Comical Ali

Wat een droevige dag voor het Belgische voetbal. Dankzij een gunstige loting leken de halve finales op EURO 2016 binnen handbereik, maar niet de Rode Duivels maar Wales is vanavond de tegenstander van Portugal in Lyon. Godbetert Wales, naast superster Gareth Bale vooral bekend van …, tja van wat eigenlijk? Natuurlijk hebben de Welshmen hun plaats in de halve finales dubbel en dik verdiend, maar hoe meer tijd er verstreken is na die verduivelde vrijdagavond in Lille, hoe meer de overtuiging leeft dat de Belgen de oorzaak van de uitschakeling vooral bij zichzelf moeten zoeken.

Tot de twintigste minuut was er in de kwartfinale geen vuiltje aan de lucht voor de Rode Duivels, maar plots was het allemaal voorbij. Aan het talent kan het alvast niet liggen. Niet veel Welshmen zouden immers een stek in de Belgische basiself hebben. Ik kan me vooral niet van de indruk ontdoen dat de  Rode Duivels tactisch overtroefd werden. In de eerste helft toen er na de 1-0 massaal achteruit getrokken werd en in de tweede helft toen het enige antwoord van Marc Wilmots de inbreng van Marouane Fellaini was. Dat de nationale ploeg de strijd aan het verliezen was op het middenveld en daarom vooral een balvaste speler als Moussa Dembélé nodig had, was de bondscoach blijkbaar ontgaan.

Met dit stuk heb ik niet de bedoeling van Wilmots de zondebok te maken, want een nederlaag heeft altijd meerdere vaders, zeker in een ploegsport. Maar dat neemt niet weg dat de bondscoach een verpletterende verantwoordelijkheid draagt. Toen hij in de lente van 2012 het roer overnam van Georges Leekens deed hij het aanvankelijk verre van slecht, maar sinds het WK in Brazilië kan er niet anders vastgesteld worden dan het feit dat de Rode Duivels niet de nodige progressie hebben geboekt. Integendeel, op clubniveau zetten bijna alle spelers stappen vooruit, maar bij de nationale ploeg ging de curve sinds 2014 naar beneden. Zeer onrustwekkend aangezien de meeste Rode Duivels nu op de leeftijd gekomen zijn waarop ze normaal gezien op hun topniveau moeten zitten.

Dat Wilmots niet de meest tactisch onderlegde coach is, is reeds genoegzaam bekend, maar dat zou op zich niet erg zijn als hij zich in zijn technische staf liet omringen door ervaren mensen. Dat is echter niet het geval. Naast een fysical trainer en een keeperscoach is er alleen nog Vital Borkelmans die weliswaar zijn strepen als voetballer verdiend heeft, maar als coach alleen een passage bij Dender in de tweede klasse op zijn cv heeft prijken. Zeer magertjes voor spelers die bij hun clubs met de coaches ter wereld werken. Al lijkt dat helemaal in de filosofie te passen van de bondscoach. Zijn wil is wet in de nationale ploeg. Wie daar problemen mee heeft, vliegt er zonder pardon uit. Onder meer Lieven Maesschalck en Philippe Vande Walle kunnen er over meespreken.

Wat echter misschien nog meer irriteert is het feit dat Marc Wilmots zijn verantwoordelijkheid niet durft op te nemen, ook op het EK. Het wegsturen van Nicolas Lombaerts was volgens hem de schuld van de medische staf die een foute diagnose had gesteld – maar niets weerhield hem ervan de Zenitverdediger in de selectie te houden en Kabasele als vervanger achter de hand te houden in plaats van omgekeerd – en de nederlaag tegen Wales wijtte de bondscoach aan individuele fouten van zijn spelers. Dat is hetzelfde alsof een generaal die de oorlog verloren heeft zou zeggen dat zijn manschappen maar beter hadden moeten schieten. Wilmots, de Comical Ali van het Belgische voetbal.

Al is er echter ook nog goed nieuws. Ook bij de KBVB is het stilaan doorgedrongen dat het boek Wilmots stilaan gesloten moet worden. Het lijkt enkel nog een kwestie van het eens te geraken over de financiële kant van het ontslag vooraleer er gezocht kan worden naar een geschikte opvolger. Kandidaten genoeg, wie zou er immers niet met een getalenteerde groep als de Rode Duivels willen werken? En is negentig procent van het werk niet al gedaan?

