De tijd als bondgenoot

Vanaf vandaag bereiden de Rode Duivels het EK verder voor in hun basiskamp in Bordeaux. In het Golf du Médoc Resort is alles aanwezig wat profspelers nodig hebben om in alle rust naar een tornooi toe te leven. Hopelijk werkt de groene omgeving ook inspirerend voor de bondscoach en zijn ploeg, want dat is wat de delegatie deze week zeker nodig heeft.

Bijna drie weken is de groep nu bij elkaar, maar hetgeen getoond werd in de drie oefenwedstrijden tegen Zwitserland, Finland en Noorwegen geeft geen blijk van progressie. De ploeg heeft het nog altijd moeilijk met een tegenstander te ontwrichten die laag terugzakt, een tactiek die nochtans op de EK-eindronde vaak gebruikt zal worden tegen de Rode Duivels. Al kan er wel altijd gerekend worden op een klasseflits van spelers als Kevin De Bruyne of Eden Hazard.

Wat echter plotseling de bondscoach grotere kopzorgen bezorgt is de verdediging. Nochtans vier jaar lang het paradepaardje waarmee Wilmots kon uitpakken. Zowel in de kwalificatiecampagne voor het WK in Brazilië als die voor het huidige EK slikte de Belgische defensie amper doelpunten. Maar tijdens de voorbije oefeninterlands zorgde haast elke aanval van de tegenstander voor een collectieve paniekaanval achteraan. En leidde dat ook niet zelden tot een doelpunt. Als die defensieve instabiliteit reeds tegen het nummer 15 (Zwitserland), 51 (Noorwegen) en 67 (Finland) als pijnpunt boven water komt, hoe zal het dan uitdraaien wanneer het echt om de knikkers gaat tegen sterkere ploegen?

Veel opties achterin heeft Wilmots niet. Met de blessures van Kompany en Lombaerts is er een pak ervaring weggevallen en Vermaelen is momenteel noodgedwongen meer met zichzelf bezig dan dat hij in staat is een defensie te sturen. Daarom is het des te opmerkelijker dat de bondscoach pas tot in de laatste oefenwedstrijd heeft gewacht om de kaart te trekken van het duo Alderweireld-Vertonghen centraal achteraan. Zij zijn het gewoon in de Premier League naast elkaar te spelen bij Tottenham Hotspur en deden dat vroeger ook bij Ajax. Bij de nationale ploeg posteerde Wilmots Aldeweireld en Vertonghen evenwel steeds op de flanken, waardoor je plots met een groot vraagteken aan het EK moet beginnen.

Vooral aan de coaching binnen de ploeg zal nog veel gewerkt moeten worden, want het verdedigend compartiment is niet alleen de verantwoordelijkheid van de defensie, maar van het ganse elftal. Als de flankspelers hun tegenstander bij balverlies niet uit het oog verliezen – wat iemand als Eden Hazard al eens durft te doen – nemen ze achteraan reeds veel druk weg. Mits goede afspraken bied je zo al voor een groot stuk een oplossing voor de soms wankele verdediging.

De tijd kan echter ook een bondgenoot zijn voor de Rode Duivels. De eerste achtste finale staat pas op 25 juni op het programma. De logica respecterend dat de Duivels niet al te veel problemen zullen hebben met Ierland en Zweden start dan pas het tornooi voor de Belgen. Er rest de ploeg dus nog net geen drie weken om alles op punt te zetten. Geen onhaalbare deadline.

Het circus voetbal

En toen waren ze nog maar met … . Het is een zinnetje dat je de afgelopen tijd veel kan gebruiken wanneer het over de verdedigers bij de Rode Duivels gaat. Na Vincent Kompany en Björn Engels zagen immers maandag ook Nicolas Lombaerts en Dedryck Boyata het EK aan zich voorbijgaan omwille van blessures. In het geval van Boyata is dat voor de ambities van de Rode Duivels geen ramp. De speler van Celtic Glasgow telde nog maar twee caps en leek in normale omstandigheden de grootste kanshebber te zijn om als 24^ste lid van de selectie thuis te moeten blijven.

Wat Lombaerts betreft liggen de kaarten anders. Met zijn onbeschikbaarheid verdwijnt er opnieuw heel wat ervaring achteraan bij de nationale ploeg. 39 keer kwam de West-Vlaming tussen de lijnen voor de Duivels. Tel daar nog eens de 72 caps van Vincent Kompany bij en de 85 van Daniel Van Buyten die vlak na het WK in Brazilië afzwaaide en je krijgt een indrukwekkend aantal. Nu blijven nog alleen Toby Alderweireld en Jan Vertonghen over als routiniers. Laurent Ciman en Thomas Vermaelen hebben allebei ook reeds een mooie carrière uitgebouwd, maar kwamen de laatste tijd te weinig in actie bij de nationale ploeg om te verwachten dat ze de kar zullen trekken. Vermaelen zag bovendien dit seizoen te vaak de bank en de tribune bij zijn club Barcelona.

