De meest irrelevante blogpost

Woensdagavond omstreeks 22u: ‘Eden Hazard schopt ballenjongen’ lezen we op Twitter. Gelijkaardige tweets volgen elkaar in duizelingwekkend tempo op. Afschuw wordt meteen de virtuele wereld ingestuurd als een bommentapijt. Wat is er gebeurd?, vragen we ons af. Is het Belgische godenkind gek geworden? Heeft hij de ambitie om uit te groeien tot een tweede Cantona, die ooit tijdens een wedstrijd een fan met een welgemikte karatetrap uitschakelde?

Neen, de realiteit is zoals steeds iets genuanceerder. Het scenario is u waarschijnlijk nu wel reeds bekend: Hazard wilde tijden de League Cup-wedstrijd tegen Swansea City de bal ontfutselen van een ballenjongen die het daar duidelijk niet mee eens was. Gevolg: het kereltje – niet vies van een schwalbe – ging theatraal neer en verborg het leer onder zijn lichaam. De technisch hoogbegaafde Hazard tikte de bal daar onder vandaan. Rumoer in het stadion volgde, de jongen leek geraakt te zijn door de wondervoeten van de Belg. Als een paling kronkelde hij langs de doellijn. Smekend om genade. En en passant ook om een rode kaart voor zijn beul. Dat verzoek werd meteen door scheidsrechter Chris Foy ingewilligd.

Maar palingen hebben ook de reputatie glad te zijn. De ballenjongen was helemaal niet zwaar toegetakeld door de Chelsea-Belg. Hij hield niets over aan de actie. Enkel 90.000 extra volgers op Twitter, waar hij vooraf ook had aangekondigd dat hij de thuisploeg zou helpen door bewust tijd te rekken.

Eden Hazard is trouwens niet het type speler dat bekend staat om zijn agressieve stijl. Hij heeft dat ook niet nodig. De enige agressie die met het blote oog waar te nemen valt bij de nummer zeventien zit in zijn onnavolgbare dribbels en harde schoten, op doel welteverstaan. Dat hij arrogant zou zijn, is niet meer dan een cliché dat iets te lang in de simplismecentrifuge heeft gezeten. Hij is gewoon zeer gesloten en wordt goed afgeschermd door zijn entourage. Een interview met hem regelen is bijna onmogelijk. Over zijn privéleven komt weinig naar buiten. In tegenstelling tot anderen zul je hem nooit voor de zevenendertigste keer in een talkshow zien opdraven om weer eens te vertellen dat hij het niet voor het geld doet, maar voor de passie.

Much ado about nothing dus, om het in de taal van Shakespeare te zeggen. Want we zouden het bijna vergeten: waarover ging het eigenlijk? Een wedstrijd in een bekercompetitie die door de meeste topploegen stiefmoederlijk wordt behandeld. Die na een normaal verloop de volgende dag in de gemiddelde Engelse krant hoogstens een halve pagina in beslag neemt. Nu wisten zelfs de inwoners van Vanuatu wat die dekselse Belg had uitgespookt in dat stadion in Wales. Dat Chelsea zeer bleek voor de dag kwam tegen Swansea City werd haast vergeten. Zonder te vervallen in hysterie moeten we daarbij wijzen op het gevaar van die focus voor de sportjournalistiek: namelijk dat ze zichzelf op deze manier irrelevant maakt. Degelijke sportmedia maken kritische beschouwingen over prestaties van teams en atleten. De randgebeurtenissen mogen dat nooit overschaduwen. Bestempel deze blogpost – uitgezonderd de laatste drie zinnen – dus gerust als de meest irrelevante post uit de (korte) geschiedenis van deze blog.