Teveel via klasseflitsen

Iets meer dan een week zijn de Rode Duivels nu bij elkaar ter voorbereiding op EURO 2016. Heel veel wijzer zijn we echter nog niet geworden wat betreft de staat van paraatheid van de nationale ploeg, aangezien veel oefensessies tijdens de stage in Zwitserland achter gesloten deuren plaatsvonden. Dat dat correcte berichtgeving soms verhindert is jammer. Zeker aangezien soms het verwijt valt dat de pers er weer eens naast zat in haar oordeel over bepaalde sportieve prestaties.

Het enige geschikte beoordelingsmoment was de oefeninterland tegen Zwitserland afgelopen zaterdag, maar ook dat moet met een korreltje zout worden bekeken worden aangezien de vele wissels het niveau in een vriendschappelijke wedstrijd niet ten goede komen en omwille van het feit dat Marc Wilmots nog geen beroep kon doen op zijn ganse kern door blessures en spelers met clubverplichtingen.

Toch kunnen de Duivels enkele belangrijke vaststellingen meenemen naar de rest van de voorbereiding. Ten eerste viel tegen Zwitserland het experiment achterin met Axel Witsel als rechtsback goed mee. De speler van Zenit Sint-Petersburg kwam nagenoeg nooit in de problemen. Bijna al het Zwitserse gevaar kwam langs de linkerflank. Natuurlijk zal Witsel nu niet bovenaan het lijstje staan van Marc Wilmots wanneer het gaat over het invullen van de rechtsbackpositie, maar het is goed om te weten dat er een extra alternatief voorhanden is.

Witsel werd echter samen met de geblesseerde Radja Nainggolan gemist op het middenveld. Moussa Dembélé kon al het goede dat hij het afgelopen seizoen bij Tottenham Hotspur niet doortrekken in de eerste oefeninterland bij de nationale ploeg. Samen met Marouane Fellaini zorgde hij niet voor het nodige evenwicht op het middenveld. Die laatste opstellen blijft bovendien een risico, want opnieuw liet hij zijn ellebogen gretig alle kanten opgaan. Al een geluk dat scheidsrechter Paolo Mazzoleni veel toeliet, maar wanneer het echt om de knikkers gaat, neemt Marc Wilmots maar beter in overweging of het wel de moeite is Fellaini te laten aantreden met het risico om vervolgens met een man minder verder te moeten.

Aanvallend was het meest positieve het doelpunt van Romelu Lukaku. Na zijn treffer in Portugal eind maart is het een goede zaak dat de oudste Lukaku opnieuw tot scoren komt. Voorheen werden er terecht vragen gesteld bij de vaak tegenvallende optredens van de aanvaller van Everton bij de nationale ploeg, maar meer en meer toont hij terecht aan helemaal bovenaan te staan wanneer het gaat over de pikorde bij de diepe spitsen.

Voor het overige verliep het vooraan veel stroever. De Rode Duivels bewezen voor een zoveelste keer dat wanneer de tegenstander zich terugtrekt en het spel aan hen laat, ze daar moeilijk mee om kunnen. Op dat vlak lijkt de ploeg maar geen progressie te kunnen boeken. Enigszins verontrustend op twee weken voor de start van een groot internationaal tornooi. Het team moet teveel rekenen op klasseflitsen van spelers als bijvoorbeeld Kevin De Bruyne. Tegen een goede middenmoter – zoals Zwitserland er een is – geraakt je daar nog mee weg, maar tegen topploegen volstaat dat meestal niet. Als de Rode Duivels verder willen mikken dan louter een plaats in de tweede ronde op het EK zal het dus de komende weken stukken beter moeten dan hetgeen ze in Zwitserland getoond hebben.

Waarom het Antwerpse voetbal niet op sterven na dood is

“Nooit zat het Antwerpse voetbal dieper dan nu”. Het was afgelopen weekend in een Vlaamse krant de kop van een opmerkelijk stuk. Twee pagina’s lang werd er een ontnuchterende stand van zaken gemaakt van het voetbal in de noordelijkste provincie van ons land. Cijfermatig valt er tegen de analyse weinig in te brengen. Nog nooit kon een Antwerpse club een ticket bemachtigen voor play-off 1 en van de drie huidige vertegenwoordigers in de eerste klasse vinden we de eerste, KV Mechelen, pas op de elfde plaats terug.

