ROMELU

“ROMELU!” De kreet van de stadionspeaker in Bordeaux werd iets na 16.00u zaterdagnamiddag luidkeels gevolgd door een oorverdovende “LUKAKU” van de 10.000 aanwezige Belgische supporters. De Evertonaanvaller had de Rode Duivels net op voorsprong gebracht tegen Ierland en zou twintig minuten voor tijd de tegenstander definitief uittellen door op een haast identieke wijze zijn tweede doelpunt op het EK te scoren. Dezelfde spits trouwens die nog geen week eerder door een ganse natie net niet uitgespuugd werd nadat hij tegen Italië een uitstekende mogelijkheid op de 1-1 miste.

Het kan snel gaan in het voetbal, maar er is iets serieus mis als we zo snel spelers beginnen op te hemelen en af te schrijven. Het is onmogelijk het ene moment als een Lionel Messi bestempeld te worden om vervolgens niet meer in vierde provinciale mee te kunnen en vice versa. Dat Romelu Lukaku eerder bij de eerste aanleunt dan bij de tweede heeft hij de afgelopen tijd voldoende bewezen. In de zes voorbije wedstrijden die hij met de nationale ploeg afwerkte, kwam hij slechts één keer niet tot scoren. En ook bij Everton  kon hij terugblikken op een meer dan degelijk seizoen. Hij verdient het dus voor 200 procent om wat krediet te hebben en niet bij de eerste de beste gelegenheid met de grond gelijk gemaakt te worden.

Dat laatste geldt ook voor de nationale ploeg en de bondscoach. Allebei kregen ze na het debacle tegen Italië heel wat kritiek te verduren die niet altijd even hard hout sneed. Marc Wilmots kan bezwaarlijk een topcoach genoemd – daarvoor oogt zijn palmares te mager – maar de successen van de nationale ploeg van de afgelopen jaren kunnen niet zonder de inbreng van Wilmots bekeken worden. Of je nu fan bent van hem of niet. Ook de nationale ploeg was in de aanloop naar de partij tegen Italië niet plotseling afgegleden naar het niveau van een voetbaldwerg, net als de Rode Duivels nooit topfavoriet zijn geweest voor de Europese titel. De waarheid zal – zoals zo vaak – ergens in het midden liggen.

De prestatie tegen Ierland moet in ieder geval vertrouwen geven voor vanavond tegen Zweden. De Duivels toonden immers eindelijk dat ze het wel kunnen, een tegenstander domineren die het voetballen probeert te verhinderen. Snelle balwisselingen en diepgang zoeken waren de sleutelwoorden zaterdag in Bordeaux en dat zal in Nice niet anders zijn vanavond. Als dat gekopieerd kan worden en ene Zlatan Ibrahimovic wordt uit de wedstrijd gehouden, kan het eigenlijk amper mis gaan. Gecombineerd met enkele “LUKAKU’s” die van de tribunes rollen belooft het dan een mooie feestavond te worden aan de Franse Rivièra.

Sequel

Een wedstrijd die zo uit een Hollywoodfilm zou kunnen komen, de kwartfinale van de Rode Duivels tegen uitgerekend de VS kon niet beter omschreven worden. Alle elementen waren aanwezig: actie, spanning en op het einde de ontlading. Alleen de Amerikanen waren voor een keer als de bad guys gecast.

Of Kompany en co over enig acteertalent beschikken betwijfelen we, maar hun prestatie dinsdag komt zeker in aanmerking voor een Oscar. Een groepsfase lang leken de Belgen met de rem op te spelen, maar tegen Amerika werd het gaspedaal stevig ingetrapt. Aanvalsgolf na aanvalgolf volgde en achterin werd er behalve een reuzenkans voor Chris Wondolowski op het einde van de reguliere speeltijd en een alles-of-niets-offensief van de VS in het slot van de verlengingen weinig tot niets weggegeven. De overdrijving is de sluipende moordenaar van de journalistiek, maar dit waren ongetwijfeld de sterkste 120 minuten van de Duivels onder de leiding van bondscoach Marc Wilmots.