Als Marc Wilmots zich dus over één compartiment zorgen moet maken is het de defensie wel. In de twee afgelopen kwalificatiecampagnes blonk de ploeg telkens uit door zeer weinig doelpunten te slikken – voor het WK in Brazilië twee jaar geleden slechts vier tegendoelpunten en tijden de campagne voor EURO 2016 eentje meer – maar nu staat dat allemaal wat op losse schroeven. Automatismen bij nationale ploegen vormen sowieso reeds een heikel thema, aangezien de teams slechts enkele wedstrijden per jaar spelen en amper kunnen trainen, maar twee weken voor het start van het EK moet de bondscoach en de rest van de technische staf een haast volledige onuitgegeven defensie bij elkaar timmeren. Alleen al daarom wordt de wedstrijd straks tegen Finland zeer interessant.

Wilmots kan zich echter enigszins optrekken aan het feit dat een groot deel van zijn collega-bondscoaches omwille van blessures ook lang niet met hun sterkste elftal kunnen uitpakken. Groepsgenoot Italië mist bijvoorbeeld Marchisio, Montolivo en Verratti, Duitsland kan net zoals op het WK in Brazilië geen beroep doen op Reus en Didier Deschamps moet Diarra, Mathieu en Varane uit de selectie bij Les Bleus laten.

Op zich is die behoorlijk lange lijst geblesseerden niet zo verrassend, desondanks alle vooruitgang in de medische wereld. We staan op het einde van een reeds lang seizoen en het EK is nog niet afgelopen of vele clubteams beginnen reeds aan de voorbereiding van een nieuwe jaargang. Daarnaast is het eerder een regel dan een uitzondering dat spelers tijdens het seizoen twee tot drie wedstrijden per week afwerken. Het voetbal is een perpetuum mobile geworden, voor een groot deel onder druk van de televisiestations en sponsoren die veel geld pompen in het voetbal. Zij hebben er alle belang bij dat het product voetbal vaak genoeg in de markt geplaatst kan worden. Dat dat ten koste gaat van de gezondheid en ambities van voetballers lijkt van ondergeschikt belang. Het circus moet verder en wacht op niemand.

Waarom we het uitvallen van Vincent Kompany niet moeten dramatiseren

Wat vorige woensdagavond reeds duidelijk leek, werd afgelopen weekend bevestigd: Vincent Kompany zal op EURO 2016 geen seconde in actie komen. Een nieuwe blessure – zijn vijfde dit seizoen reeds – verplicht de verdediger vier maanden aan de kant te staan.

Het uitvallen van Kompany is in de eerste plaats zeer slecht nieuws voor de speler zelf. Het feit dat de blessures elkaar in een hels tempo opvolgen is een teken aan de wand dat er iets serieus mis is. Wat er ongetwijfeld ook mentaal op zal inhakken. Kompany heeft het imago qua karakter niet uit zijn lood te kunnen geslagen worden, maar is ook maar een mens met twijfels en zorgen. Zijn leeftijd speelt hem wat dat betreft niet in de kaart. Op 10 april vierde de in Manchester residerende Brusselaar zijn dertigste verjaardag. Net dan is de gemiddelde voetballer op de top van zijn kunnen. Het EK in Frankrijk moest het hoogtepunt worden in de carrière van Kompany als aanvoerder van de Rode Duivels. Nu moet hij dat in het beste geval twee jaar uitstellen, wanneer de volgende WK-eindronde in Rusland wordt afgewerkt. Een eeuwigheid in topsport.

Een fitte Kompany heeft altijd een basisplaats in de nationale ploeg, maar wanneer het gaat over de ambities van de Rode Duivels moeten we geen moord en brand schreeuwen, nu de aanvoerder de wedstrijden in Frankrijk vanuit de tribune zal moeten volgen. Geen enkele individuele speler kan een ploeg op zichzelf Europees kampioen maken. Ook Kompany niet dus. Achteraan in de nationale ploeg beschikt niemand over het aura van King Kompany, maar is er wel voldoende talent, ervaring en branie aanwezig. Toby Alderweireld behoort tot de beste verdedigers van de Premier League en werd onlangs nog aan de andere kant van Het Kanaal in het elftal van het jaar gestemd en op Jan Vertonghen (80 selecties) en Nicolas Lombaerts (64 selecties) kan je ook een huis bouwen. Zij kunnen jong talent als Jason Denayer, Björn Engels en Jordan Lukaku ook prima aansturen.

De rol van Vincent Kompany als aanvoerder binnen de nationale ploeg moeten we immers ook niet overdrijven, een rol die trouwens in het verleden door zijn teamgenoten zelf in twijfel werd getrokken. Nagenoeg alle Rode Duivels spelen elk weekend in de beste competities van Europa op het hoogste niveau. Hen krijg je niet zo snel meer van de wijs en ze beschikken ook niet over minder ervaring dan Kompany. Marc Wilmots moet dus niet in een paniekerige kramp schieten. Vanaf 19 mei heeft hij met stages en oefeninterlands tegen Zwitserland, Finland en Noorwegen voldoende tijd om de eerste groepsmatch tegen Italië op 13 juni in Lyon voor te bereiden.