Dat terwijl de provinciehoofdstad al twee seizoenen lang van voetbal op het hoogste niveau verstoken blijft. Beerschot, sinds 2013 omgedoopt tot Beerschot-Wilrijk, probeert zich na een tweede faillissement in veertien jaar tijd terug te knokken vanuit de kelders van het nationale voetbal, Antwerp dat een schuldenlast van ongeveer 22 miljoen euro met zich meetorst, verkommert al een decennium in de tweede klasse en wat betreft Berchem Sport moesten we de online zoekrobot raadplegen om op te zoeken sinds wanneer geel-zwart niet meer in de hoogste afdeling actief is, 1987 voor de quizzers. Geen fraai beeld dus voor de stad die pretendeert een metropool te zijn. Besluiten dat het voetbal in Antwerpen dood is, zeker in het geval van de koekenstad, is echter een brug te ver.

Zowel Beerschot-Wilrijk als Antwerp hebben zware tijden meegemaakt of zitten momenteels zelfs nog in financieel slechte papieren, maar aan de toeschouwersaantallen bij wedstrijden valt daar niets van te merken. Afgelopen zaterdagavond zaten er voor de derby tussen Beerschot-Wilrijk en de City Pirates uit Merksem opnieuw 8.000 toeschouwers in het Olympisch Stadion. Onwezenlijk voor vierde klasse, een afdeling waar de meeste clubs al tevreden zijn met 300 supporters. De tocht naar de Jupiler League zal nog enkele jaren in beslag nemen, maar wat betreft de sfeer zit het al snor op het Kiel.

Enkele kilometers verder in Deurne Noord laten de Antwerpfans zich ook niet afschrikken door de donkere jaren in tweede klasse. Desondanks al de sombere berichten over transferverboden, licentieperikelen en financiële problemen blijft de Bosuil aardig gevuld bij wedstrijden in eigen huis en op verplaatsing overstemmen de rood-witte supporters vaak de thuisaanhang. Beide clubs hebben dus een voldoende grote fanbasis om in eerste klasse mee te strijden met de top. Het potentieel van zowel Antwerp als Beerschot-Wilrijk ligt immers veel hoger dan hetgeen er nu bereikt wordt.

Er zijn bovendien nog andere factoren die er op wijzen dat het echt wel de goede kant kan uitgaan met het voetbal in Antwerpen. Naast de economische kracht van de bedrijfswereld en de haven, volstaat daarvoor een avondje Match of the Day kijken. Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Moussa Dembélé en Ritchie De Laet, allen actief in de Premier League zijn voor een groot deel opgeleid in Antwerpen en verder zijn ook andere Antwerpenaren als Radja Nainggolan en Thomas Vermaelen in het buitenland bij topclubs actief.

Alderweireld en co tonen aan dat Antwerpen geen voetbalwoestijn is. Door het sportief verval de afgelopen jaren hebben zowel de jeugdopleiding van Antwerp als die van Beerschot(-Wilrijk) rake klappen gekregen en bijgevolg amper werk kunnen maken van doorstroming van de jeugd naar het A-elftal, maar op de pleintjes in de stad blijft het van het talent bulken. Het is daar waar de meest pure vorm van het spelletje beoefend wordt dat de voedingsbodem ligt voor de toekomst van het Antwerpse voetbal. De kiemen zijn al gezaaid, nu is het nog wachten op een goede oogst.

Voetbal is aan de durvers

Meestal moet een land banken in nood redden, maar dinsdag was het omgekeerd. De bank in de wedstrijd van de Rode Duivels tegen Algerije heeft een ganse natie gered. Wat een mooi feest moest worden, leek 70 minuten lang uit te monden in een zware kater, maar invallers Marouane Fellaini en Dries Mertens wendden een sombere avond af en vermeden zelf een zware hypotheek op de rest van het tornooi. Meteen moeten achtervolgen in een competitieformule waarin er slechts drie groepswedstrijden worden afgewerkt, had dodelijk kunnen zijn.

De late ommekeer tegen Algerije zegt veel over de breedte van deze groep Rode Duivels. Het is en blijft een cliché, maar een team is pas zo goed als zijn zwakste schakel. Dat een speler van Manchester United en een van Napoli niet op een basisplaats kunnen rekenen is dus enerzijds een geruststelling. En dan vergeten we nog even dat andere toppers als Januzaj en Mirallas ook langs de zijlijn moesten toekijken.

Maar anderzijds kunnen we de redenering ook omdraaien. Net zozeer we Marc Wilmots kunnen loven voor zijn gouden wissels, kunnen we vragen stellen over zijn basiself. Waarom is Dries Mertens eerder geschikt als invaller dan als startende speler? Alsof de Leuvenaar zijn kwaliteiten zou verliezen met het idee dat hij er negentig minuten tegenaan moet. Waarom werd een eerder controlerende pion als Moussa Dembélé voor de leeuwen gegooid in een wedstrijd waarin het vooral op neer kwam de stugge Algerijnen met snelheid te slopen? En waarom werd Kevin De Bruyne pas in de tweede helft centraal op het middenveld gepositioneerd in plaats van op de flank? Het waren tactische keuzes die de Rode Duivels drie gouden punten had kunnen kosten.