De held in de blockbuster van de Duivels was ongetwijfeld Romelu Lukaku. De sterkste verhalen in de sport gaan altijd over revanche en dat is bij Lukaku niet anders. Weggehoond na zijn zwakke prestaties tegen Algerije en Rusland en daarbovenop nog eens bekritiseerd voor zijn gedrag bij zijn wissel in de match tegen de Russen, maar zijn invalbeurt tegen de VS mocht gezien worden. Bijna elke keer als de Evertonspits de bal kreeg, kon hij er gevaar uit puren en met zijn assist voor Kevin De Bruyne en even later zijn eerste WK-treffer werd hij de man van de wedstrijd. Het bewijs dat wanneer Lukaku in een match zit waarin de ruimte voor hem ligt – zodat hij zijn snelheid en kracht kan uitspelen -hij een uiterst dodelijk wapen is. Een tank op noppen.

Die tank zal de nationale ploeg vandaag tegen de Argentijnen meer dan nodig hebben, want de opdracht belooft zwaar te worden. Al kon het Zuid-Amerikaanse land op dit tornooi nog op geen enkel moment overtuigen en heeft de tweevoudige wereldkampioen op de afgelopen eindrondes ook niet al te veel klaargespeeld, met Ángel di María, Ezequiel Lavezzi, Gonzalo Higuaín, Sergio Agüero en Lionel Messi beschikt het offensief over een indrukwekkend wapenarsenaal. De Duivels zullen hun prestatie van de achtste finales dus minstens moeten bevestigen om zich een ronde verder te knokken en bovendien hun efficiëntie opkrikken.

Helemaal onmogelijk is dat niet. De vreugde na de kwalificatie voor de kwartfinales was dinsdag na het laatste fluitsignaal groot in het Belgische kamp, maar de focus werd er al gauw op de wedstrijd tegen Argentinië gelegd. De honger lijkt nog niet gestild. Een sequel is zelden beter dan de oorspronkelijke film, maar in het geval van de Duivels zou dat wel eens anders kunnen zijn.

De lange termijn telt niet

“Anderlecht kampioen” titelde Sporza donderdag op zijn website. Om even verwarring te voorkomen: er was hier geen sarcastische VRT-medewerker voor nodig. Blijkbaar steekt de Brusselse club op vlak van sociale media alle Belgische eersteklassers de loef af. Waarvan akte.

Dat dit nieuws grondig gevierd werd in het Astridpark durven we betwijfelen. Na de doortocht van PSG woensdag in het kader van de groepsfase van de Champions League is Anderlecht met een serieuze kater achtergebleven. Het schouwspel viel voor de neutrale voetballiefhebber nochtans best in de smaak. Dat Zlatan Ibrahimovic een van de beste spitsen ter wereld was – of misschien zelfs simpelweg de beste – was al een tijdje duidelijk, maar toch kon hij vriend en vijand opnieuw verrassen met een avondje van weergaloos uithalen. Met zijn vier doelpunten in één Champions League-wedstrijd vervoegt hij een lijstje van enkele grote namen: onder meer Lionel Messi, Marco van Basten en Andrej Sjevtsjenko.

Een knappe prestatie van Ibra, maar de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat de Zweed met Joegoslavische roots en zijn ploegmaats niet veel weerwerk kregen van Anderlecht. Natuurlijk is er een klasseverschil tussen beide clubs, maar de wedstrijd leek haast in de ogen van de Brusselaars reeds verloren nog voor er werd afgetrapt. De gelatenheid viel van de spelers hun gezichten af te lezen.

Een 0-5 nederlaag in de Champions League moet an sich niet meteen alle alarmsignalen laten afgaan. Maar het betekent wel voor Anderlecht opnieuw een klap die het moet incasseren, nadat het in de competitie de laatste tijd van kwaad naar erger is gegaan. Tegen ploegen die zonder al te veel ongelukken in play-off 1 zullen aantreden zoals Club Brugge en Zulte Waregem gaf het niet thuis en de prestaties in de andere wedstrijden waren ook niet om lovend over te schrijven.