 

Waarom het Antwerpse voetbal niet op sterven na dood is

“Nooit zat het Antwerpse voetbal dieper dan nu”. Het was afgelopen weekend in een Vlaamse krant de kop van een opmerkelijk stuk. Twee pagina’s lang werd er een ontnuchterende stand van zaken gemaakt van het voetbal in de noordelijkste provincie van ons land. Cijfermatig valt er tegen de analyse weinig in te brengen. Nog nooit kon een Antwerpse club een ticket bemachtigen voor play-off 1 en van de drie huidige vertegenwoordigers in de eerste klasse vinden we de eerste, KV Mechelen, pas op de elfde plaats terug.

Dat terwijl de provinciehoofdstad al twee seizoenen lang van voetbal op het hoogste niveau verstoken blijft. Beerschot, sinds 2013 omgedoopt tot Beerschot-Wilrijk, probeert zich na een tweede faillissement in veertien jaar tijd terug te knokken vanuit de kelders van het nationale voetbal, Antwerp dat een schuldenlast van ongeveer 22 miljoen euro met zich meetorst, verkommert al een decennium in de tweede klasse en wat betreft Berchem Sport moesten we de online zoekrobot raadplegen om op te zoeken sinds wanneer geel-zwart niet meer in de hoogste afdeling actief is, 1987 voor de quizzers. Geen fraai beeld dus voor de stad die pretendeert een metropool te zijn. Besluiten dat het voetbal in Antwerpen dood is, zeker in het geval van de koekenstad, is echter een brug te ver.

Zowel Beerschot-Wilrijk als Antwerp hebben zware tijden meegemaakt of zitten momenteels zelfs nog in financieel slechte papieren, maar aan de toeschouwersaantallen bij wedstrijden valt daar niets van te merken. Afgelopen zaterdagavond zaten er voor de derby tussen Beerschot-Wilrijk en de City Pirates uit Merksem opnieuw 8.000 toeschouwers in het Olympisch Stadion. Onwezenlijk voor vierde klasse, een afdeling waar de meeste clubs al tevreden zijn met 300 supporters. De tocht naar de Jupiler League zal nog enkele jaren in beslag nemen, maar wat betreft de sfeer zit het al snor op het Kiel.

Enkele kilometers verder in Deurne Noord laten de Antwerpfans zich ook niet afschrikken door de donkere jaren in tweede klasse. Desondanks al de sombere berichten over transferverboden, licentieperikelen en financiële problemen blijft de Bosuil aardig gevuld bij wedstrijden in eigen huis en op verplaatsing overstemmen de rood-witte supporters vaak de thuisaanhang. Beide clubs hebben dus een voldoende grote fanbasis om in eerste klasse mee te strijden met de top. Het potentieel van zowel Antwerp als Beerschot-Wilrijk ligt immers veel hoger dan hetgeen er nu bereikt wordt.

Er zijn bovendien nog andere factoren die er op wijzen dat het echt wel de goede kant kan uitgaan met het voetbal in Antwerpen. Naast de economische kracht van de bedrijfswereld en de haven, volstaat daarvoor een avondje Match of the Day kijken. Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Moussa Dembélé en Ritchie De Laet, allen actief in de Premier League zijn voor een groot deel opgeleid in Antwerpen en verder zijn ook andere Antwerpenaren als Radja Nainggolan en Thomas Vermaelen in het buitenland bij topclubs actief.

Alderweireld en co tonen aan dat Antwerpen geen voetbalwoestijn is. Door het sportief verval de afgelopen jaren hebben zowel de jeugdopleiding van Antwerp als die van Beerschot(-Wilrijk) rake klappen gekregen en bijgevolg amper werk kunnen maken van doorstroming van de jeugd naar het A-elftal, maar op de pleintjes in de stad blijft het van het talent bulken. Het is daar waar de meest pure vorm van het spelletje beoefend wordt dat de voedingsbodem ligt voor de toekomst van het Antwerpse voetbal. De kiemen zijn al gezaaid, nu is het nog wachten op een goede oogst.

Resultaten

Zou Frank Vercauteren morgen in het Russische Samara waar hij als coach aan de slag is bij de plaatselijke tweedeklasser Krylia Sovetov aan zijn tv-scherm gekluisterd zitten wanneer de Rode Duivels het in hun achtste finale op het WK opnemen tegen de VS? En wat zou hij dan denken? Vijf jaar geleden toen hij zijn ontslag gaf na een ontluisterende nederlaag op bezoek bij voetbaldwerg Armenië was zijn oordeel alvast vernietigend. “Je kan blijven praten en lullen, maar anderen moeten ook hun verantwoordelijkheid opnemen”, haalde hij uit. “Met deze ploeg kan ik me niet meer vereenzelvigen.”

Een dieptepunt voor het Belgisch voetbal, maar het symboliseert hoe sterk de nationale ploeg de afgelopen tijd is gegroeid. Met voor een groot deel dezelfde groep – tegen Armenië zaten er acht Duivels in de selectie die er in Brazilië nu ook bij zijn en Vermaelen, Fellaini, Kompany, Vertonghen en Witsel waren er toen in Jerevan omwille van schorsingen en blessures niet bij – heeft het team het tot in de knock-outfase van het WK geschopt. Wie dat een half decennium geleden zou hebben voorspeld, zou met pek en veren het land zijn uitgezet.

