. In 2009 was de sfeer binnen de spelersgroep bijvoorbeeld al danig verstoord. Nu staat er een duidelijke groep klaar (zo niet komen de Duivels volgend jaar in aanmerking voor een oscarnominatie). En individueel hebben de Belgen ook stuk voor stuk meerdere stappen vooruit gezet. Om dat te beseffen volstaat straks één blik op het wedstrijdblad. Vroeger stonden daar clubs op zoals AZ Alkmaar en Lille, nu Tottenham Hotspur en Chelsea.

De dubbele confrontatie tegen Macedonië zou dus eigenlijk geen problemen (lees: puntenverlies) mogen opleveren. Toch niet voor een ploeg alleszins die in Servië een moeilijk eerste halfuur fantastisch heeft omgebogen in een klinkende overwinning, die Schotland en Wales tot meelopers heeft gedegradeerd en die bewezen heeft minstens de evenknie te zijn van de ervaren Kroaten. Aan Benteke en Co om dat vanavond en dinsdag te bevestigen.

Gezocht: mensen met een langetermijnvisie

Na regen komt zonneschijn. Het is een gezegde dat op en rond het Kiel gekoesterd moet worden. Heel het seizoen wordt immers gedomineerd door kommer en kwel. Het jaarboek van de club dreigt dit najaar te belanden op de drama-afdeling van de Boekenbeurs. Drie verschillende trainers, sinds november geen zege meer weten te behalen en met anderhalf been in tweede klasse. Het gaat van kwaad naar erger bij de Ratten.

Het meest recente hoofdstuk doet er nog een schep drama bij. Afgelopen zaterdagavond, de Freethiel: de wedstrijd die hoe dan ook gewonnen moest worden om de gevreesde play-off 3 te vermijden, gaat roemloos verloren. Het bescheiden Waasland-Beveren blijkt sterker te zijn en stuurt Beerschot met een 3-2 nederlaag terug naar Antwerpen. Bovendien laten de paars-witte fans – al is dat begrip in dit geval zeer relatief – zich van hun slechtste kant zien. Stoeltjes die na afloop van de wedstrijd vanuit het bezoekende vak op het terrein belanden en een omheining die gesloopt wordt. Enkel een diepe zucht is daarbij op zijn plaats.

Sportief gezien is de neergang van Beerschot enerzijds verrassend. Na acht speeldagen stonden de Kielenaars nog op een vijfde plek en menig voetbalkenner dichtte de club een plek in play-off 1 toe. Maar anderzijds liegen cijfers niet. De laatste zege in een competitiewedstrijd dateert van 10 november 2012. Sindsdien zijn de Ratten bezig aan een vrije val.

Zo’n slechte prestaties hebben maar één oorzaak, wat ook de excuses mogen zijn: te weinig kwaliteit in de spelersgroep. In de aanloop naar de start van de competitie haalde Beerschotpreses Patrick Vanoppen heel wat nieuwe namen binnen, maar slechts weinigen konden overtuigen. Te oud, te weinig ervaren of geblesseerd. Bijna elke nieuweling kan wel onder één of meerdere van die categorieën worden ondergebracht. Ook in de winterstop werden er heel wat nieuwe namen binnengehaald om de toen al slechte situatie recht te trekken, maar zonder resultaat.

Is het sportieve beleid reeds een ramp, dan weten we niet goed hoe we de financiële toestand van de club moeten bestempelen. Algemeen is er een cijfer van 17 miljoen euro aan schulden bekend. Patrick Vanoppen maakte zich altijd sterk dat die schuldenberg op termijn weggewerkt kon worden, maar lijkt nu ook te beseffen dat een doemscenario stilaan realistischer is dan ooit. Het verzoek tot bescherming tegen de schuldeisers dat hij indiende bij de rechtbank van koophandel is daar het beste bewijs voor.

De oorzaken van de schuldenlast zijn niet eenduidig, maar Vanoppen weet wel wie er verantwoordelijk voor moet worden gesteld: iedereen behalve zichzelf. De Leuvenaar die oorspronkelijk bij de club kwam aankloppen om een nieuw stadion te kunnen bouwen, wijst naar de vorige Kielse bestuurslui die van de boekhouding een ramp zouden hebben gemaakt, naar het stadsbestuur dat de Ratten op alle mogelijke manieren zou tegenwerken en de andere Antwerpse sportclubs die Beerschot buiten hun project ‘United’ hebben gehouden. Dat Verhaegen en Snelders tot twee keer toe de club financieel gered hebben, dat Beerschot aardig wat subsidies heeft kunnen opstrijken en nog steeds een stadion cadeau kan krijgen en dat het Unitedproject al langer bezig was en niet te rijmen valt met de onafhankelijke koers die Vanoppen wilt varen, laat de voorzitter buiten beschouwing.

