Cavavoetbal

Het was op het vlak van transfers een week met gemengde resultaten voor Anderlecht. Enerzijds kon paars-wit Daniel Van Buyten niet overtuigen zijn carrière verder te zetten. Voor de Brusselaars een serieuze streep door de rekening. Big Dan was zonder twijfel dankzij zijn ervaring en mentaliteit een serieuze aanwinst geweest voor het relatief jonge Anderlecht en bovendien telt de kern van Besnik Hasi nu slechts vijf zuivere verdedigers. Een transfervrije voormalige speler van Bayern München die zich altijd als een voorbeeldprof verzorgde en gedroeg, had dus zeker niet misstaan in de defensie van de regerende landskampioen.

De beslissing van Van Buyten om zijn voetbalschoenen aan de haak te hangen is echter volkomen te begrijpen. De 84-voudige Rode Duivel had niets meer te winnen bij een verhuis naar de Belgische competitie. Financieel gezien moet hij zich geen zorgen meer maken en na zestien jaar profvoetbal oogt zijn erelijst indrukwekkend. Vier Duitse titels, de eindzege in de Champions League en op het WK voor clubs en de Europese Super Cup zijn maar enkele van de trofeeën die de verdediger uit Froidchapelle mee in de lucht kon steken. Ook al werd Van Buyten soms weggehoond voor zijn blunders, van de huidige lichting Rode Duivels komt geen enkele speler in de buurt wat betreft het palmares. Bovendien zette hij op het WK een meer dan degelijke prestatie neer. Het ideale moment om een punt te zetten achter zijn profbestaan. Verder gaan zou enkel maar afbreuk hebben kunnen doen aan een zorgvuldig opgebouwde carrière.

In tegenstelling tot Daniel Van Buyten tekende Steven Defour wel een contract bij Anderlecht. Voor Defour zelf is het een uitstekende kans om zijn loopbaan te herlanceren na zijn tegenvallende passage bij FC Porto en voor paars-wit kan hij ook van goudwaarde zijn. Niet dat ze in het Astridpark moeten verwachten straks met de Rode Duivel te kunnen overwinteren in de Champions League, maar Defour is de ideale aanvulling op de jonge maar onervaren Youri Tielemans en moet in staat zijn op het middenveld met verve de leemte op te vullen die de naar West Ham vetrokken Cheikhou Kouyaté heeft achtergelaten.

Misschien meer nog dan zijn sportieve waarde moet de duurste binnenkomende transfer van een Belgische club – 6,5 miljoen euro wat eigenlijk op het Europese toneel een peuleschil is – de status van Anderlecht opnieuw wat oppoetsen. Al te veel mogelijke versterkingen ketsten voor de eersteklasser uit de hoofdstad de afgelopen mercato’s om uiteenlopende redenen af en drukten de Brusselaars steeds meer op het feit dat de club de voeling met de Europese subtop stilaan kwijt lijkt te zijn.

Om er echt opnieuw toe te doen zullen ze echter in het Constant Vanden Stockstadion verder moeten durven mikken dan het binnenhalen van een naar Belgische normen grote vis. Hoofd van de scouting Dimitri Mbuyu kon bij zijn aantreden deze zomer zelf vaststellen dat zijn departement de laatste seizoenen nooit echt uit de verf is kunnen komen en dat in de plaats daarvan te veel vertrouwen werd geschonken aan makelaars. Inzetten op het opsporen van talent – dat later met een serieuze meerwaarde kan doorverkocht worden – in combinatie met de reeds degelijke paars-witte jeugdwerking zou Anderlecht een nieuw elan kunnen geven. Het champagnevoetbal van weleer zullen we niet zo gauw terugzien, maar een cavaatje kan er misschien dan wel vanaf.

 

Geen kansloze missie

Helemaal zeker is het nog niet, maar normaal gezien wordt Frank Vercauteren de nieuwe coach van Racing Genk. Enigszins verrassend, omdat de Brusselaar drie jaar geleden met slaande deuren vetrok bij de Limburgse club naar het Midden-Oosten en pas sinds juni aan het roer stond bij de Russische tweedeklasser FC Krylia Sovetov Samara. Het toont nog maar eens de relativiteit aan van de waarde van een contract in de wereld van het voetbal. Georges Leekens is voor minder door het slijk gehaald toen hij op een zonnige zondagmiddag bekendmaakte zijn baan als bondscoach van de Rode Duivels op te geven voor een plekje op de bank bij Club Brugge. Vercauteren kan alvast niet het argument gebruiken dat zijn werk voor 90 procent af was in de Russische miljoenenstad.

De voormalige Rode Duivel staat voor een moeilijke opdracht in de Cristal Arena. In het begin van de afgelopen competitie moest je voor het mooiste voetbal in België aan de Genkse mijnterrils zijn, maar daarna ging het snel bergaf met de Limburgers. Een val die bovendien nog bezig lijkt te zijn. Tegen KV Mechelen werd een futloos Genk kinderlijk uit elkaar gespeeld en tijdens de eerste thuismatch van het seizoen tegen Cercle Brugge leek het elftal haast met de daver op het lijf te voetballen. Ook al is de competitie nog maar twee speeldagen ver, een ploeg die play-off 1-ambities heeft moet in confrontaties met bescheiden tegenstanders meer kunnen oogsten dan een één op zes.