Om nog verder door te stoten krijgt de nationale ploeg tegen de VS een unieke kans. Ook al overleefden de Amerikanen een stevige poule met tegenstanders Ghana, Portugal en Duitsland en is het een team dat nooit opgeeft, de Rode Duivels zijn aan hun huidige status verplicht zonder veel bibbergeld te betalen de deur tot de kwartfinale open te trappen.

Met of zonder Vincent Kompany. De aanvoerder en het gezicht van deze groep kan in elk team zijn plaats opeisen en is zowel defensief als offensief van goudwaarde, maar helemaal onmisbaar zal hij tegen de VS niet zijn. Daniel Van Buyten bewijst op dit WK dat hij van de huidige lichting de speler is met het grootste palmares en Nicolas Lombaerts speelde tegen Zuid-Korea ook een meer dan verdienstelijke partij. Eventueel kan op lange termijn de blessure van Kompany in combinatie met de onbeschikbaarheid van Anthony Vanden Borre, de eveneens onzekere Thomas Vermaelen en Laurent Ciman en de gele schorsingen die dreigen voor Jan Vertonghen en Toby Alderweireld wel een probleem vormen, maar dat is bij de overige ploegen niet anders. Een WK is slopend voor iedereen.

Of de zege tegen de VS nu met of zonder mooi voetbal gepaard gaat, maakt ook weinig uit. Het klopt dat de Duivels tegen Zuid-Korea net zoals in hun andere groepswedstrijden de neutrale voetbalfans met een onvoldaan gevoel naar huis hebben gestuurd, maar dat zal Marc Wilmots terecht worst wezen. Topsport draait om resultaten en dat heeft de bondscoach goed begrepen.

Een negen op negen en tot nu toe slechts één tegendoelpunt dat bovendien nog via een strafschop werd gescoord, een beter rapport na de eerste ronde is haast onmogelijk. En dan vergeten we nog de statistieken uit de kwalificatiecampagne. Slechts twee gelijke spelen en vier tegentreffers in tien wedstrijden vallen niet te verklaren door toeval. Het zijn de vruchten van het werk van een groep die op dit moment zijn plaats verdient in de kwartfinales van een WK.

Vier redenen waarom de Rode Duivels de WK-revelatie kunnen worden

Zonder vertraging komen de Rode Duivels vannacht aan in hun WK-basiskamp in São Paulo. Bijna twee jaar na hun eerste kwalificatiematch in en tegen Wales staan Kompany en co te popelen om volgende week tegen Algerije hun eerste groepswedstrijd af te werken. Vier redenen waarom de troepen van Marc Wilmots het potentieel bezitten om de tornooirevelatie te worden.

Degelijke voorbereiding

Na een lang en zwaar seizoen begonnen de Rode Duivels half mei aan hun voorbereiding op het WK. Of het nu in Brussel, Genk, Stockholm of Westkapelle was, er werd overal pittig getraind. De intensieve arbeid had echter geen invloed op de resultaten in de vriendschappelijke wedstrijden die tussenin gepland waren. Akkoord, met Luxemburg en Tunesië had de KBVB bescheiden sparringpartners uitgenodigd en de Zweedse bondscoach Erik Hamrén stelde ook slechts een B-elftal op, maar na vier wedstrijden zonder zege konden de Duivels eindelijk nog eens juichen. In 270 minuten voetbal kwamen de Belgen nauwelijks in de problemen, zonder zelf helemaal voluit te moeten gaan. Dat geeft de burger moed. Zeker als die burger Romelu Lukaku heet en merkt dat hij niet veel nodig heeft om te scoren. En ook spelers die tijdens het seizoen bij hun club vaker op de bank zaten dan hen lief was zoals Toby Alderweireld toonden aan dat ze geen hinder zullen ondervinden van een gebrek aan wedstrijdritme. Alleen Eden Hazard gaf een lusteloze indruk in een groep die voor de rest gedomineerd wordt door rust, maar zoals het goudhaantje zelf eens liet ontvallen is hij “un homme de match”. Wie zijn wij om daar aan te twijfelen?

Strubbelingen bij tegenstanders
Hoe vlot de voorbereiding bij de Belgen tot nu toe is verlopen, zo woelig lijkt het er aan toe te gaan bij de tegenstanders uit de groepsfase. Rusland kon in de vriendschappelijke interlands tegen nochtans niet de sterkste ploegen – Slovakije, Noorwegen en Marokko – niet overtuigen en zag met Roman Shirokov een sleutelspeler geblesseerd uitvallen. Zuid-Korea op zijn beurt kwalificeerde zich slechts met de hakken over de sloot voor de WK-eindronde en liet in de afgelopen maanden niet zien dat dat alleen aan pech te wijten was. De enige twee voorbereidingswedstrijden gingen verloren. Gisteren incasseerden de Koreanen nog een zware 0-4 tegen Ghana. De opponent van de Belgen in de openingsmatch Algerije deed het in aanloop naar Brazilië dan weer iets beter, maar dat evenwicht is zeer precair. Zo fanatiek als de fans van de woestijnvossen kunnen zijn – zes uur voor de beslissende barragewedstrijd tegen Burkina Faso zat het stadion in Blida al afgeladen vol – zo snel keren ze zich bij mindere prestaties tegen hun team. Daarnaast kwam de Algerijnse pers tijdens het trainingskamp al eens in opstand omwille van de moeilijke werkomstandigheden en bekritiseerde bondscoach Vahid Halilhodzic publiekelijk de beperkte trainingsarbeid van zijn spelers. Faut le faire.