Want dat mogen we niet vergeten. Ook al liep het in de tweede helft veel beter bij de Duivels en blijft het positief dat een vroege achterstand ze mentaal niet kon kraken, een onderscheiding hebben Kompany en co in de wedstrijd tegen de Algerijnse Woestijnvossen niet behaald. Scouts van WK-favorieten Duitsland en Brazilië zullen niet onder de indruk zijn geweest. Net zoals in de voorbije oefeninterlands werd er te weinig diepgang gezocht en lag de uitvoeringssnelheid te laag. Voetbal is aan de durvers. Nog maar eens een pass opzij levert niets op. Zeker niet tegen een tegenstander die daardoor nog meer tijd krijgt om zich in te graven.

Laat het een wake-upcall zijn voor de wedstrijd tegen Rusland. Zondag zal het sowieso beter moeten. Het valt te betwijfelen of de Russen even zeer in hun schulp zullen kruipen als hun Algerijnse collega’s, maar dat het team van bondscoach Fabio Capello over meer kwaliteit beschikt, staat wel als een paal boven water.

Elf gewaarschuwde Duivels zijn er twaalf waard

Naar aanleiding van de vriendschappelijke interland Roemenië-België in november van vorig jaar schreven we het al: het belang van oefenwedstrijden moet zeker niet overschat worden. Vooral niet bij een nationale ploeg, die slechts beperkte tijd bij elkaar kan zijn.

Toch zal Marc Wilmots ongetwijfeld met een aantal relevante aantekeningen op het vliegtuig terug naar Brussel zijn gestapt na de trip in de Verenigde Staten. Niet dat we overtuigd zijn van het nut van de ministage in het land waar voetbal nog steeds een marginale bijrol is toebedeeld. De keuze voor Amerika was in de eerste plaats uit financieel oogpunt aanlokkelijk. De kas van de KBVB zal verder gespijsd zijn, maar de Amerikaanse tegenstander was te zwak. Sportief gezien was de reis dus haast waardeloos. Een belangrijke interland als die tegen Servië had even goed kunnen voorbereid worden in eigen land met een sterkere sparringpartner.

Het was echter niet allemaal kommer en kwel. Team USA kwam misschien slecht voor de dag, maar dat was voor een groot deel de verdienste van de Duivels. Kompany en co lijken elke wedstrijd progressie te boeken. Dat ze een wedstrijd konden domineren, wisten we al. Dat ze daar efficiëntie aan kunnen koppelen wordt nu ook stilaan duidelijk. En dat ze zich op tactisch vlak kunnen aanpassen aan de omstandigheden zagen we eveneens in Cleveland.

Na het ziek uitvallen van Moussa Dembélé moest Marc Wilmots immers noodgedwongen Christian Benteke inbrengen en de bondscoach gooide tevens zijn veldbezetting om. De vertrouwde 4-3-3 werd ingeruild voor een 4-4-2 en dat was zeker geen mislukt experiment. Akkoord, zoals reeds gezegd mogen we op basis van één oefenwedstrijd geen al te voorbarige conclusies trekken, maar het is minstens een mentaal voordeel voor de Belgen om te weten dat in geval van nood er naar een ander plan kan overgeschakeld worden.

Wat we ook kunnen vaststellen na de Amerikaanse stage is dat de weelde binnen de huidige kern ongezien is. Simon Mignolet keepte – ondanks de twee tegendoelpunten – opnieuw een degelijke partij en ontgoochelde nog nooit bij de nationale ploeg, maar heeft de pech dat met Thibaut Courtois een van de beste keepers wereldwijd in de selectie zit. Centraal in de verdediging zijn de plaatsen ook dubbel bezet en op het middenveld zal er eveneens gebikkeld moeten worden.

En wat als voorheen als pijnpunt naar voor geschoven werd, lijkt nu ook opgelost: de Rode Duivels hebben weer een spits die een neus voor doelpunten heeft. Benteke zit reeds aan zes treffers in dertien interlands en bovendien lijkt Romelu Lukaku – synchroon met zijn uitstekende uitleenbeurt door zijn club Chelsea  aan West Bromwich Albion – zich ook steeds beter in zijn vel te voelen bij de Duivels. Wat er alleen nog ontbreekt aan deze selectie zijn twee topflankverdedigers.

