Het moest afgelopen dinsdagavond de avond worden van Eden Hazard. Het Belgisch voetbaltalent was de speler bij uitstek die door vriend en vijand in de gaten werd gehouden in de match België-Frankrijk in het Parijse Stade de France. De verwachtingen waren hooggespannen. In de Franse media werd de wedstrijd zelfs bestempeld als ‘La France contre Hazard’.
Die verwachtingen kon Hazard niet helemaal inlossen. Hij speelde een eerder bleke wedstrijd, al kunnen er verzachtende omstandigheden worden ingeroepen. Het was een match waarin het voor elke speler moeilijk was om zich te onderscheiden. De Belgen speelden vanuit een defensieve organisatie (met succes overigens). Een speler als Hazard die het moet hebben van frivole acties komt dan meestal niet tot zijn recht. Bovendien wist de Franse thuisploeg ook wie Hazard was. Telkens hij aan de bal was, werd hij omringd door twee tot drie blauwhemden en meermaals werd hij foutief afgestopt. Het gras van het Stade de France heeft nu geen geheimen meer voor Hazard. Maar eerlijk is eerlijk: het Belgische wonderkind heeft al betere wedstrijden gespeeld.
Het zou echter absurd zijn om op basis van één wedstrijd een oordeel te vellen over Eden Hazard. Degene die twijfelt aan zijn talent moet nog geboren worden. Hazard maakt al meer dan vier seizoenen lang het mooie weer bij zijn ploeg Lille OSC, die mede dankzij hem vorig jaar na meer dan vijftig jaar wachten nog eens de titel in de wacht sleepte en dan meteen de Franse beker daar aan toevoegde. Zijn persoonlijk palmares geraakt bovendien ook al goed gevuld. Hij werd twee maal verkozen tot belofte van het jaar (in 2009 en 2010) en één keer tot beste speler in de Franse competitie (2011). Bij onze zuiderburen wordt hij dan ook alom bejubeld. Zinedine Zidane prees hem al aan bij Real Madrid. Het feit dat Zidane tegenwoordig als adviseur bij de Spaanse topclub actief is, zal er wel voor iets tussen zitten, maar als compliment kan het tellen.
In tegenstelling tot in Frankrijk, is in België het enthousiasme over Eden Hazard van een minder grote orde. Het is een feit dat hij zijn beste wedstrijden niet heeft gespeeld bij de nationale ploeg. Tot nu toe heeft hij slechts één keer gescoord voor de Rode Duivels, in de match tegen Kazachstan op de Heizel. Zelden was hij beslissend. De sfeer rond Hazard verbeterde er ook niet op, toen er in de media beelden van hem verschenen waarop hij een hamburger was aan het eten nadat hij was vervangen in de cruciale wedstrijd tegen Turkije. Omdat op hetzelfde moment zijn ploeggenoten nog aan het strijden waren voor de kostbare drie punten, werd de kritiek nog harder. Hazard zou zich arrogant opstellen en misschien niet zo goed zijn als aanvankelijk werd gedacht, was de algemene teneur. Daarbij wordt dan vlug vergeten dat hij nog maar twintig jaar oud is. Een leeftijd, waarvan je moeilijk kan zeggen dat iemand volgroeid is, als voetballer én als mens. Bovendien is Eden Hazard ook geen typisch Belgische speler. Decennialang waren Belgen vooral sobere stielvoetballers. Degelijk, maar vooral niet frivool en creatief. Voetballiefhebbers in ons land hielden daar ook van. Denk maar aan de populariteit van een speler als Franky Van der Elst. Hazard is het tegenovergestelde. Hij is de exponent van een technisch zeer ontwikkelde generatie voetballers, die een zekere esthetiek aan het spel willen verbinden. Hij is daarnaast zeer ambitieus. Hij is niet tevreden met een plaats als waterdrager bij een Duitse of Engelse middenmotor. Hij wil de top bereiken. In België wordt dat als ongewoon beschouwd. Wie weet echter waar zulke spelers ons nog zullen brengen? Afspraak op het strand van Copacabana in de zomer van 2014?
De staat van het voetbal 