Blessurevrije kern
Het afgelopen seizoen was op fysiek vlak uitputtend en dat valt te merken aan de vele afzeggingen voor het WK omwille van blessures. Franck Ribéry, Radamel Falcao, Marco Reus, de namen van spelers die het vierjaarlijkse kampioenschap vanuit de zetel zullen moeten volgen is best indrukwekkend. De ploeg die met deze pechvogels zou opgesteld kunnen worden, zou niet misstaan op de eindronde. Bovendien zijn andere toppers zoals Diego Costa en Cristiano Ronaldo ook niet helemaal honderd procent fit. De Belgen blijven voorlopig gespaard van veel onheil. Christian Benteke was weliswaar al langer out en invallersdoelman Koen Casteels geraakt ook niet tijdig fit, maar al bij al is dat een beperkte tol. Hoe jammer dat ook voor beide spelers is. Hout vasthouden dat het daar bij blijft.

Twaalfde man als steun
Dat de Rode Duivels een enorme menigte op de been kunnen brengen, was al een tijdje bekend. Elke thuiswedstrijd in de kwalificatiereeks voor het WK was in een mum van tijd uitverkocht en voor de verplaatsingen kon de nationale ploeg ook rekenen op een stevige aanhang. Het WK heeft die Duivelkoorts alleen maar doen toenemen. De oefensessies tijdens de voorbereiding van de Belgen die toegankelijk waren voor het publiek werden massaal bijgewoond door jong en oud, tv-schermen die nog niet verhuurd zijn op wedstrijddagen van de Duivels – de middenstand regeert immers het land – zijn even zeldzaam geworden als ijsberen in de woestijn en desondanks dat een separatistische partij als N-VA de wind in de zeilen heeft, vallen de tricolore vlaggen in het straatbeeld niet te negeren. Dat dat enthousiasme en de daaruit vloeiende hoge verwachtingen wel eens verlammend zouden kunnen werken op de spelersgroep is onwaarschijnlijk. Als je tijdens het seizoen elke week voor 40.000 fans of meer speelt in de sterkste competities ter wereld ben je al wat gewoon en tijdens de kwalificatiecampagne leek de uitgelaten sfeer rond het team juist een positief effect te hebben op de prestaties. Alle elementen lijken dus aanwezig om er een geslaagd WK van te maken. Dat de openingswedstrijd tegen Algerije op 17 juni er maar snel aankomt.

Vier vaststellingen na België-Colombia en België-Japan

0-2 en 2-3, dat waren de twee duidelijke nederlagen van de Rode Duivels in de vriendschappelijke interlands eerder deze maand tegen respectievelijk Colombia en Japan. Na de euforie die de voorbije maanden was ontstaan en een (voorlopig?) hoogtepunt bereikte bij de kwalificatie voor het WK in Brazilië, zorgde het toch voor een kleine domper. Vier vaststellingen die ons opvielen:

Simon Mignolet is geen plek opgeschoven in de rangorde bij de doelmannen

Tijdens de WK-kwalificatiecampagne opteerde bondscoach Marc Wilmots steeds voor Thibaut Courtois in doel, maar tegen Colombia en Japan gunde hij Simon Mignolet een kans om zich te bewijzen. De naar Liverpool uitgeweken Limburger bewees enerzijds net zoals de voorbije matchen waarin hij voor de nationale ploeg mocht spelen dat hij een meer dan degelijke doelman is, maar anderzijds moest hij zich wel vijf keer omdraaien. Redelijk veel voor een team dat tijdens de WK-voorronde in tien wedstrijden slechts vier doelpunten slikte en daardoor bij de minst gepasseerde defensies van Europa behoorde. Al was Mignolet steeds kansloos tegen de Colombiaanse en Japanse treffers, zijn optreden zal de bondscoach niet overtuigd hebben om de pikorde bij de doelmannen te wijzigen. Waarschijnlijk zou Courtois evenmin de vijf doelpunten kunnen vermeden hebben, maar het lijkt erop dat de keeper van Atlético Madrid zonder te spelen punten heeft gescoord met het oog op een basisplek.

