De tijd als bondgenoot

Vanaf vandaag bereiden de Rode Duivels het EK verder voor in hun basiskamp in Bordeaux. In het Golf du Médoc Resort is alles aanwezig wat profspelers nodig hebben om in alle rust naar een tornooi toe te leven. Hopelijk werkt de groene omgeving ook inspirerend voor de bondscoach en zijn ploeg, want dat is wat de delegatie deze week zeker nodig heeft.

Bijna drie weken is de groep nu bij elkaar, maar hetgeen getoond werd in de drie oefenwedstrijden tegen Zwitserland, Finland en Noorwegen geeft geen blijk van progressie. De ploeg heeft het nog altijd moeilijk met een tegenstander te ontwrichten die laag terugzakt, een tactiek die nochtans op de EK-eindronde vaak gebruikt zal worden tegen de Rode Duivels. Al kan er wel altijd gerekend worden op een klasseflits van spelers als Kevin De Bruyne of Eden Hazard.

Wat echter plotseling de bondscoach grotere kopzorgen bezorgt is de verdediging. Nochtans vier jaar lang het paradepaardje waarmee Wilmots kon uitpakken. Zowel in de kwalificatiecampagne voor het WK in Brazilië als die voor het huidige EK slikte de Belgische defensie amper doelpunten. Maar tijdens de voorbije oefeninterlands zorgde haast elke aanval van de tegenstander voor een collectieve paniekaanval achteraan. En leidde dat ook niet zelden tot een doelpunt. Als die defensieve instabiliteit reeds tegen het nummer 15 (Zwitserland), 51 (Noorwegen) en 67 (Finland) als pijnpunt boven water komt, hoe zal het dan uitdraaien wanneer het echt om de knikkers gaat tegen sterkere ploegen?

Veel opties achterin heeft Wilmots niet. Met de blessures van Kompany en Lombaerts is er een pak ervaring weggevallen en Vermaelen is momenteel noodgedwongen meer met zichzelf bezig dan dat hij in staat is een defensie te sturen. Daarom is het des te opmerkelijker dat de bondscoach pas tot in de laatste oefenwedstrijd heeft gewacht om de kaart te trekken van het duo Alderweireld-Vertonghen centraal achteraan. Zij zijn het gewoon in de Premier League naast elkaar te spelen bij Tottenham Hotspur en deden dat vroeger ook bij Ajax. Bij de nationale ploeg posteerde Wilmots Aldeweireld en Vertonghen evenwel steeds op de flanken, waardoor je plots met een groot vraagteken aan het EK moet beginnen.

Vooral aan de coaching binnen de ploeg zal nog veel gewerkt moeten worden, want het verdedigend compartiment is niet alleen de verantwoordelijkheid van de defensie, maar van het ganse elftal. Als de flankspelers hun tegenstander bij balverlies niet uit het oog verliezen – wat iemand als Eden Hazard al eens durft te doen – nemen ze achteraan reeds veel druk weg. Mits goede afspraken bied je zo al voor een groot stuk een oplossing voor de soms wankele verdediging.

De tijd kan echter ook een bondgenoot zijn voor de Rode Duivels. De eerste achtste finale staat pas op 25 juni op het programma. De logica respecterend dat de Duivels niet al te veel problemen zullen hebben met Ierland en Zweden start dan pas het tornooi voor de Belgen. Er rest de ploeg dus nog net geen drie weken om alles op punt te zetten. Geen onhaalbare deadline.

Teveel via klasseflitsen

Iets meer dan een week zijn de Rode Duivels nu bij elkaar ter voorbereiding op EURO 2016. Heel veel wijzer zijn we echter nog niet geworden wat betreft de staat van paraatheid van de nationale ploeg, aangezien veel oefensessies tijdens de stage in Zwitserland achter gesloten deuren plaatsvonden. Dat dat correcte berichtgeving soms verhindert is jammer. Zeker aangezien soms het verwijt valt dat de pers er weer eens naast zat in haar oordeel over bepaalde sportieve prestaties.

Het enige geschikte beoordelingsmoment was de oefeninterland tegen Zwitserland afgelopen zaterdag, maar ook dat moet met een korreltje zout worden bekeken worden aangezien de vele wissels het niveau in een vriendschappelijke wedstrijd niet ten goede komen en omwille van het feit dat Marc Wilmots nog geen beroep kon doen op zijn ganse kern door blessures en spelers met clubverplichtingen.

