De kogel is door de kerk. Adnan Januzaj kiest voor de Rode Duivels. Al moet hij eerst nog een officiële interland met inzet afwerken om zo definitief zekerheid te krijgen, het bericht op de website van zijn club Manchester United liet er toch geen twijfel over bestaan.
Maandenlang gespeculeer komt zo tot een einde. Albanië, Turkije, Bosnië-Herzegevonia, Kosovo en Engeland; half Europa probeerde het negentienjarig Brussels multicultureel toptalent binnen te halen. Het is dus opmerkelijk dat Januzaj juist voor de Rode Duivels opteert. Te meer omdat eerdere berichten die keuze veeleer uitsloten. De aanvallende middenvelder had al eens in oktober van vorig jaar een selectie geweigerd van bondscoach Marc Wilmots en gaf in het verleden ook nooit thuis wanneer er een oproeping voor de nationale jeugdploegen in de brievenbus viel.
Al zijn er ook veel zinnige verklaringen te bedenken waarom Januzaj zich selecteerbaar heeft gesteld voor de nationale ploeg. Desondanks hij een Oost-Europese achtergrond heeft, is de youngster een geboren Belg. Op de pleintjes van Koekelberg trapte hij tegen zijn eerste bal en groeide hij ook op. Bovendien is de Belgische nationale ploeg ook sportief gezien een uitstekende keuze voor Januzaj. Door in te gaan op mogelijke selecties krijgt hij de garantie in een professionele omgeving tegen de top van Europa te spelen en zich zo verder te ontwikkelen. Ter vergelijking: Kosovo speelde begin maart zijn eerste interland ooit tegen Haïti. Verder speelt de afstand Brussel-Manchester ook een rol. Clubs zien hun spelers immers – nog altijd hun werknemers –het liefst zo snel mogelijk terugkeren na een interland.
Maar er is ook zo veel meer dan dat. De keuze die Januzaj moest maken is meer dan een afweging van de kosten en de baten. Net zoals zoveel andere jongeren over de ganse wereld is de Mancunian een kind van zijn tijd, een inwoner van een multicultureel gelaagde wereld. Identiteit beperkt zich niet meer tot een bepaalde nationaliteit of afkomst, als het dat ooit al gedaan heeft. Hem daarop afrekenen en de speler opportunisme verwijten – de timing van zijn keuze vlak voor het WK is ook niet toevallig – zou unfair zijn en de waarheid geweld aandoen. Veel meer dan een sportief of financieel dilemma, was de knoop die Januzaj moest doorhakken een emotioneel en persoonlijk vraagstuk. Emoties laten zich niet vertalen in eurobiljetten of sportief succes. Gissen naar het hoe en het waarom van zijn beslissing is dus geheel overbodig. De wereld is al cynisch genoeg.
De staat van het voetbal 