Vincent Kompany is onmisbaar

Dat het invullen van de 23 namen voor de WK-selectie een moeilijke klus zal worden voor Marc Wilmots staat buiten kijf. De concurrentie op de meeste posities is moordend. Eén speler lijkt ons echter niet weg te denken uit de Belgische elf: Vincent Kompany. Tegen bescheidenere tegenstanders als Wales en Schotland kon zijn afwezigheid nog opgevangen worden, maar tegen Colombia en Japan werd Vince the Prince achteraan gemist. Niet enkel op sportief vlak – Kompany behoort stilaan tot de vijf beste verdedigers ter wereld – maar ook als organisator van de defensie en als leider van de ganse ploeg. Hij is hét gezicht van deze generatie Rode Duivels, de kapitein die het schip de veilige haven binnenloodst. Er kans dus maar beter geduimd worden dat de aanvoerder van de nationale ploeg een goede winter doormaakt en fit is, wanneer de lente begint. Dat laatste leek de afgelopen jaren – na zijn stempel als de man van glas – geen probleem meer, maar sinds dit jaar is zijn blessuregevoeligheid opnieuw toegenomen.

Sommige Rode Duivels moeten meer speelminuten vergaren bij hun clubteams

Desondanks de Belgische internationals wereldwijd worden bejubeld en in de beste competities spelen, hebben sommigen het dit seizoen lastig om zich in de basiself van de club waar ze actief zijn te knokken. Opmerkelijk is dat het vooral gaat om – met uitzondering van Daniel Van Buyten bij Bayern München en Thomas Vermaelen bij Arsenal – Rode Duivels die afgelopen zomer hun oude team inruilde voor een nieuw om het op een hoger niveau te proberen. Dries Mertens bij Napoli, Toby Alderweireld bij Atlético Madrid, Nacer Chadli bij Tottenham Hotspur en Kevin De Bruyne bij Chelsea: allemaal lijken ze een moeilijke periode in hun carrière door te maken. Met het oog op het WK moeten ze nu nog niet panikeren, maar na Nieuwjaar begint de tijd te dringen. Minder wedstrijdminuten betekent immers minder matchritme. En dat laat zich vandaag al merken, zoals Kevin De Bruyne in de wedstrijd tegen Colombia. Zijn invalbeurt tegen Japan was hoopgevender, maar tegen de Zuid-Amerikanen stelde hij voor het eerst bij de nationale ploeg echt teleur. En dat nota bene onder de ogen van zijn trainer bij Chelsea José Mourinho. Benieuwd dus wat de wintermercato brengt voor De Bruyne en co om aan meer speelkansen toe te komen.

We zijn nog geen wereldkampioen

Wie van plan is een gokje te wagen op de kans dat de Rode Duivels op 13 juli van volgend jaar in Rio de Janeiro staan te zwaaien met de wereldbeker doet het maar beter kalmpjes aan. De mogelijkheid dat Vincent Kompany en zijn maats dan al lang thuis zitten, is nog altijd realistischer. Dat gold al langer dan vandaag, maar na de verliesbeurten tegen Colombia en Japan – twee ploegen die op een WK minstens in de tweede ronde thuis horen – is dat nog maar eens bevestigd. Voetjes op de grond dus. Niet zozeer bij de nationale ploeg zelf. Nooit hoorden we uit de monden van de technische staf of spelers enige grootspraak. Steeds werd er nuchterheid gepredikt. Het probleem stelt zich vooral bij sommige supporters. De beleving rond de Rode Duivels steeg het afgelopen jaar exponentieel. De verwachtingen volgden dezelfde curve. En dan gebeurt het dat er ineens gefluit van de tribunes van het Koning Boudewijnstadion rolt, wanneer er een achterstand op het scorebord prijkt. Jammer, maar het maakt nog eens duidelijk dat een deel van de Belgische aanhang enorm volatiel is, hetzelfde deel dat zich niet liet zien wanneer er enkele jaren geleden op een mistroostige Heizel nog maar eens werd  verloren in een nog mistroostigere EK- of WK-kwalificatiecampagne. Een ploeg van wereldniveau heeft ook fans nodig van wereldniveau. De supporters weten bijgevolg wat ze moeten doen indien ze op 13 juli alsnog Belgische voetbalgeschiedenis willen zien geschreven worden …

Evenwichtsoefening

Het voetbal houdt momenteel – met uitzondering van de Confederations Cup in Brazilië – een zomerslaap, maar de transfermarkt draait ondertussen op volle toeren. Daarbij zijn niet zelden Belgische spelers betrokken.

Zo werd afgelopen weekend duidelijk dat de overgang van Dries Mertens van PSV Eindhoven naar Napoli zo goed als rond is en bevestigde Atletico Madrid dat Chelseahuurling Thibaut Courtois een jaar langer het doel zal verdedigen van de stadsgenoot van Real. Zijn collega-doelman Simon Mignolet staat dan weer op zijn beurt op het punt een contract te ondertekenen bij Liverpool en ook andere Rode Duivels zoals Nacer Chadli, Axel Witsel, Toby Alderweireld en Radja Nainggolan zijn grof wild in het vizier van verschillende Europese clubs.