Toch kunnen de Duivels enkele belangrijke vaststellingen meenemen naar de rest van de voorbereiding. Ten eerste viel tegen Zwitserland het experiment achterin met Axel Witsel als rechtsback goed mee. De speler van Zenit Sint-Petersburg kwam nagenoeg nooit in de problemen. Bijna al het Zwitserse gevaar kwam langs de linkerflank. Natuurlijk zal Witsel nu niet bovenaan het lijstje staan van Marc Wilmots wanneer het gaat over het invullen van de rechtsbackpositie, maar het is goed om te weten dat er een extra alternatief voorhanden is.

Witsel werd echter samen met de geblesseerde Radja Nainggolan gemist op het middenveld. Moussa Dembélé kon al het goede dat hij het afgelopen seizoen bij Tottenham Hotspur niet doortrekken in de eerste oefeninterland bij de nationale ploeg. Samen met Marouane Fellaini zorgde hij niet voor het nodige evenwicht op het middenveld. Die laatste opstellen blijft bovendien een risico, want opnieuw liet hij zijn ellebogen gretig alle kanten opgaan. Al een geluk dat scheidsrechter Paolo Mazzoleni veel toeliet, maar wanneer het echt om de knikkers gaat, neemt Marc Wilmots maar beter in overweging of het wel de moeite is Fellaini te laten aantreden met het risico om vervolgens met een man minder verder te moeten.

Aanvallend was het meest positieve het doelpunt van Romelu Lukaku. Na zijn treffer in Portugal eind maart is het een goede zaak dat de oudste Lukaku opnieuw tot scoren komt. Voorheen werden er terecht vragen gesteld bij de vaak tegenvallende optredens van de aanvaller van Everton bij de nationale ploeg, maar meer en meer toont hij terecht aan helemaal bovenaan te staan wanneer het gaat over de pikorde bij de diepe spitsen.

Voor het overige verliep het vooraan veel stroever. De Rode Duivels bewezen voor een zoveelste keer dat wanneer de tegenstander zich terugtrekt en het spel aan hen laat, ze daar moeilijk mee om kunnen. Op dat vlak lijkt de ploeg maar geen progressie te kunnen boeken. Enigszins verontrustend op twee weken voor de start van een groot internationaal tornooi. Het team moet teveel rekenen op klasseflitsen van spelers als bijvoorbeeld Kevin De Bruyne. Tegen een goede middenmoter – zoals Zwitserland er een is – geraakt je daar nog mee weg, maar tegen topploegen volstaat dat meestal niet. Als de Rode Duivels verder willen mikken dan louter een plaats in de tweede ronde op het EK zal het dus de komende weken stukken beter moeten dan hetgeen ze in Zwitserland getoond hebben.

Oogsten

Met het vrijgeven van de selectie is de kop er eindelijk af: de voorbereiding op EURO 2016 voor de Rode Duivels kan stilaan beginnen. Over het algemeen beschouwd is het een logische lijst die Marc Wilmots samengesteld heeft. Natuurlijk zal het feit dat er nog één iemand moet afvallen voor de nodige stress zorgen binnen de groep en het is niet evident om als (ontgoochelde) speler stand-by te moeten staan, maar we hebben het nog altijd over profs. Die mogen wel wat verdragen.

Kevin Mirallas en Nacer Chadli zijn de opvallendste afwezigen. Beiden waren er in het verleden haast telkens bij wanneer ze fit waren, maar speelden dit seizoen te wisselvallig bij respectievelijk Everton en Tottenham Hotspur. Dat Michy Batshuayi dan weer wel een ticket mag boeken, is een goede zaak. Vooraf had Wilmots slechts twee diepe spitsen aangekondigd, waardoor de Brusselaar uit de boot leek te zullen vallen, maar de speler die de afgelopen maanden als enige een lichtpunt was bij Marseille kan van goudwaarde zijn straks in Frankrijk. Christian Benteke is een ideaal aanspeelpunt, Romelu Lukaku komt het beste tot zijn recht wanneer er in de diepte wordt gespeeld en Batshuayi is levensgevaarlijk op de korte ruimte en heeft een neus voor doelpunten. Voor haast elke situatie beschikt de bondscoach vooraan dus over een andere optie.

