Sprookje

Er was eens een ploeg die tijdens het reguliere seizoen vijftien wedstrijden afwerkte zonder nederlaag. Die het in de poulefase van de Champions League niet onaardig deed. Die met vier punten voorsprong op de tweede in de stand en twaalf punten op de derde aan de play-offs begon. En een 32^ste landstitel niet meer kon ontlopen.

Het zou als een sprookje kunnen klinken, maar voor Anderlecht dreigt het stilaan uit te monden in een nachtmerrie. Met de lente op komst – al is dat relatief natuurlijk – smolt de voorsprong immers weg als sneeuw voor de zon. Sterker nog, sinds afgelopen weekend heeft paars-wit de koppositie prijs moet geven aan Zulte Waregem. Voor het eerst sinds drie november prijken de Brusselaars niet meer bovenaan de ranglijst.

Onterecht kan je het niet noemen. Na de helft van de wedstrijden in play-off I achter de rug is de tussenstand duidelijk. De tweede plaats is in het Astridpark altijd een plek te laag, maar op basis van de gespeelde matchen zat er ook niets meer in. Van de reeds afgewerkte wedstrijden was er maar één waarin paars-wit het niveau van een landskampioen benaderde: die in het Constant Vanden Stockstadion tegen Lokeren. Daarnaast zagen we nog één goede helft tegen Club Brugge, maar voor de rest was het spelpeil van Anderlecht beneden alle niveau.

De meest recente confrontatie tegen Zulte Waregem was een prima voorbeeld. Coach John van den Brom liet dezelfde elf spelers aantreden die het goed hadden gedaan tegen Lokeren en dat leek ook de eerste tien minuten te renderen. Er werd snel druk gezet op de bal en combinerend verliep het ook uitstekend. Maar een wedstrijd duurt uiteraard langer. Anderlecht begon slordig te spelen en hanteerde te veel de lange bal. En toen Nuytinck knullig een penalty weggaf was het hek helemaal van de dam.

Dat Van den Brom achteraf vooral kritiek had op scheidsrechter Boucaut en zijn assistenten is veelzeggend. Want het is een teken aan de wand hoe de trainer zich momenteel moet voelen en leidt de aandacht af van de situatie waarin zijn ploeg verkeert. De neerwaartse spiraal was immers al voor de start van de play-offs ingezet. In de eerste seizoenshelft walste Anderlecht nog over de tegenstand heen en werd Van den Brom terecht alom bejubeld. Maar daarna ging het geleverde spel van zijn team zienderogen achteruit.

De Nederlandse coach moet echter niet wanhopen. Desondanks de slechte prestaties zijn de Brusselaars verre van uitgeschakeld in de race voor de titel. Ten eerste omdat de andere kandidaten ook al zeer wisselvallig acteerden en er tot nu toe geen enkele ploeg is geweest die zich uit kan roepen tot topfavoriet. Zelfs Zulte Waregem niet dat als leider verrassend goed stand houdt in de play-offs, maar in de heenronde van de eindstrijd ook slechts twee wedstrijden kon winnen.

Bovendien heeft Anderlecht altijd nog speerpunt Dieumerci Mbokani in zijn rangen. Een speler die wel eens van goudwaarde zal kunnen zijn voor paars-wit. De Congolees lijkt – zeker op dit moment – onmisbaar voor het team. Toen Anderlecht hem vier speeldagen moest missen wegens een domme schorsing kon het maar één keer winnen. En bij zijn terugkeer bezorgde hij zijn ploeg pardoes een punt in de belangrijke thuismatch tegen Club Brugge. Het is die Mbokani die de Brusselaars nodig zullen hebben om mee te kunnen strijden voor de titel. Te beginnen deze zondag in de terugwedstrijd tegen Club in het Jan Breydelstadion. Zodat het sprookje misschien toch nog geschreven kan worden.