De omstandigheden waarin Vercauteren in Genk aan de slag moet, zijn ook niet eenvoudig. Het ontslag van coach Emilio Ferrera legde de verdeeldheid in de bestuurskamer nog maar eens bloot en de spelers zelf leven ook op gespannen voet met elkaar. Jelle Vossen zette zich buitenspel door zijn vruchteloze zoektocht naar een nieuwe club, Jeroen Simaeys mag andere oorden opzoeken na enkele negatieve uitlatingen in de media en met het aantrekken van Hervé Kage haalt de club zich ongetwijfeld nieuwe problemen op de hals. Kage zorgde immers zelf meermaals voor hommeles in de kleedkamer van zijn vorige werkgever AA Gent en is een van de beste vrienden van een van de grootste Genkse onruststokers Ilombe Mboyo. Frank Vercauteren erft met andere woorden een club die momenteel op een vulkaan leeft.

Helemaal kansloos is de missie van Vercauteren echter niet. Vorig jaar leverde hij als crisismanager met beperkte middelen goed werk bij KV Mechelen en in 2009 stond hij na het vroege ontslag van Hein Vanhaezebrouck voor een gelijkaardig scenario als nu bij de Limburgse ploeg, die hij een jaar later naar de titel zou loodsen. Opnieuw kampioen worden is met deze spelersgroep zonder uitzonderlijke talenten zoals Thibaut Courtois en Kevin De Bruyne nagenoeg uitgesloten, maar met zijn ervaring moet Vercauteren in staat zijn de club opnieuw er bovenop te krijgen. Totdat de lokroep van de oliedollars of roebels weer te groot wordt tenminste.

 

The best has yet to come

De soldenperiode liep op zijn laatste benen, maar Everton heeft nog diep in de buidel moeten tasten om Romelu Lukaku de komende vijf seizoenen in Goodison Park te laten spelen. 35,4 miljoen euro werd er overgemaakt op de rekening van Chelsea, goed voor een verpulvering van het clubrecord van de Toffees, nota bene de 22 miljoen die nodig was om Marouane Fellaini in 2008 van Standard Luik naar Liverpool te laten verhuizen.

Dat Evertontrainer Roberto Martínez zowat het ganse transferbudget heeft gespendeerd aan de Belgische spits moet Lukaku vertrouwen geven. Nu al lijken zijn speelkansen gegarandeerd bij de Engelse subtopper. Een speler waarvoor zulk groot bedrag is neergeteld op de bank houden zou immers je reinste kapitaalsvernietiging zijn. En dat Everton die som op tafel heeft gelegd, is ook niet zo gek. Lukaku kan op basis van het afgelopen seizoen, waarin hij als huurling aan de blauwhemden uit Liverpool verbonden was, degelijke statistieken voorleggen. In 33 wedstrijden vond hij zestien keer de weg naar de netten, een stevige bijdrage in de vijfde plaats die de club behaalde in de Premier League.

Chelsea zal ook niet rouwig zijn om de transfer van de Rode Duivel. Met het aantrekken van Didier Drogba en Diego Costa had coach José Mourinho een niet mis te verstane boodschap gegeven aan Lukaku. Zijn speelkansen zouden dit seizoen tot het minimum beperkt worden als hij op Stamford Bridge zou blijven. Bovendien doet het team uit Londen financieel gezien een gouden zaak. Drie jaar geleden betaalde het achttien miljoen euro aan Anderlecht om nu van Everton ongeveer het dubbele te ontvangen. Niet slecht voor een speler die slechts een vijftiental keer in actie kwam voor Chelsea.

In deze zaak zijn er dus op het eerste zicht enkel maar winnaars. Lukaku moet echter waakzaam blijven. Dit seizoen zal hij ongetwijfeld de kans krijgen te schitteren en niets wijst erop dat hij die mogelijkheid niet zal grijpen, maar de aanvaller moet tegelijkertijd ook beseffen dat zijn definitieve verhuis naar Liverpool voor zijn carrière een stap achteruit betekent. Everton treedt dit seizoen aan in de Europa League, Chelsea daarentegen in de Champions League, een perfecte schets van de waardeverhoudingen tussen beide teams.

Lukaku mag dus niet op zijn lauweren rusten en zal de lat hoger moeten leggen. Zeker als hij een basisstek wil veroveren in de nationale ploeg. Wanneer de revaliderende Christian Benteke opnieuw zijn beste niveau haalt en met Divock Origi die volgend seizoen na een extra jaar bij Lille naar Liverpool FC verkast belooft de concurrentie alvast zwaar te worden.

De Evertonaanvaller moet evenwel in staat zijn om progressie te boeken. Desondanks hij al een hele tijd meedraait is hij nog steeds slechts 21 jaar. Net niet meer selecteerbaar voor de nationale beloftenploeg, maar wel nog een ganse carrière voor zich. “The best has yet to come”, zou Joost Zweegers van Novastar zingen.

Wie weet ligt dat beste wel opnieuw in Chelsea. Zelfs in tijden van financiële fair play-regels is geld geen bezwaar voor clubeigenaar Roman Abramovitsj. Dat bewees hij toen hij in januari middenvelder Nemanja Matić terughaalde, ongeveer voor het dertienvoudige van het bedrag dat hij destijds had gespendeerd om de Servische international los te weken van diens Slovaakse ploeg MFK Košice. Lukaku mag dan wel langs de achterdeur zijn vertrokken naar Everton, in een post-Mourinhotijdperk valt een terugkeer langs de grote poort niet uit te sluiten.