De enige naam die de wenkbrauwen doet fronsen is die van Thomas Meunier. Voor spelers uit de Belgische competitie geldt bij de nationale ploeg één duidelijke regel: je moet er bij je club haast met kop en schouders bovenuit steken. Het selecteren van de verdediger van Club Brugge druist daar helemaal tegen in. Zelfs in de eigen competitie viel de Luxemburger dit seizoen een paar keer serieus door de mand. Wat zal dat geven als hij volgende maand oog in oog komt te staan met pakweg Zlatan Ibrahimović? Als er nu al één duidelijke kandidaat is die als 24^ste moet afvallen, is hij het wel.

Over andere namen valt misschien ook te discussiëren – waarom bijvoorbeeld de bijna pensioengerechtigde Jean-François Gillet  als derde keeper in plaats van het jeugdige talent Matz Sels die kostbare ervaring in Frankrijk kan opdoen – maar al bij al zijn dit de luxeproblemen. Een pak bondscoaches zouden een arm of een been geven om spelers als Nacer Chadli of Thorgan Hazard naar het EK te kunnen meenemen. Wij plaatsen ze zonder verpinken in de wachtkamer. Dan is het duidelijk dat je als coach een beroep kan doen op zeer veel talent. De kwaliteit van de zaden is uitstekend, nu moet er geoogst worden.

 

Jackpot

Cijfers zeggen veel in het voetbal, maar niet alles. Dat bewees de Champions Leaguecampagne van Anderlecht. Na zes groepswedstrijden sluiten de troepen van Besnik Hasi hun rapport af met een zes op achttien. In principe een stevige tweede zit, maar wat paars-wit liet zien tijdens die examens op het kampioenenbal kon best wel gesmaakt worden.

De wedstrijd thuis tegen Dortmund buiten beschouwing gelaten stond Anderlecht steeds zijn mannetje en werd het nooit kansloos van het veld getikt. Dat heeft natuurlijk ook een keerzijde. Al te vaak was het net niet. In de eerste match op bezoek bij Galatasaray gaven de Brusselaars een bijna zekere zege in het slot nog uit handen en twee wedstrijden later tekende er zich in het eigen Astridpark tegen Arsenal een haast identiek scenario af, met het verschil dat de Gunners zelfs nog beslag konden leggen op de volle buit. Tel die vijf eenheden bij het puntenaantal en paars-wit overwintert in de Champions League in plaats van na de competitiestop aan te treden in het kleine broertje, de Europa League. Ook als we kijken naar de prestaties van Arsenal, Galatasaray en Dortmund in hun respectievelijke nationale competities, blijft het wrang. Geen enkele van de drie tegenstanders kon dit seizoen al echt overtuigen.

Het grote verschil echter met zijn concurrenten is het budget. Anderlecht is met een begroting van ongeveer 44 miljoen euro een reus in België, maar een dwerg in Europa. Arsenal (284 miljoen), Borussia Dortmund (256 miljoen) en Galatasaray (157 miljoen) strijden duidelijk met andere middelen. Dat is de logica van het voetbal en het valt te betwijfelen of de financiële fair-playregels daar veel aan kunnen veranderen.

Paars-wit mag dus best fier zijn op zijn Champions Leaguecampagne. Het heeft vanuit een financieel oogpunt bekeken boven zijn stand gepresteerd. Al loopt het wel wat geld mis door de verwijzing naar de Europa League. Kwalificatie voor de achtste finales had Anderlecht een cheque van 3,5 miljoen euro opgeleverd, nu ligt er ‘slechts’ 200.000 euro klaar. Niet verwonderlijk dus dat teams uit de grote Europese competities zoals Tottenham consequent een b-elftal het veld opsturen wanneer er opnieuw een Europese avond in het kleine broertje van het kampioenenbal op het programma staat. In eigen land valt er voor hen veel meer geld te rapen.

Willen Steven Defour en co opnieuw langs de jackpot passeren, focussen ze zich maar beter op de Belgische competitie. De nationale kampioen krijgt immers een ticket voor de groepsfase van de Champions League van volgend seizoen. In Europa blijft er voor Anderlecht na Nieuwjaar maar weinig over. Al is er nog altijd iets zoals eer en prestige. Maar wat is dat nog waard?