 

Tene quod bene

Wie dacht dat de bodem bereikt was voor Beerschot heeft het goed mis. Deze week zakten de Ratten opnieuw wat dieper in het moeras. Op sportief vlak lieten de Mannekes zaterdag Cercle Brugge naderen op drie punten in het klassement van play-off III.  De zege van de Vereniging was verdiend en toonde nog maar eens aan waarom Beerschot op de rand van de degradatie verzeild is geraakt. De Ratten konden nooit een vuist maken en mochten zich voor de rust gelukkig prijzen dat de score niet hoger opliep. Cercle Brugge moest zelf niet zijn beste spel bovenhalen om de Antwerpenaren te domineren.

De nederlaag in Brugge is echter op dit moment op het Kiel nog het minste van de zorgen. Op financieel vlak is de toestand veel dramatischer. De bevoegde commissie van de KBVB weigerde immers maandag de licentie voor Beerschot om volgend seizoen in eerste of tweede klasse aan te kunnen treden. Die beslissing was geen verrassing. De aanvraag en het verkrijgen van het WCO zodat de club voorlopig bescherming geniet tegen schuldeisers en het cijfer van 17 miljoen euro aan schulden zijn immers ook feiten die aan de Houba de Strooperlaan bekend zijn.

Bovendien maakte de Licentiecommissie brandhout van het dossier dat Beerschot indiende. Zo werden heel wat afbetalingsplannen niet correct gevolgd en wordt het voorzitter Patrick Vanoppen zwaar aangerekend dat hij de engagementen die hij deed om vorig jaar de licentie te bekomen niet is nagekomen. En misschien zelfs nog crucialer: op dit moment is de continuïteit van de club voor volgend seizoen verre van gegarandeerd. Een punt dat de KBVB zeer belangrijk vind. Koste wat het kost wil het een ‘Moeskroenscenario’, waarbij een club tijdens het afwerken van de competitie de boeken neerlegt, vermijden.

De toestand is dus dramatisch voor Beerschot, maar niet hopeloos. De club kan nog beroep aantekenen en daarna eventueel naar het Belgisch Arbitragehof voor de Sport trekken. Vraag is natuurlijk of dat gezien de relatief korte periode realistische uitwegen zijn. De Licentiecommissie moet zich binnen de maand over het beroep uitspreken, maar mag dat ook vroeger op de agenda zetten. En dan valt het af te wachten of er in die tijdspanne wezenlijk veel kan veranderen in het dossier. Vanoppen maakt zich sterk voor een kapitaalsinjectie van 2,5 miljoen euro te kunnen zorgen die geëist wordt door de rechtbank van koophandel, maar hoe geloofwaardig is een voorzitter die in het verleden steeds volhield dat er geen problemen waren? En het mislopen van de licentie in eerste aanleg is heus geen publiciteit om extra investeerders aan te trekken.

Ondertussen dreigt de competitie onderaan in een chaos te moeten afsluiten. Beerschot kan immers de procedure laten aanslepen en moet – als het Cercle Brugge verslaat in play-off III – ook nog aantreden in de eindronde om zich sportief te redden. Een eindronde waarachter trouwens veel vraagtekens staan, aangezien White Star Woluwe dat als periodekampioen reeds een ticket ervoor op zaak heeft eveneens geen uitsluitsel heeft over het behalen van een licentie.

De vraag rijst dan of dat het allemaal wel waard is. Het credo van Beerschot luidt ‘Tene quod bene’, maar wat als er niets goeds meer is om over te houden? Zouden de Kielenaars daarom zelf niet beter de handdoek werpen en volgend seizoen een nieuwe start maken in derde klasse? Zodat ze niet steeds opnieuw krampachtig een financiële put moeten graven om er een andere te vullen. Zodat ze in alle sereniteit een beleid kunnen uitstippelen dat gericht is op de lange termijn. En zodat binnen enkele jaren Beerschot sterker dan ooit kan terugkeren naar eerste klasse. Het is ongetwijfeld een beslissing die door een moedig persoon moet genomen worden, maar pretendeert voorzitter Patrick  Vanoppen niet zo iemand te zijn?