Servië komt dus morgen op een goed moment naar Brussel. Niet enkel vanuit een Belgisch oogpunt, maar ook vanuit de positie van het Balkanland. De selectie van bondscoach Mihajlovic kon nog maar twee keer winnen in deze campagne en moet een aantal sleutelpionnen zoals Tosic, Duricic en Nastasic missen. En Nemanja Matic, met zijn ploeg Benfica dit jaar verliezend finalist in de Europa League en in de belangstelling van Manchester United, gaf enkele maanden geleden zelf aan niet meer beschikbaar te zijn.

Niet bepaald allemaal positieve voortekens voor de Witte Arenden, maar het team wegzetten als een voetbaldwerg zou getuigen van een ongezonde mentaliteit. In de kern zitten er nog steeds namen als Subotic, Ivanovic en Kolarov. Niet toevallig allemaal verdedigers, maar ook offensief loopt er best wat gevaar rond. Met de negentienjarige Lazar Markovic staat er bijvoorbeeld vooraan een groot talent, dat mogelijk een transfer kan afdwingen naar Chelsea.

Bovendien doen de Rode Duivels er goed aan eens aan de openingsfase van de heenwedstrijd in Belgrado terug te denken, waar een uitstekende Courtois en wat geluk de Belgen van een vroege achterstand behoedden. Elf gewaarschuwde Duivels zijn er dus twaalf waard. Al zijn er ook nog steeds die 45.000 in het stadion.

 

Vier finales en één superfinale

Bevestigen, dat was volgens ons de missie die de Rode Duivels vrijdagavond in Skopje tot een goed einde moesten brengen. Daar zijn ze zeker in geslaagd, al zal bondscoach Marc Wilmots ongetwijfeld toch nog met enkele kopzorgen het vliegtuig terug naar Brussel zijn opgestapt.

Zo moesten de Duivels zich in de aanvangsfase van de partij gelukkig prijzen dat Macedonië verzuimde een voorsprong op het scorebord te trappen. De verwachte snelle start van thuisploeg kwam er dus ook. Eerst redde Thibaut Courtois met een gelukje een kopbal van de lokale vedette Goran Pandev. Even later kon een inkoppende Trichkovski onvoldoende kracht zetten op de bal. De Belgische verdediging kon geen antwoord stellen tegenover dat Macedonisch offensief geweld. De afwezigheid van Vincent Kompany was misschien een aderlating, maar kan niet als een excuus worden ingeroepen. Spelers van Ajax, Bayern München, Tottenham Hotspur en Arsenal moeten over voldoende kwaliteiten beschikken om het ontbreken van Vince the Prince op te vangen.

Ook het middenveld zag er soms beroerd uit. Zeker in de eerste helft speelde de driehoek Witsel-Dembele-Fellaini te slordig en kwamen de combinaties er te weinig uit. En ook opmerkelijk: vooral Big Fella speelde in Skopje niet zijn beste wedstrijd in het shirt van de nationale ploeg. De Evertonmiddenvelder was vorige week nochtans terug in goede doen, na een mindere periode bij zijn club uit Liverpool.

Was alles dan slecht vrijdagavond? Uiteraard niet. Individueel staken de twee Belgische vleugelaanvallers er bovenuit. Kevin De Bruyne heeft tot nu toe in de nationale ploeg nog nooit ontgoocheld. Verrassender was de prestatie van Eden Hazard. Hij lijkt definitief te zijn ontbolsterd bij de Rode Duivels. In het verleden was het niveau van de Chelseaspeler bij de nationale ploeg steeds minder dan dat van bij zijn clubs, maar in Skopje viel er weinig aan te merken op het optreden van Hazard. Samen met De Bruyne zorgde hij voor het grootste Belgische gevaar, de strafschop voor de 0-2 zette hij feilloos om en zelfs defensief hielp hij het team mee overleven.

Het is die Hazard die we nodig zullen hebben om Kroatië te verwijzen naar de barrageronde. Want na vrijdag is het zo goed als zeker: dankzij de drie gouden punten uit het land van Alexander de Grote en de zege van Modric en Co tegen aartsrivaal Servië zijn alle andere concurrenten in de kwalificatiepoule uitgeschakeld. 11 oktober – de dag waarop de Rode Duivels het opnemen tegen Kroatië – staat dus nu reeds in onze agenda’s met stip aangeduid. Al doen de troepen van Marc Wilmots in afwachting daarvan er maar beter aan om in de resterende wedstrijden een maximaal aantal punten te verzamelen. Zelfs voor duivels kan de hel in Zagreb immers te warm worden. De nationale ploeg zal dus nog vier finales en één superfinale moeten trotseren. Te beginnen dinsdag in Brussel.