De interesse in Belgische spelers is niet nieuw, maar neemt elk jaar grotere proporties aan. De cijfers zijn duidelijk. Vergelijken we de huidige selectie met de lichting die actief was op het WK in Japan en Zuid-Korea elf jaar geleden, dan zien we dat de gezamenlijke transferprijzen van de spelers vervijfvoudigd zijn van 50 miljoen euro naar 250 miljoen. Een bedrag dat de komende tijd alleen maar zal toenemen.

En ook de namen van de clubs duiden het verschil. Onder leiding van Robert Waseige waren slechts acht van de 23 spelers uit de WK-selectie in 2002 actief bij een buitenlandse club. En dan nog bij niet bepaalde ronkende namen als Willem II, Hertha Berlijn en Derby County. Voor de meest recente interland deed huidig bondscoach Marc Wilmots daarentegen een beroep op slechts drie spelers uit onze vaderlandse competitie (als we Timmy Simons er bij rekenen die twee weken geleden de overstap maakte van het Duitse Nürnberg naar ‘zijn’ Club Brugge) en ze kwamen bovendien allen niet van de bank.

De namen van teams waarmee ons om de oren wordt geslagen duiden het talent van de huidige groep Rode Duivels en hun gretigheid om door te stoten tot de wereldtop. Ze nemen niet langer genoegen met een plek bij een middenmoter uit de Nederlandse of Franse competitie, maar beschouwen zo’n club eerder als een lanceerplatform naar het universum van Barcelona en co.

Daarbij moeten we echter de kanttekening maken dat de Duitse competitie, die dit jaar bewezen heeft stilaan te zijn uitgegroeid tot de nieuwe place to be in het voetballand opmerkelijk over het hoofd wordt gezien door onze Duivels. Daniël Van Buyten pendelt er nog tussen de basis en de bank bij Bayern en Igor de Camargo (uitgeleend door Borussia Mönchengladbach) en Koen Casteels zijn er nog actief bij staartploeg Hoffenheim, maar de Engelse Premier League lijkt met haar traditie en uitstraling nog steeds de voorkeur weg te dragen bij Vincent Kompany en zijn ploegmaats.

De honger voor een plaats bij een topclub is groot. Zeker omdat dat de kansen doet toenemen op een van de (dure) plekjes in de selectie en de basiself van bondscoach Marc Wilmots. Wilmots zal evenwel ongetwijfeld bij zijn keuze ook de factor speelgelegenheid in overweging nemen. Duivels met verhuisplannen denken dus maar beter twee keer na bij deze delicate evenwichtsoefening.

Zal bijvoorbeeld Dries Mertens bij Napoli, niet toevallig het nummer twee uit de Serie A van afgelopen seizoen, zich van een basisplaats kunnen verzekeren, wat met Simon Mignolet die bij Liverpool waarschijnlijk de strijd zal moeten aangaan met de ervaren Spanjaard Pepe Reina en kunnen de drie Chelseabelgen Eden Hazard, Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku zich onder hun nieuwe coach José Mourinho doorzetten? Het zal vanuit de Houba de Strooperlaan allemaal met argusogen worden gevolgd.

Geen toeval

“Sire, er zijn nog Belgen.” Het zal ongetwijfeld zo geklonken hebben vrijdagavond op de eretribune van het Koning Boudewijnstadion. Wat een contrast met nog geen drie jaar geleden. Toen leek het nationaal kampioenschap krulbollen zelfs meer mensen te lokken dan een avondje Rode Duivels aanmoedigen.

Dat was dan nu wel even anders. In een volle Heizel was er geen stoeltje meer vrij en het enthousiasme dat de 45.000 aanwezigen uitstraalden, kwam gevaarlijk dichtbij stralingsnormen die misschien enkel in Tsjernobyl courant zijn. Ook op het veld was de bezieling groot. De elf Belgen streden voor elke morzel grond. Zelfs een neusfractuur, een barst in de oogkas en een lichte hersenschudding konden aanvoerder Vincent Kompany niet stoppen.

Het enthousiasme van de Duivels kon echter niet verbergen dat ze verre van hun beste wedstrijd van de huidige kwalificatiecampagne aan het afwerken waren. Het openingskwartier, waarin niet toevallig de 1-0 van Kevin De Bruyne viel te noteren, was nog best goed, maar daarna kregen de Belgen het lastig. Van achteruit werd er amper opgebouwd en vooraan had de efficiëntie een snipperdag genomen. Vooral Christian Benteke zal zich achteraf achter de oren gekrabt hebben en zich de vraag hebben gesteld waarom in hemelsnaam zijn doelpuntenteller in zijn laatste wedstrijd van het seizoen op nul bleef staan.

Servië, dat vooraf reeds op de rand van de uitschakeling balanceerde en enkele sleutelpionnen moest missen, kwam bovendien beter dan verwacht voor de dag. De Balkanboys namen al te vaak het spel in handen en kregen ook voldoende kansen. Vooral de jonge Markovic – onthoud die naam voor de toekomst – was een ware gesel voor de Belgische defensie. Thibaut Courtois moest meermaals tonen, waarom hij het potentieel in zich heeft om binnen enkele jaren uit te groeien tot ’s werelds beste doelman. Als hij nu al niet tenminste stilaan tot dat kransje behoort.