Vier vaststellingen na België-Colombia en België-Japan

0-2 en 2-3, dat waren de twee duidelijke nederlagen van de Rode Duivels in de vriendschappelijke interlands eerder deze maand tegen respectievelijk Colombia en Japan. Na de euforie die de voorbije maanden was ontstaan en een (voorlopig?) hoogtepunt bereikte bij de kwalificatie voor het WK in Brazilië, zorgde het toch voor een kleine domper. Vier vaststellingen die ons opvielen:

Simon Mignolet is geen plek opgeschoven in de rangorde bij de doelmannen

Tijdens de WK-kwalificatiecampagne opteerde bondscoach Marc Wilmots steeds voor Thibaut Courtois in doel, maar tegen Colombia en Japan gunde hij Simon Mignolet een kans om zich te bewijzen. De naar Liverpool uitgeweken Limburger bewees enerzijds net zoals de voorbije matchen waarin hij voor de nationale ploeg mocht spelen dat hij een meer dan degelijke doelman is, maar anderzijds moest hij zich wel vijf keer omdraaien. Redelijk veel voor een team dat tijdens de WK-voorronde in tien wedstrijden slechts vier doelpunten slikte en daardoor bij de minst gepasseerde defensies van Europa behoorde. Al was Mignolet steeds kansloos tegen de Colombiaanse en Japanse treffers, zijn optreden zal de bondscoach niet overtuigd hebben om de pikorde bij de doelmannen te wijzigen. Waarschijnlijk zou Courtois evenmin de vijf doelpunten kunnen vermeden hebben, maar het lijkt erop dat de keeper van Atlético Madrid zonder te spelen punten heeft gescoord met het oog op een basisplek.

Vincent Kompany is onmisbaar

Dat het invullen van de 23 namen voor de WK-selectie een moeilijke klus zal worden voor Marc Wilmots staat buiten kijf. De concurrentie op de meeste posities is moordend. Eén speler lijkt ons echter niet weg te denken uit de Belgische elf: Vincent Kompany. Tegen bescheidenere tegenstanders als Wales en Schotland kon zijn afwezigheid nog opgevangen worden, maar tegen Colombia en Japan werd Vince the Prince achteraan gemist. Niet enkel op sportief vlak – Kompany behoort stilaan tot de vijf beste verdedigers ter wereld – maar ook als organisator van de defensie en als leider van de ganse ploeg. Hij is hét gezicht van deze generatie Rode Duivels, de kapitein die het schip de veilige haven binnenloodst. Er kans dus maar beter geduimd worden dat de aanvoerder van de nationale ploeg een goede winter doormaakt en fit is, wanneer de lente begint. Dat laatste leek de afgelopen jaren – na zijn stempel als de man van glas – geen probleem meer, maar sinds dit jaar is zijn blessuregevoeligheid opnieuw toegenomen.

Sommige Rode Duivels moeten meer speelminuten vergaren bij hun clubteams

Desondanks de Belgische internationals wereldwijd worden bejubeld en in de beste competities spelen, hebben sommigen het dit seizoen lastig om zich in de basiself van de club waar ze actief zijn te knokken. Opmerkelijk is dat het vooral gaat om – met uitzondering van Daniel Van Buyten bij Bayern München en Thomas Vermaelen bij Arsenal – Rode Duivels die afgelopen zomer hun oude team inruilde voor een nieuw om het op een hoger niveau te proberen. Dries Mertens bij Napoli, Toby Alderweireld bij Atlético Madrid, Nacer Chadli bij Tottenham Hotspur en Kevin De Bruyne bij Chelsea: allemaal lijken ze een moeilijke periode in hun carrière door te maken. Met het oog op het WK moeten ze nu nog niet panikeren, maar na Nieuwjaar begint de tijd te dringen. Minder wedstrijdminuten betekent immers minder matchritme. En dat laat zich vandaag al merken, zoals Kevin De Bruyne in de wedstrijd tegen Colombia. Zijn invalbeurt tegen Japan was hoopgevender, maar tegen de Zuid-Amerikanen stelde hij voor het eerst bij de nationale ploeg echt teleur. En dat nota bene onder de ogen van zijn trainer bij Chelsea José Mourinho. Benieuwd dus wat de wintermercato brengt voor De Bruyne en co om aan meer speelkansen toe te komen.