Het eigenzinnige voetbaljaaroverzicht 2013

Op de laatste dag van 2012 brachten we op deze blog een voetbaljaaroverzicht. Tijd nu om vooruit te blikken. Wat brengt 2013?

1. Anderlecht kampioen

Paars-wit volgt op het einde van het seizoen zichzelf op als landskampioen van België. Al gaat dat niet zonder slag of stoot. Zulte-Waregem blijft immers ook in play-off I aanklampen. Tot dat de ploeg aan de Gaverbeek coach Francky Dury na een meningsverschil aan de deur zet en Georges Leekens als vervanger aanstelt. Leekens vindt dat 90 procent van het werk al klaar is en besluit dan ook om de resterende wedstrijden slechts voor 10 procent voor te bereiden. De gevolgen laten zich raden: Essevee valt terug naar de zesde en laatste plek in de eindronde. Anderlecht kan de 32^ste titel vieren.

2. Het ontslag van Bart Verhaeghe

Ook een opmerkelijke wending in het Jan Breydelstadion. Daar besluit Bart Verhaeghe eind maart zichzelf te ontslaan als voorzitter van Club Brugge. Zijn performance was naar eigen zeggen niet meer in overeenstemming met het business plan. Wel staat hij zichzelf nog toe om zijn opvolger aan te duiden. Die keuze valt op François De Keersmaecker, de voorzitter van de KBVB. De Keersmaecker aanvaardt het aanbod, maar laat weten in naam van de voetbalbond diep ontgoocheld en verontwaardigd te zijn dat een Belgische ploeg haar eigen bond verschalkt.

3. Antwerpse ploegen zakken verder weg

Ook in 2013 gaat de malaise in het Antwerpse voetbal onverminderd voort. Beerschot degradeert naar tweede klasse en Antwerp naar derde. Al is dat niet helemaal de schuld van de twee clubs. Het nieuwe Antwerpse stadsbestuur besluit namelijk een samenscholingsverbod uit te vaardigen voor de rest van het seizoen 2012-2013, nadat schepen en tevens Antwerpsupporter Ludo Van Campenhout een bedreigende sms heeft ontvangen van een Beerschotfan, een zekere Patrick J.. Dat samenscholingsverbod geldt echter niet enkel voor het publiek, maar ook voor de spelers. Antwerp en Beerschot zien zich daardoor genoodzaakt om voor elke match slechts één speler op te stellen. De sportieve gevolgen laten zich dan ook raden. Daarnaast grijpt het stadsbestuur ook op een ander vlak in. Zo wordt elk hamburgerkraam in een straal van drie kilometer rond ’t Kiel of de Bosuil gedwongen te sluiten. De Grote Leider wil immers dat net zoals hij de ganse Antwerpse bevolking op dieet gaat. In primeur geven we alvast de naam van de campagne mee: “Zet die bakplaat af”.

4. Premier League kleurt Belgisch

In Engeland wordt er ook dit jaar verder gegaan op de trend die al enkele jaren bezig is: steeds meer clubs uit de Premier League willen een Belgische speler onder contract hebben. Het groeit uit tot het modeverschijnsel van 2013. “Wie geen Kompany, Vermaelen of Dembele in zijn rangen heeft, kan net zo goed vrijwillig degraderen”, wordt er zelfs gefluisterd op vergaderingen van de clubs. Bovendien gaat het verder dan spelers kopen. Zo bouwt Liverpool een nieuw stadion in de vorm van een frietzak en wordt er voor aanvang van elke wedstrijd een veldrit georganiseerd op het terrein. Er worden evenwel ook minder positieve Belgische gewoontes overgenomen. Verschillende ploegen worden bijvoorbeeld betrapt op grootschalige belastingontduiking.

5. De scheidsrechter strikes back

2012 was het jaar waarin heel wat scheidsrechters in binnen- en buitenland kregen af te rekenen met verbaal en fysiek geweld. “2013 moet het jaar worden waarin daar iets aan gedaan wordt”, vindt de Belgische scheidsrechtersvereniging. Ze stellen drastische maatregelen in werking. Informatie- en sensibiliseringscampagnes hebben volgens hen geen effect, dus ze gaan een stapje verder. Ze laten zich inspireren door de kleur van hun outfit en trekken verkleed als Batman en Zorro eropuit om mogelijke herrieschoppers preventief uit te schakelen. De actie genereert grote verontwaardiging bij de voetballers en de supporters. “Zonder respect is er geen voetbal mogelijk”, reageert een lokale speler. “Er moeten dringend maatregelen worden genomen tegen agressieve scheidsrechters die zich bezondigen aan zinloos geweld.” De fans en de spelers laten het er dan ook niet bij. Om hun eisen kracht bij te zetten, organiseren ze in Brussel een witte mars.

