Antwerps voetbal, the story continues

Wie van de betere soap houdt kon de afgelopen maand zijn hart ophalen aan de wendingen in het Antwerpse voetbalverhaal. De trouwe volgers waren al een jaar geboeid door afleveringen over onder meer overstappende bestuursleden en ruzies over een afgelaste oefenmatch en niet ontvangen vip-tickets. Wie dacht alles gezien te hebben, heeft evenwel ongelijk. Een nieuw hoogtepunt (of eerder dieptepunt) werd bereikt met het beroep van Beerschot tegen de licentie van Antwerp. Op zich niets mis mee, want elke ploeg heeft dat recht, maar het is wel ongezien. Zelfs naar Antwerpse normen. Nog opvallender was de uiteindelijke zitting van de Beroepscommissie. Beerchot-voorzitter Patrick Vanoppen kwam er meedelen dat zijn club de klacht introk, maar niet zonder alles en iedereen de mantel uit te vegen. De tweedeklasseclubs die het niet te nauw zouden nemen met de regels, de voetbalbond die dat laatste oogluikend toelaat en de politie die de actie van de Kielse Ratten had omschreven als een provocatie.

Ook de ‘tegenpartij’ Antwerp liet zich de laatste weken niet onbetuigd. Zo gooiden de supporters nog meer olie op het vuur met een herdenking voor de dertiende verjaardag van het verdwijnen van het oude Beerschotstamnummer 13, inclusief doodskist. En Patrick Vanoppen kon toen hij voor een interview arriveerde aan de studio’s van de regionale televisiezender ATV slechts op het nippertje een pot rode verf van Antwerp-aanhangers ontwijken. Om van een filmpje waarin een dubbelganger van de omstreden Beerschot-voorzitter wordt opgejaagd als loslopend wild nog maar te zwijgen.

Een beetje rivaliteit tussen voetbalploegen is best wel gezond. Zeker als ze uit dezelfde stad komen. In dit geval gaat het echter niet over ploegen, maar over ego’s: Vanoppen versus de groep rond Jos Verhaegen en Gunther Hofmans die nu de plak zwaaien op de Bosuil. Het Antwerpse voetbal is afgegleden naar het mentale niveau van een kleuterschool: “Juf, hij is begonnen.” Maar zo onschuldig als een kleuterschool is het niet. De kinderachtige conflicten leiden de aandacht af van de concrete situatie. Dat het voetbal in Antwerpen ziek is en een onzekere toekomst tegemoet gaat. Zoals een anoniem bestuurslid van een van de betrokken clubs het onlangs verwoordde: “tenslotte vergeten we allemaal dat we het hebben over een middelmatige eersteklasser en een even middelmatige tweedeklasser.” Een stad die een metropool pretendeert te zijn onwaardig.

Door het geruzie gooien Beerschot en Antwerp hun eigen ruiten in. Als je vechtend over de straatstenen rolt, moet je niet verbaasd zijn dat er geen grote sponsoren staan te springen om voor de nodig financiële steun te zorgen. Iets waarover beide clubs in het verleden al steen en been klaagden. Potentiële grote geldschieters zijn er nochtans in Antwerpen. De haven,  de diamantsector, etc. . Allemaal economische spelers op wereldniveau.

Dat het Antwerpse stadsbestuur er stilaan genoeg van heeft, hoeft ook niemand te verbazen. De uitspraak van burgemeester Janssens dat het geld dat voorzien was voor het gemeenschappelijk voetbalstadion beter zou kunnen worden besteed aan het nijpende capaciteitsprobleem in het onderwijs en de kinderopvang is los van de electorale motieven niet meer dan logisch. De gebeurtenissen van de afgelopen periode maken immers duidelijk dat Beerschot en Antwerp niet snel samen een stadion zullen willen delen, laat staan een fusieploeg vormen.

Nu het seizoen 2011-2012 erop zit, komt er ook een voorlopig einde aan de Antwerpse voetbalsoap. Vanaf augustus staan er nieuwe afleveringen op het programma. Hopelijk dan met wat minder drama en meer gefocust op het sportieve.

Open brief aan Georges Leekens

Beste Georges,

Was dat even schrikken toen zondagmiddag op Teletekst het nieuws verscheen dat je het voor bekeken hield bij de Rode Duivels om over te stappen naar Club Brugge. Of was het wel een verrassing dat je als coach met het imago van een jobhopper de oversteek naar West-Vlaanderen zou wagen? In ieder geval ga ik niet in je geest proberen te zoeken naar een reden voor je demarche. Dat lijkt me behoorlijk zinloos. Wel zou ik je een aantal vragen willen opwerpen.