Drie vaststellingen na België-Macedonië

De Rode Duivels hebben het tweeluik tegen Macedonië tot een goed einde gebracht. Nadat ze al in Skopje waren gaan winnen, zetten ze vorig week dinsdag dezelfde ploeg opzij in het Koning Boudewijnstadion met 1-0. Het WK in Brazilië komt hierdoor weer een stapje dichterbij.  Drie vaststellingen die ons opvielen in Brussel.

Eden Hazard beslist de wedstrijd met één flits

Nog meer dan in de heenwedstrijd was Eden Hazard beslissend. Met een knappe kap en dito schot zorgde hij op het uur voor de bevrijdende treffer. Een zucht van opluchting, aangezien de 59 minuten daarvoor zeer moeizaam verliepen. Dat het geen doelpuntenfestival zou worden in Brussel was voor de wedstrijd nochtans al duidelijk. In de eerste vier matchen van de WK-kwalificatiecampagne hadden de Macedoniërs immers slechts vier doelpunten moeten slikken. En ook de heenwedstrijd had aangetoond dat de troepen van Cedomir Janevski best goed konden voetballen. De Duivels hielden daar rekening mee, maar verloren zich telkens in een te trage opbouw. Bovendien werd al te vaak het centrum opgezocht, waar er moeilijk een doorkomen aan was. De ruimte lag op de flanken, maar die optie werd te weinig benut door de Belgen. Niet dat de zege onverdiend was, van deze groep spelers mogen we echter meer verwachten.

De verdediging staat er

Waar er in de vorige campagnes telkens veel kritiek kwam op de Belgische achterhoede die te gemakkelijk doelpunten weggaf, staat er nu in de voorronde voor het WK in Brazilië een stevige defensie. Zo ook vorige week dinsdag. Jan Vertonghen en Toby Alderweireld zijn van nature geen vleugelverdedigers, maar speelden woensdag meer dan verdienstelijk. Centraal had Vincent Kompany duidelijk nog last van een gebrek aan matchritme na een blessure die hem twee maanden buiten strijd hield. Thomas Vermaelen liet echter niet merken dat hij bij zijn club Arsenal op de bank beland is. Hij behoedde de Rode Duivels onder meer in de eerste helft van een Macedonisch doelpunt na mistasten van collega Kompany. En kwam er al eens een bal door de rode muur, dan bewees Thibaut Courtois waarom hij nu al een Europese topkeeper is. Ook in de andere kwalificatiewedstrijden toonde bondscoach Marc Wilmots aan dat hij over een degelijke defensie kan beschikken. Slechts één tegendoelpunt in zes wedstrijden is een ijzersterke statistiek.

Nek-aan-nekrace met Kroatië

Na vorige week dinsdag is het meer dan waarschijnlijk: de strijd om de eindzege in groep A en de daaraan verbonden rechtstreekse kwalificatie voor het WK zal gaan tussen Kroatië en België. Beide ploegen hebben na zes matchen evenveel punten. Een echt uitgesproken favoriet is er niet. Al heeft Kroatië na het gelijkspel in Brussel een licht mentaal voordeel met het oog op de terugwedstrijd. En het nummer negen op de Fifa-ranking beschikt over meer internationale ervaring. De laatste tien jaar heeft het slechts één groot internationaal tornooi moeten missen. Dit betekent echter niet dat de Rode Duivels kansloos zijn. Integendeel, Kroatië zal zich in oktober niet zoals Macedonië ingraven, maar vrij zijn kans gaan. Dat moet een team als België dat voluit kiest om vooruit te voetballen beter liggen. Bovendien zullen de Duivels tegen oktober individueel allemaal een extra seizoen progressie hebben kunnen maken in de grootste Europese competities. Het zal die eventuele vooruitgang zijn die in Zagreb de eindstrijd kan beslissen. En die de vraag kan beantwoorden of er volgend jaar vliegtuigtickets naar Brazilië kunnen worden geboekt.