Het eigenzinnige voetbaljaaroverzicht 2012

De tijd van jaaroverzichten, het is weer zover. Elk medium dat zichzelf een beetje respecteert pakt uit met lijstjes van de besten, slechtsten, opmerkelijksten en andere superlatieven. Deze blog is daar geen uitzondering op. Daarom een opsomming van tien feiten die ons in 2012 in de voetbalwereld opvielen.

1. Anderlecht

Anderlecht is nog steeds Anderlecht. Af en toe een crisisje, maar toch veren de Brusselaars telkens weer recht. Zo ook in de afgelopen play-offs. Een slechte start en meteen stapelde de donkere wolken boven het Astridpark zich op. Dat weerhield paars-wit er echter niet van om enkele weken later voor de eenendertigste keer in de clubgeschiedenis Belgisch kampioen te worden. Een tweede crisismoment ontstond in de beginfase van het huidige seizoen. De heenwedstrijd van de laatste voorronde voor de Champions League werd met 2-1 verloren tegen het bescheiden Cypriotische AEL Limassol. Weeral dreigde de kwalificatie voor de eindronde van het kampioenenbal mis te gaan. Anderlecht zette evenwel een week later in het Constant Vanden Stockstadion de scheve situatie recht en werkte vervolgens een behoorlijk Europees parcours af. Ook in de nationale competitie loopt het als een trein. Zonder al te veel ongelukken wenkt een volgende titel. Tenzij het natuurlijk nu echt fout loopt in de play-offs.

2. Antwerpen

Wat van Anderlecht gezegd kan worden, geldt ook voor het Antwerpse voetbal. Echter in de negatieve zin. Het voetbal aan de Schelde is ook in 2012 niet veranderd. Vorig jaar spraken we rond deze tijd van het jaar de wens uit dat Beerschot en Antwerp in kalmer vaarwater zouden terecht komen en dat  de actie zich op het veld zou afspelen in plaats van er naast, maar het waren nog maar eens 365 dagen vol kommer en kwel. Sportief gezien staat het rapport van beide ploegen vol met rode cijfers. Op andere gebieden is het misschien zelfs nog erger gesteld. Financiële kopzorgen, bestuur en supporters van de twee clubs die elkaar in de haren vliegen, het stadiondossier dat nu definitief begraven lijkt. Het is een somber eindejaar voor de voetballiefhebber in de Scheldestad.

3. Club Brugge

Club Brugge daarentegen lijkt wel veranderd te zijn. Waar is de tijd van de stabiele topploeg, die gekenmerkt werd door spelers die haast verbonden leken met het clublogo en een bestuur dat een rust uitstraalde die als een mantel over het team lag? In plaats daarvan kwamen er nieuwe bazen die ons lieten kennis maken met even nieuwe termen zoals personal perfomance centre en conversation manager,  was het de afgelopen jaren een komen en gaan van spelers en werd de ene trainer vliegensvlug ingeruild voor de andere. Dit jaar bereikten we een dieptepunt. De passage van Georges Leekens als coach in het Jan Breydelstadion leek zo uit een slechte soap te komen en op sportief vlak zit er ook dit seizoen waarschijnlijk geen titel in.

4. Spanje

In de internationale voetbalwereld bestaat er weinig discussie: Spanje is op dit moment de beste ploeg ter wereld. Toch verliep het begin van Euro 2012 voor La Furia Roja behoorlijk stroef. Enkele sterkhouders zoals David Villa en Carlos Puyol moesten afhaken wegens blessures en de armada won hun poule slechts nipt. Toch begon de motor net op tijd te draaien. En wat voor een motor. In de finale werd Italië eenvoudig weggetikt. Efficiëntie gekoppeld aan een esthetiek die bijna de perfectie benadert. Zo zien we het graag. Bovendien werd het elftal van Vicente del Bosque door het binnenhalen van de EK-eindzege het eerste land dat drie internationale bekers op rij in zijn trofeeënkast kan zetten. Daar kunnen we alleen maar een diepe buiging voor maken.