Laten we eerst even terugkeren naar maart van dit jaar. Op een vrijdagmiddag hadden we toen een gesprek over de toekomst van de Rode Duivels. Vol vuur – en enkele torenhoge clichés – praatte je toen over de toekomst van het nationale team. Je zei dat je geloofde in de kwalificatie voor het WK in Brazilië, maar waarschuwde ook dat iedereen top zou moeten zijn om succes te oogsten. Iedereen moest zich achter het project scharen, zo niet zou het een verloren zaak zijn. Waarom verlaat je nu dan als eerste het schip? Juist op een moment dat het nog moet beginnen. Want je redenering dat 90 procent van je werk af is, is op zijn zachtst gezegd bedenkelijk. Ook al als je die uitspraak later als ‘slechte communicatie’ omschrijft. Een ploeg die koud wordt afgemaakt door Duitsland, punten weggooit tegen Oostenrijk en Azerbeidzjan en slechts een 1/6 haalt tegen (maar) Turkije is allesbehalve klaar om iets te betekenen op het internationale niveau. Volgens jou ontbreekt enkel nog het dak van het huis dat model staat voor de ploeg, maar dan ben je vergeten dat er in de muren een aantal serieuze gaten zitten. En een huis zonder dak lijkt me bovendien geen leuke woonst, zeker met dit huidige lenteweer.

Is er misschien faalangst bij je binnengeslopen? De verwachtingen voor de komende kwalificatiecampagne zijn immers hooggespannen na twaalf jaar zonder groot tornooi. Zeker met spelers die de afgelopen jaren veel vooruitgang hebben geboekt. Vooruitgang waar je trouwens weinig verdienste aan hebt. Vincent Kompany is op basis van zijn eigen prestaties kampioen van Engeland met zijn team Manchester City geworden. Ook heb je geen rol gespeeld in de verkiezingen van Mirallas, Vertonghen, Hazard en Kompany tot speler van het jaar in de competitie waar ze het afgelopen seizoen speelden. Met zo’n toppers in je ploeg moet je wel iets presteren. Als je faalt kan je dan niet meer het excuus gebruiken dat je het moet doen met middelmatige en onervaren spelers die als ze in het buitenland spelen op de bank zitten bij hun team.

Bij Club Brugge zal de druk echter niet minder zijn. Al acht jaar wachten ze in het Jan Breydelstadion op een nieuwe landstitel. Jan Ceulemans, Emilio Ferrera, Cedomir Janevski, Jacky Mathijssen, Adrie Koster en Christoph Daum passeerden zonder resultaat de revue en dit seizoen werden er dertien nieuwe spelers binnengehaald, de ene al een grotere flop dan de andere. Meer dan ooit moet het volgende seizoen een succes worden. Je prestaties zullen nauwgezet van week tot week worden geëvalueerd door het bestuur, nieuwe zakelijkheid weet je wel. De kans bestaat dus dat je na een paar maanden al op straat ligt en zo met lege handen achterblijft. Veel sweat, maar no glory. En ook geen WK.

Of moeten we de reden voor je transfer naar Club ergens anders zoeken? Zoals bij elke overstap naar een nieuwe werkgever nam je het woord uitdaging in de mond. Zelfs toen je trainer werd bij het Saoedi-Arabische Al-Hilal of bij het nationale team van Algerije liet je het substantief vallen. Plaatsen die niet bekend staan om hun grote voetbalcultuur. Waarom zeg je dan gewoon niet wat iedereen denkt? Dat in de eerste plaats je bankrekening er beter van wordt. En dat je incalculeert dat het avontuur van korte duur kan zijn. De keuze voor het financiële zal je carrière alvast niet schaden. De opmerkelijke bochten die je tot nu toe tijdens je loopbaan soms nam, deden bij de publieke opinie immers aanvankelijk wel de wenkbrauwen fronsen, maar na verloop van tijd was iedereen dat alweer vergeten. Net zoals je steeds probleemloos een nieuwe club vindt. Het enige gevolg is misschien dat de uitdrukking ‘een georgeske doen’ – wanneer het gaat over onvoorwaardelijk kiezen voor je portefeuille – nu eindelijk eens zal worden opgenomen in de Dikke Van Dale. In afwachting van die vermelding wens ik je veel succes met je Brugse ‘uitdaging’!

Vriendelijke groeten,

THLA