We zijn nog geen wereldkampioen

Wie van plan is een gokje te wagen op de kans dat de Rode Duivels op 13 juli van volgend jaar in Rio de Janeiro staan te zwaaien met de wereldbeker doet het maar beter kalmpjes aan. De mogelijkheid dat Vincent Kompany en zijn maats dan al lang thuis zitten, is nog altijd realistischer. Dat gold al langer dan vandaag, maar na de verliesbeurten tegen Colombia en Japan – twee ploegen die op een WK minstens in de tweede ronde thuis horen – is dat nog maar eens bevestigd. Voetjes op de grond dus. Niet zozeer bij de nationale ploeg zelf. Nooit hoorden we uit de monden van de technische staf of spelers enige grootspraak. Steeds werd er nuchterheid gepredikt. Het probleem stelt zich vooral bij sommige supporters. De beleving rond de Rode Duivels steeg het afgelopen jaar exponentieel. De verwachtingen volgden dezelfde curve. En dan gebeurt het dat er ineens gefluit van de tribunes van het Koning Boudewijnstadion rolt, wanneer er een achterstand op het scorebord prijkt. Jammer, maar het maakt nog eens duidelijk dat een deel van de Belgische aanhang enorm volatiel is, hetzelfde deel dat zich niet liet zien wanneer er enkele jaren geleden op een mistroostige Heizel nog maar eens werd  verloren in een nog mistroostigere EK- of WK-kwalificatiecampagne. Een ploeg van wereldniveau heeft ook fans nodig van wereldniveau. De supporters weten bijgevolg wat ze moeten doen indien ze op 13 juli alsnog Belgische voetbalgeschiedenis willen zien geschreven worden …

Het Spaanse woord voor ethiek

Geld en voetbal, het is niet de beste combinatie. Dat bewees de transfersoap rond Gareth Bale. Voor wie de afgelopen jaren onder een steen heeft geleefd: Gareth Bale is een voetballer, een hele goede zelfs. Als zestienjarige debuteerde de Welshman bij Southampton in de Engelse tweede klasse en al snel verhuisde hij naar het hoogste niveau bij Tottenham Hotspur. Mede door blessures werd die verhuis in eerste instantie geen succes. Niets kon toen voorspellen hoe de situatie vandaag zou zijn: Bale werd gisteren in Santiago Bernabéu voorgesteld als de nieuwste aanwinst van Real Madrid.

De cijfers die in het contract staan, zijn duizelingwekkend. De verhuis van Bale naar de Spaanse hoofdstad wordt vergoed door Los Blancos met een bedrag van 99 miljoen euro (sommige bronnen spreken zelfs van 101 miljoen), wat meteen geboekt kan worden als de duurste transfer in de voetbalgeschiedenis. Ter vergelijking: dat cijfer is meer dan het dubbele van het totale budget van Anderlecht.

En persoonlijk vaart Bale er ook wel bij: het jaarloon van de linksbuiten zal ongeveer 10 miljoen euro bedragen. Zelfs CEO van BPost Johnny Thijs zou bij dat bedrag even moeten slikken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de commotie die de afgelopen dagen is ontstaan over de astronomische geldsommen groot is. Het gevaar te vervallen in populisme loert om de hoek, maar de critici die zich hebben laten horen hebben wel degelijk een punt. Spanje kreunt onder de economische crisis. Zes miljoen inwoners zijn werkloos en de overheidsschuld is gestegen tot 943,7 miljard euro. Supporters kunnen dus nog maar amper een kaartje kopen, terwijl Bale op zes seizoenen tijd 60 miljoen euro komt scheppen. Paradoxaler kan haast niet.

Helemaal onbegrijpelijk wordt het wanneer men kijkt naar de financiële stand van zaken in het Spaanse voetbal. De Primera División is de laatste tijd heel wat van zijn pluimen aan het verliezen. Met uitzondering van enkele clubs zoals Real Madrid, Barcelona en Sevilla is het zeer moeilijk geworden voor menig Spaanse eersteklasser om het hoofd boven water te houden. Het feit dat zelfs Belgische ploegen zich meer en meer op de transfermarkt van het schiereiland richten is wat dat betreft tekenend.