5. Italië

Italië kwam er in de finale van Euro 2012 zoals reeds gezegd niet aan te pas. Toch is het voor ons dé ploeg van het tornooi. Wie immers voorspeld had dat het team zo lang  in Polen en Oekraïne zou verblijven, had veel geld kunnen verdienen bij de bookmakers. De voorbereiding was een ramp. Het Italiaanse voetbal was in de ban van een gokschandaal en het team had ook te kampen met blessureleed. Maar de feniks herrees uit zijn as. De labiele maar bij momenten zo briljante Mario Balotelli, de ervaren Andrea Pirlo die het team vooruit stuwde, de minzame bondscoach Cesare Prandelli die zijn kalmte bewaarde en tactisch zeer sterk stond te coachen. Het was het ideale triumviraat voor een meer dan geslaagd EK voor de Squadra Azzurra.

6. Ierse supporters

Ierland liet zich minder sterk opmerken door zijn sportieve prestaties. Het team van bondscoach Giovanni Trapattoni verloor driemaal kansloos in de eerste ronde en moest al gauw zijn koffers pakken. Geen reden echter voor de fans om hun ploeg de rug toe te keren. Integendeel, ze zorgden voor ware kippenvelmomenten door uit volle borst te blijven zingen en ons daarbij te doen herinneren waar het bij supporteren allemaal om draait. Je simpelweg amuseren en daarbij relativeren dat het maar voetbal is. Respect lads!

7. Geweld op het voetbalveld

Waarom we bovenstaande gebeurtenis hebben opgenomen in ons jaaroverzicht, hangt samen met de volgende. In 2012 zagen we weeral veel gevallen van fysiek en verbaal voetbalgeweld in de media opduiken. Als tragisch dieptepunt denken we daarbij aan de dood van een grensrechter na een uit de hand gelopen wedstrijd in het Nederlandse jeugdvoetbal. Stellen dat geweld eigen is aan de sport zou te kort door de bocht zijn, maar het is duidelijk dat het voetbal een probleem heeft. Of beter de ganse samenleving, aangezien dat eerste er prominent deel van uit maakt. Het probleem aanpakken zal niet eenvoudig zijn, maar meermaals de You Tube-filmpjes van de Ierse supporters op het EK aanklikken kan al wat zoden aan de dijk brengen.

8. Belgische trainers

Het was geen goed jaar voor de trainers in de Belgische eerste klasse. Hoeveel coaches in 2012 er precies zijn ontslagen hebben we niet bijgehouden, maar het zijn er behoorlijk wat. De wissels hebben meestal amper effect. Denk maar aan het ontslag van Trond Sollied bij AA Gent. Zijn opvolger Bob Peeters staat enkele maanden later ook al met één voet buiten het Jules Ottenstadion. Al moeten we er wel bij vermelden dat het meten van het effect van een trainerswissel wetenschappelijke onzin is. Je kan immers niet weten wat er zou zijn gebeurd, indien de oorspronkelijke coach wel op post zou zijn gebleven. Toch dringen er zich maatregelen op ter bescherming van de Belgische clubtrainers. Misschien kan het WWF ze op de lijst van beschermde diersoorten plaatsen?

9. Rode Duivels

In de sportwereld moet je altijd op je hoede zijn voor straffe uitspraken. Zeker wanneer het over de Rode Duivels gaat. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat dit jaar Kompany en co de stempel ‘beloftenvol, maar het nooit kunnen waar maken’ beetje bij beetje van zich aan het afschudden zijn. Het plotselinge vertrek van bondscoach Georges Leekens op een zondag in mei heeft geen sporen achtergelaten. Meer nog, onder zijn opvolger Marc Wilmots zijn de Duivels bezig aan een degelijk parcours. Eerst was er de deugddoende zege in de vriendschappelijke interland tegen Nederland en dan de tien op twaalf in de kwalificatiecampagne. Voldoende voor een mooi rapport, maar met tien punten ben je natuurlijk nog niet in Brazilië. 2013 zal het jaar van de bevestiging moeten worden.

10. Belgen in het buitenland

Samen met het (relatieve) succes van de nationale ploeg, hebben de Rode Duivels een knap jaar achter de rug bij hun clubteams. Vincent Kompany, Jan Vertonghen, Kevin Mirallas en Eden Hazard werden in respectievelijk de Engelse, Nederlandse, Griekse en Franse competitie verkozen tot speler van het jaar en verschillende andere Duivels werden landskampioen met hun team. Tel daarbij nog eens de opmerkelijke prestaties van spelers zoals Moussa Dembélé, Thibaut Courtois, Simon Mignolet, Axel Witsel, Christian Benteke, Kevin De Bruyne en Marouane Fellaini en je zou haast beginnen denken dat Belgische voetballers naast bier en chocolade ons nieuwste beroemd exportproduct zijn. Benieuwd of dat product ook in Brazilië zal bekend worden.