Hoe het verder moet met de club is de vraag van één miljoen. Een fusie met aartsrivaal Antwerp is alvast geen optie. Op de Bosuil komen de deurwaarders immers ook regelmatig aankloppen en werd vorige week nog het water afgesloten, zodat de spelers na een training niet konden douchen. Bovendien zouden er in de grootste stad van Vlaanderen perfect twee voetbalclubs naast elkaar kunnen bestaan. Eén grote Antwerpse club is dus niet wenselijk. Wie wel welkom zijn op het Kiel (en eigenlijk ook op de Bosuil), zijn nieuwe bestuurslui met een langetermijnvisie. Mensen die een club op een duurzame manier willen laten uitgroeien en realistisch zijn. Die bereid zijn een ploeg tijd te geven en niet elke transferperiode zomaar een blik nieuwe spelers opentrekken. Die maximaal willen inzetten op het Antwerpse talent dat aanwezig is. Wie zich aangesproken voelt, stuurt best nu al zijn cv op. Voor het te laat is. Als het dat al niet is tenminste.

In alle rust rijpen

Wat weinigen verwacht hebben, is woensdagavond toch gebeurd. Anderlecht heeft sinds lang nog eens een competitiewedstrijd verloren. Zulte Waregem was de beul van dienst. Maar liefst vijftien matchen in de Jupiler Pro League waren de Brusselaars ongeslagen en bovendien was er dit seizoen tot nog toe geen enkele Belgische ploeg vanuit het Astridpark met drie punten huiswaarts kunnen keren.

Al komt de nederlaag nu ook weer niet als een grote verrassing. Anderlecht was reeds een paar weken in mindere doen. En enkele spelers zoals Praet en Bruno lijken hun goede vorm (tijdelijk?) kwijt te zijn. Dat werd woensdagavond in het Constant Vanden Stockstadion pijnlijk duidelijk. Paars-wit was slechts de schim van de titelfavoriet die het hoort te zijn. Geslaagde combinaties waren zeldzaam, hetzelfde geldt voor de scherpte voor doel en het tempo lag te laag.

De zege van Zulte Waregem louter wijten aan het falen van de thuisploeg zou echter de grensclub oneer aandoen. De ploeg van Francky Dury is het enige team dat Anderlecht dit seizoen kan bedreigen en liet dat ook zien. Desondanks de afwezigheid van sterkhouders Malanda en Leye leverden de spelers van coach Francky Dury een meer dan degelijke prestatie. Steunend op een stevige defensieve organisatie – amper acht tegendoelpunten in twaalf uitwedstrijden – speelde Zulte Waregem zeer uitgekookt. We zouden bijna zeggen als een titelkandidaat.

Bijna, want Essevee uitroepen tot een potentiële landskampioen is te voorbarig. Meestrijden aan de top is zeer knap voor een ploeg die het moet stellen met bescheiden middelen: het stadion is niet aangepast aan de eisen van de Uefa om op het Europese toneel te mogen aantreden en het budget bedraagt slechts 8,2 miljoen euro.  Maar om op het einde van het seizoen de titel binnen te halen is er meer nodig. Vergeet immers niet dat binnen een paar weken de competitie eigenlijk pas echt start, wanneer de play-offs beginnen. Dan gaat het echt om de knikkers en neemt de druk toe. De klassieke topploegen met een ruime kern kunnen dan altijd iets meer. En Zulte Waregem heeft daarnaast ook niet gek veel ervaring.

Het team van Francky Dury een te grote rol toedichten zou bovendien ook geen geschenk voor de club zijn. Want de ploeg komt van ver. Vorig jaar vertoefde Zulte Waregem nog in de kelder van de Jupiler Pro League. Het terughalen van Dury als coach was de beste transfer die de fusieclub sinds haar geboorte in 2001 heeft gerealiseerd. Hij bracht terug een duidelijke visie in het team. Hetgeen bij de zogenaamd grotere broer Club Brugge ontbreekt. De keuze van Dury om te opteren voor jonge Belgische talenten en het terughalen van Franck Berrier en Mbaye Leye hebben Zulte Waregem geen windeieren gelegd. Het is evenwel een groeiproces dat door te hoge verwachtingen gestokt kan worden. In alle rust laten rijpen is een veel betere optie. Wie weet beschikken ze dan aan de Gaverbeek op lange termijn over een Grand Cru.