En zelfs voor de teams die in staat zijn om hun spelers te betalen is de financiële toestand allesbehalve rooskleurig. Twee jaar geleden werd de schuldenberg van Real Madrid nog geschat op 588 miljoen euro, steeds opgevangen door leningen van banken die op hun beurt gered moesten worden door Europees geld. Zou er een Spaans woord voor ethiek bestaan?

De Financial Fair Play-regels die de UEFA vanaf volgend seizoen zal invoeren zullen een antwoord op deze problematiek proberen te formuleren – een club mag dan niet meer geld uitgeven dan het bedrag dat er dat seizoen in de clubkas binnen vloeide – maar op basis van de transfer van Bale is het nu al duidelijk dat het reglement voor een groot stuk zijn doel voorbij schiet.

Want wat de koepel van Europese voetbalbonden verstaat onder ‘inkomsten’, is zeer ruim opgevat. Naast de louter sportieve opbrengsten (vb: verkoop van spelers) kunnen clubs ook sponsorgelden en tv-inkomsten meerekenen. Op die manier overtreedt Real geen enkele UEFA-regel. De komst van Bale is immers ook op marketingvlak een gouden zet voor de club: de verkoop van truitjes zal exploderen, vele bedrijven zullen hun naam aan de Welshman willen verbinden, enzoverder. Dat het neerkomt op competitievervalsing en het de geloofwaardigheid van het Europese voetbal zwaar ondergraaft, het zal de Koninklijke worst wezen.

Vier finales en één superfinale

Bevestigen, dat was volgens ons de missie die de Rode Duivels vrijdagavond in Skopje tot een goed einde moesten brengen. Daar zijn ze zeker in geslaagd, al zal bondscoach Marc Wilmots ongetwijfeld toch nog met enkele kopzorgen het vliegtuig terug naar Brussel zijn opgestapt.

Zo moesten de Duivels zich in de aanvangsfase van de partij gelukkig prijzen dat Macedonië verzuimde een voorsprong op het scorebord te trappen. De verwachte snelle start van thuisploeg kwam er dus ook. Eerst redde Thibaut Courtois met een gelukje een kopbal van de lokale vedette Goran Pandev. Even later kon een inkoppende Trichkovski onvoldoende kracht zetten op de bal. De Belgische verdediging kon geen antwoord stellen tegenover dat Macedonisch offensief geweld. De afwezigheid van Vincent Kompany was misschien een aderlating, maar kan niet als een excuus worden ingeroepen. Spelers van Ajax, Bayern München, Tottenham Hotspur en Arsenal moeten over voldoende kwaliteiten beschikken om het ontbreken van Vince the Prince op te vangen.

Ook het middenveld zag er soms beroerd uit. Zeker in de eerste helft speelde de driehoek Witsel-Dembele-Fellaini te slordig en kwamen de combinaties er te weinig uit. En ook opmerkelijk: vooral Big Fella speelde in Skopje niet zijn beste wedstrijd in het shirt van de nationale ploeg. De Evertonmiddenvelder was vorige week nochtans terug in goede doen, na een mindere periode bij zijn club uit Liverpool.

Was alles dan slecht vrijdagavond? Uiteraard niet. Individueel staken de twee Belgische vleugelaanvallers er bovenuit. Kevin De Bruyne heeft tot nu toe in de nationale ploeg nog nooit ontgoocheld. Verrassender was de prestatie van Eden Hazard. Hij lijkt definitief te zijn ontbolsterd bij de Rode Duivels. In het verleden was het niveau van de Chelseaspeler bij de nationale ploeg steeds minder dan dat van bij zijn clubs, maar in Skopje viel er weinig aan te merken op het optreden van Hazard. Samen met De Bruyne zorgde hij voor het grootste Belgische gevaar, de strafschop voor de 0-2 zette hij feilloos om en zelfs defensief hielp hij het team mee overleven.

Het is die Hazard die we nodig zullen hebben om Kroatië te verwijzen naar de barrageronde. Want na vrijdag is het zo goed als zeker: dankzij de drie gouden punten uit het land van Alexander de Grote en de zege van Modric en Co tegen aartsrivaal Servië zijn alle andere concurrenten in de kwalificatiepoule uitgeschakeld. 11 oktober – de dag waarop de Rode Duivels het opnemen tegen Kroatië – staat dus nu reeds in onze agenda’s met stip aangeduid. Al doen de troepen van Marc Wilmots in afwachting daarvan er maar beter aan om in de resterende wedstrijden een maximaal aantal punten te verzamelen. Zelfs voor duivels kan de hel in Zagreb immers te warm worden. De nationale ploeg zal dus nog vier finales en één superfinale moeten trotseren. Te beginnen dinsdag in Brussel.