Lierke plezierke wordt begraven

Mahmoud Essam, William Mensah, Ahmed Fawzy, Eltaky Ashour, Mostafa Shebeta, Mohamed Wahed. Dat de namen u waarschijnlijk niets zeggen, is geen schande. Allen zijn ze afkomstig van het Egyptische Wadi Degla, de andere club van Liersepreses Maged Samy en moeten diens Belgisch team behoeden van de degradatie naar de tweede klasse.

Trainer Hany Ramzy – juist ja, ook een landgenoot van Samy – spreekt van een buitenkans. De Egyptische competitie ligt immers sinds de revolutie in het land stil. Maar of de zet zal lonen, betwijfelen we. Met nog zeven wedstrijden te spelen is het allesbehalve evident om zes nieuwe spelers te integreren in een team. Zeker wanneer het gaat over voetballers die amper of geen ervaring hebben in de Jupiler Pro League.

Niet enkel op de korte termijn lijkt het meest recente hoofdstuk in de Liersesoap gedoemd om te mislukken. Op de lange termijn kan het de club nog verder doen wankelen. Lierse is net het team dat bekend stond om zijn uitstekende jeugdopleiding. Een van de redenen waarom het in het seizoen 1996-1997 als bescheiden provincieclub zelfs Belgisch kampioen werd. Door te opteren voor middelmatige buitenlandse spelers gooit Maged Samy die reputatie overboord. Bovendien bestaat zo de kans dat het sociaal weefsel rond de club helemaal afbrokkelt. De fans hebben vanaf nu nog minder redenen om naar het Lisp te trekken. Lierke plezierke wordt begraven. In woestijnzand.

Hetzelfde scenario dreigt te gebeuren bij satellietploeg KV Turnhout. De Kempense derdeklasser herbergt vanaf nu de overige veertien spelers van Wadi Degla, gecoacht door hun Egyptische trainers. Hoeveel supporters zullen zich daar nog de moeite troosten om in weer en wind langs de zijlijn hun club aan te moedigen? In een afdeling nota bene die vooral een kweekvijver zou moeten zijn voor lokaal talent.

Nee nee, de excentrieke voorzitter Samy lijkt stilaan het noorden helemaal kwijt. Bij zijn aantreden in 2007 droomde hij al om met de toenmalige tweedeklasser de Champions League te bestormen. Dit seizoen ging hij in de clinch met supporters op Facebook. Daar dreigde hij op een bepaald moment zelfs met een kameel als clublogo te gebruiken. En hij ging de afgelopen tijd met een stevige borstel door de omkadering van de club. Coach Chris Janssens werd midden november aan de deur gezet, zijn assistent en clubmonument Eric Van Meir werd naar de B-kern verbannen. Jesse De Preter die als CEO de financieel belabberde situatie die de afgelopen jaren was ontstaan moest recht trekken en door het gros van de waarnemers geprezen werd voor zijn degelijk werk, hield veelbetekenend de eer aan zichzelf. Maged Samy moet niet hetzelfde doen. Als hij vertrekt is de toekomst van de club nog meer onzeker. Maar een moment van bezinning zou voor de christelijke Egyptenaar op zijn plaats zijn.

Het eigenzinnige voetbaljaaroverzicht 2013

Op de laatste dag van 2012 brachten we op deze blog een voetbaljaaroverzicht. Tijd nu om vooruit te blikken. Wat brengt 2013?

1. Anderlecht kampioen

Paars-wit volgt op het einde van het seizoen zichzelf op als landskampioen van België. Al gaat dat niet zonder slag of stoot. Zulte-Waregem blijft immers ook in play-off I aanklampen. Tot dat de ploeg aan de Gaverbeek coach Francky Dury na een meningsverschil aan de deur zet en Georges Leekens als vervanger aanstelt. Leekens vindt dat 90 procent van het werk al klaar is en besluit dan ook om de resterende wedstrijden slechts voor 10 procent voor te bereiden. De gevolgen laten zich raden: Essevee valt terug naar de zesde en laatste plek in de eindronde. Anderlecht kan de 32^ste titel vieren.