Maar wat doet de bovenstaande kritiek er toe, als men na negentig minuten het scorebord ziet? Weinig, in het verleden schreven we meermaals dat deze huidig lichting Rode Duivels mooie dingen liet zien tijdens wedstrijden, maar het finaal niet kon afmaken. Nu bewijzen de troepen van Marc Wilmots dat ze die killersmentaliteit meer en meer in zich hebben.

En dat heeft weinig met geluk te maken. Is het immers toeval dat na zeven speeldagen België bovenaan de stand  van de kwalificatiepoule prijkt met 19 op 21? Is het toeval dat Toby Alderweireld op het laatste nippertje een bal van de lijn keert. Is het toeval dat een tegenstander de kansen verzuimt af te maken? Uiteraard niet, het is integraal verbonden aan het moderne voetbal. En het maakt het verschil tussen verliezen of winnen. Tussen de hoon van de natie of de eeuwige roem. Tussen opnieuw minstens twee jaar ongeduldig wachten of eindelijk deze generatie Duivels definitief te zien doorbreken. Zodat we volgend jaar kunnen zeggen: “Sire, er zijn nog Belgen in Brazilië.”

Drie vaststellingen na België-Macedonië

De Rode Duivels hebben het tweeluik tegen Macedonië tot een goed einde gebracht. Nadat ze al in Skopje waren gaan winnen, zetten ze vorig week dinsdag dezelfde ploeg opzij in het Koning Boudewijnstadion met 1-0. Het WK in Brazilië komt hierdoor weer een stapje dichterbij.  Drie vaststellingen die ons opvielen in Brussel.

Eden Hazard beslist de wedstrijd met één flits

Nog meer dan in de heenwedstrijd was Eden Hazard beslissend. Met een knappe kap en dito schot zorgde hij op het uur voor de bevrijdende treffer. Een zucht van opluchting, aangezien de 59 minuten daarvoor zeer moeizaam verliepen. Dat het geen doelpuntenfestival zou worden in Brussel was voor de wedstrijd nochtans al duidelijk. In de eerste vier matchen van de WK-kwalificatiecampagne hadden de Macedoniërs immers slechts vier doelpunten moeten slikken. En ook de heenwedstrijd had aangetoond dat de troepen van Cedomir Janevski best goed konden voetballen. De Duivels hielden daar rekening mee, maar verloren zich telkens in een te trage opbouw. Bovendien werd al te vaak het centrum opgezocht, waar er moeilijk een doorkomen aan was. De ruimte lag op de flanken, maar die optie werd te weinig benut door de Belgen. Niet dat de zege onverdiend was, van deze groep spelers mogen we echter meer verwachten.

De verdediging staat er

Waar er in de vorige campagnes telkens veel kritiek kwam op de Belgische achterhoede die te gemakkelijk doelpunten weggaf, staat er nu in de voorronde voor het WK in Brazilië een stevige defensie. Zo ook vorige week dinsdag. Jan Vertonghen en Toby Alderweireld zijn van nature geen vleugelverdedigers, maar speelden woensdag meer dan verdienstelijk. Centraal had Vincent Kompany duidelijk nog last van een gebrek aan matchritme na een blessure die hem twee maanden buiten strijd hield. Thomas Vermaelen liet echter niet merken dat hij bij zijn club Arsenal op de bank beland is. Hij behoedde de Rode Duivels onder meer in de eerste helft van een Macedonisch doelpunt na mistasten van collega Kompany. En kwam er al eens een bal door de rode muur, dan bewees Thibaut Courtois waarom hij nu al een Europese topkeeper is. Ook in de andere kwalificatiewedstrijden toonde bondscoach Marc Wilmots aan dat hij over een degelijke defensie kan beschikken. Slechts één tegendoelpunt in zes wedstrijden is een ijzersterke statistiek.

Nek-aan-nekrace met Kroatië

Na vorige week dinsdag is het meer dan waarschijnlijk: de strijd om de eindzege in groep A en de daaraan verbonden rechtstreekse kwalificatie voor het WK zal gaan tussen Kroatië en België. Beide ploegen hebben na zes matchen evenveel punten. Een echt uitgesproken favoriet is er niet. Al heeft Kroatië na het gelijkspel in Brussel een licht mentaal voordeel met het oog op de terugwedstrijd. En het nummer negen op de Fifa-ranking beschikt over meer internationale ervaring. De laatste tien jaar heeft het slechts één groot internationaal tornooi moeten missen. Dit betekent echter niet dat de Rode Duivels kansloos zijn. Integendeel, Kroatië zal zich in oktober niet zoals Macedonië ingraven, maar vrij zijn kans gaan. Dat moet een team als België dat voluit kiest om vooruit te voetballen beter liggen. Bovendien zullen de Duivels tegen oktober individueel allemaal een extra seizoen progressie hebben kunnen maken in de grootste Europese competities. Het zal die eventuele vooruitgang zijn die in Zagreb de eindstrijd kan beslissen. En die de vraag kan beantwoorden of er volgend jaar vliegtuigtickets naar Brazilië kunnen worden geboekt.