Waarom Macedonië Bosnië niet is

Flashback naar eind maart 2009. De Rode Duivels zijn de kwalificatiecampagne voor het WK in Zuid-Afrika goed begonnen. Twee thuiszeges tegen voetbaldwergen Estland en Armenië, een duur bevochten gelijkspel tegen de rechtstreekse concurrent Turkije en een nipte nederlaag tegen de regerende Europese kampioen Spanje hebben de Belgen al aardig op weg geholpen richting Pretoria. Volgende klip die omzeild moet worden: twee duels tegen Bosnië. Geen slechte ploeg, maar wel een haalbare kaart wordt vooraf gedacht.

Helaas, de realiteit was net dat tikkeltje anders. De WK-ambities van de Rode Duivels gaan in het eerste duel in de Genkse Cristal Arena in rook op, samen met het vuurwerk dat door de Bosnische fans massaal wordt afgestoken. Vier dagen later geven Edin Dzeko en zijn maats de Belgen in het groezelige Zenica de Duivels de definitieve doodsteek. Meteen ook het nekschot voor bondscoach René Vandereycken die door de KBVB de laan wordt uitgestuurd. En tevens ook het begin van een periode die ze aan de Houba de Strooperlaan liever ergens in een diepe kast voor eeuwig wegmoffelen: de lachwekkende Kirincup, de vernederende 5-0 nederlaag tegen  Spanje, de geïmproviseerde persconferentie in de catacomben van een Armeens voetbalstadion waarop interimbondscoach Franky Vercauteren zijn ontslag aankondigt. Het lijstje is veel te lang.

Nu exact vier jaar later staan de Rode Duivels opnieuw voor een dubbele confrontatie met een Balkanland, deze keer Macedonië. Net zoals vier jaar geleden waren de resultaten van de voorbije wedstrijden (de vriendschappelijke interland in Roemenië laten we wijselijk buiten beschouwing) voor de Duivels meer dan bevredigend. En net zoals in 2009 worden de Belgen door iedereen – zelfs door de bondscoach van de tegenstander – als favoriet naar voren geschoven.

Hopelijk heeft de Belgische delegatie dus een voldoende grote portie waakzaamheid meegenomen in haar bagage voor Skopje. Zoals Bosnië telt Macedonië immers amper grote namen in haar rangen, maar is het toch een zeer uitgekookte ploeg die met het mes tussen de tanden speelt. De overwinning tegen Denemarken in het meeste recente duel kan nog worden gerelativeerd, aangezien het om een vriendschappelijke confrontatie ging. Wat betreft de zege tegen Servië en het hevig weerwerk in de twee wedstrijden tegen Kroatië lukt dat echter niet.

Al te veel parallellen trekken tussen Bosnië en Macedonië is evenwel niet op zijn plaats. De huidige Rode Duivels en die van vier jaar geleden verhouden zich zoals koffie tot cichorei. Je merkt enkele kleine gelijkenissen, maar daar blijft het ook bij. In 2009 was de sfeer binnen de spelersgroep bijvoorbeeld al danig verstoord. Nu staat er een duidelijke groep klaar (zo niet komen de Duivels volgend jaar in aanmerking voor een oscarnominatie). En individueel hebben de Belgen ook stuk voor stuk meerdere stappen vooruit gezet. Om dat te beseffen volstaat straks één blik op het wedstrijdblad. Vroeger stonden daar clubs op zoals AZ Alkmaar en Lille, nu Tottenham Hotspur en Chelsea.

De dubbele confrontatie tegen Macedonië zou dus eigenlijk geen problemen (lees: puntenverlies) mogen opleveren. Toch niet voor een ploeg alleszins die in Servië een moeilijk eerste halfuur fantastisch heeft omgebogen in een klinkende overwinning, die Schotland en Wales tot meelopers heeft gedegradeerd en die bewezen heeft minstens de evenknie te zijn van de ervaren Kroaten. Aan Benteke en Co om dat vanavond en dinsdag te bevestigen.