2. Het ontslag van Bart Verhaeghe

Ook een opmerkelijke wending in het Jan Breydelstadion. Daar besluit Bart Verhaeghe eind maart zichzelf te ontslaan als voorzitter van Club Brugge. Zijn performance was naar eigen zeggen niet meer in overeenstemming met het business plan. Wel staat hij zichzelf nog toe om zijn opvolger aan te duiden. Die keuze valt op François De Keersmaecker, de voorzitter van de KBVB. De Keersmaecker aanvaardt het aanbod, maar laat weten in naam van de voetbalbond diep ontgoocheld en verontwaardigd te zijn dat een Belgische ploeg haar eigen bond verschalkt.

3. Antwerpse ploegen zakken verder weg

Ook in 2013 gaat de malaise in het Antwerpse voetbal onverminderd voort. Beerschot degradeert naar tweede klasse en Antwerp naar derde. Al is dat niet helemaal de schuld van de twee clubs. Het nieuwe Antwerpse stadsbestuur besluit namelijk een samenscholingsverbod uit te vaardigen voor de rest van het seizoen 2012-2013, nadat schepen en tevens Antwerpsupporter Ludo Van Campenhout een bedreigende sms heeft ontvangen van een Beerschotfan, een zekere Patrick J.. Dat samenscholingsverbod geldt echter niet enkel voor het publiek, maar ook voor de spelers. Antwerp en Beerschot zien zich daardoor genoodzaakt om voor elke match slechts één speler op te stellen. De sportieve gevolgen laten zich dan ook raden. Daarnaast grijpt het stadsbestuur ook op een ander vlak in. Zo wordt elk hamburgerkraam in een straal van drie kilometer rond ’t Kiel of de Bosuil gedwongen te sluiten. De Grote Leider wil immers dat net zoals hij de ganse Antwerpse bevolking op dieet gaat. In primeur geven we alvast de naam van de campagne mee: “Zet die bakplaat af”.

4. Premier League kleurt Belgisch

In Engeland wordt er ook dit jaar verder gegaan op de trend die al enkele jaren bezig is: steeds meer clubs uit de Premier League willen een Belgische speler onder contract hebben. Het groeit uit tot het modeverschijnsel van 2013. “Wie geen Kompany, Vermaelen of Dembele in zijn rangen heeft, kan net zo goed vrijwillig degraderen”, wordt er zelfs gefluisterd op vergaderingen van de clubs. Bovendien gaat het verder dan spelers kopen. Zo bouwt Liverpool een nieuw stadion in de vorm van een frietzak en wordt er voor aanvang van elke wedstrijd een veldrit georganiseerd op het terrein. Er worden evenwel ook minder positieve Belgische gewoontes overgenomen. Verschillende ploegen worden bijvoorbeeld betrapt op grootschalige belastingontduiking.

5. De scheidsrechter strikes back

2012 was het jaar waarin heel wat scheidsrechters in binnen- en buitenland kregen af te rekenen met verbaal en fysiek geweld. “2013 moet het jaar worden waarin daar iets aan gedaan wordt”, vindt de Belgische scheidsrechtersvereniging. Ze stellen drastische maatregelen in werking. Informatie- en sensibiliseringscampagnes hebben volgens hen geen effect, dus ze gaan een stapje verder. Ze laten zich inspireren door de kleur van hun outfit en trekken verkleed als Batman en Zorro eropuit om mogelijke herrieschoppers preventief uit te schakelen. De actie genereert grote verontwaardiging bij de voetballers en de supporters. “Zonder respect is er geen voetbal mogelijk”, reageert een lokale speler. “Er moeten dringend maatregelen worden genomen tegen agressieve scheidsrechters die zich bezondigen aan zinloos geweld.” De fans en de spelers laten het er dan ook niet bij. Om hun eisen kracht bij te zetten, organiseren ze in Brussel een witte mars.