Is de bodem voor Antwerp nu eindelijk bereikt? De vraag wordt al geruime tijd elke week gesteld op en rond de Bosuil, maar telkens moet de vraag negatief beantwoord worden. Nee, de Great Old zakt steeds verder weg. Door de nederlaag tegen Lommel United en het nipte gelijkspel tegen Wezet lijkt de laatste kans op promotie via de eindronde naar de hoogste afdeling verspeeld. En dat in het seizoen waarin er omwille van het faillissement van Beerschot geen enkele eersteklasser met een gouden parachute van de tv-gelden een duwtje in de rug kreeg bij de doorstart in de Belgacom League. Een unieke kans om na tien seizoenen de aansluiting te vinden bij de beste zestien Belgische ploegen wordt dus gemist.
De cijfers zijn zoals vaak duidelijk. Na Nieuwjaar sprokkelde de Great Old tot nu toe slechts één punt en vond het maar twee keer de weg naar de netten. En in 2013 was het parcours al niet veel beter. De start was veelbelovend met eenvoudige overwinningen tegen Eendracht Aalst en KSK Heist, maar sindsdien gaat het van kwaad naar erger in Deurne-Noord.
Coach Jimmy Floyd Hasselbaink krijgt de motor niet aan de praat en straalt dat ook uit wanneer hij na een zoveelste nederlaag de pers te woord staat. Niet zo verwonderlijk voor iemand met amper trainerservaring. Maar ook geen schande: sinds het verblijf in tweede klasse stonden reeds tien coaches aan het roer van de club met stamnummer één. Geen enkele slaagde erin om de slapende reus wakker te krijgen.
Hasselbaink de volledige schuld geven van de malaise op de Bosuil zou dus niet fair zijn. Maar bij elke normale club moet een coach die 10 op 42 haalt, altijd vrezen voor zijn positie. Ter vergelijking: Juan Carlos Garrido werd in september bij Club Brugge de laan uitgestuurd nadat hij in zeven competitiewedstrijden amper één keer verloren en gelijkgespeeld had. Antwerp is echter geen normale club. Want wat moet je anders denken wanneer voorzitter Jan Michel openlijk verklaart dat Hasselbaink beter de eer aan zichzelf houdt, maar er vervolgens niets gebeurt?
Neen, als we één ding kunnen leren uit de huidige rood-witte crisis is dat de innige omhelzing van investeerder Saif Rubie in de vorm van levensnoodzakelijk euro’s om de club boven water te houden stilaan een verstikkende wurggreep dreigt te worden. Enkel en alleen Rubie beslist over het lot van Jimmy Floyd Hasselbaink en minstens tot het einde van het seizoen lijkt de Nederlander zeker te zijn van zijn baan. Bovendien komen ook heel wat Antwerpspelers uit de portefeuille van de Irakese Brit en het is verre van onwaarschijnlijk dat Rubie in de zomer een groot deel van hen zal vervangen door een nieuwe lading. Indien dan nog eens een nieuwe coach wordt aangesteld gaat er opnieuw kostbare tijd verloren om de volgende jaargang de beoogde promotie te verwezenlijken.
Rubie is dus zowel de oplossing als het probleem voor Antwerp. Enerzijds is hij onmisbaar als geldschieter om de club boven water te houden, maar anderzijds laat hij de ploeg verder wegzakken in het moeras van tweede klasse. Een gevaarlijke paradox, die wel eens fatale gevolgen zou kunnen hebben.
De staat van het voetbal 