Dat merkt coach John van den Brom ook op en de Nederlander doet weinig om dat te verhullen. Elke week lijkt Van den Brom meer geïrriteerd, ook omdat de wijzigingen die hij doorvoert in zijn elftal  niet renderen. Woensdag nog stuurde hij zijn ploeg het veld op met een verstevigd middenveld, maar dat verzoop simpelweg mee met de rest van het team.

De pijnpunten van een club bloot leggen is nooit eenvoudig, maar dit Anderlecht mist duidelijk de ervaring van Biglia, Jovanovic, Mbokani en De Sutter die in het tussenseizoen zijn vertrokken uit het Astridpark. Ervaring die bovendien niet kon opgevangen worden door het aantrekken van jonge spelers zoals Mitrović en Milivojević en door het inzetten op de eigen jeugd. Ook al kan dat laatste op lange termijn zijn vruchten afwerpen.

Maar dat is het juist: in het voetbal en zeker bij een Belgische topclub als Anderlecht telt die lange termijn niet. In dat wereldje duurt de waarheid slechts tot de volgende wedstrijd. Overgangsjaren zoals de Brusselse club er nu eentje meemaakt tellen dan niet mee.

In dat opzicht moet John van den Brom vrezen voor zijn baan. Bij Club Brugge werd Juan Carlos Garrido met een beter rapport terug naar Spanje gestuurd. De wedstrijd van Anderlecht morgen tegen Standard zou voor de Nederlander dus wel eens een heel belangrijke kunnen worden.

 

De d van degelijkheid

Vriendschappelijke wedstrijden zijn zoals de blinde darm van het menselijk lichaam. Niemand weet goed waarvoor ze dienen. Een bondscoach kan dan immers slechts drie dagen over zijn selectie beschikken. Veel kan je in die periode niet veranderen. En de vele wissels tijdens zulke wedstrijden zijn ook niet positief voor het spelniveau.

Toch werden we woensdagavond in het Jan Breydelstadion aangenaam verrast. De oefenpot van de Rode Duivels tegen de stugge Slovaken was een aangenaam kijkspel. Toch in ieder geval tijdens de eerste zestig minuten, waarin technische hoogstandjes hand in hand gingen met Belgische dominantie. Tussen de Rode Messi’s en Ronaldo’s liet ook iemand anders zich positief opmerken: Daniël Van Buyten. Big Dan moest centraal in de defensie de afwezigheid van Kompany en Vermaelen mee helpen opvangen en deed dat perfect. Defensief konden we hem op geen enkel foutje betrappen en aanvallend zorgde hij voor het nodige gevaar.

Akkoord, de prestatie van de uit de kluiten gewassen Henegouwer moet nu ook weer niet worden onderscheiden met een Nobelprijs, maar Van Buyten verdient de lof die hij toekomt. Al te vaak wordt hij snoeihard aangepakt in de media. Remember België-Duitsland van enkele jaren geleden, waarbij hij door het versturen van één slechte pass deels aan de oorzaak lag van de 0-1 nederlaag. De kranten ontploften toen haast. Tientallen pagina’s werden er aan besteed: ex-voetballers en –trainers kregen een podium om de verdediger deskundig neer te sabelen, columnisten zaten in een race om elkaar te overtreffen qua strafste taalgebruik (‘landverrader’, ‘sluit de grenzen’, etc.) en lijstjes met eerdere fouten van hem werden bovengehaald. Dat de Belgen voorafgaand aan het doelpunt van de Duitsers al een tijdje geen bal meer geraakt hadden en een nederlaag daardoor bijna onvermijdbaar werd, werd vakkundig verzwegen.

Op basis van enkele fouten Van Buyten omdopen tot Van Blunder is intellectueel oneerlijk. Want we zouden het haast vergeten: de centrale verdediger heeft tot nu toe een aardig palmares bij elkaar gevoetbald. Al zes seizoenen speelt hij bij topclub Bayern München, waarmee hij twee keer landskampioen werd, evenveel keer de Duitse beker won en als enige landgenoot tot nu toe een finale van de Champions League speelde. Bij de Rode Duivels is hij bovendien samen met Timmy Simons de meest ervaren speler. En voor een verdediger beschikt hij over de uitzonderlijke gave dat hij een neus voor doelpunten heeft: negentien treffers voor Bayern, tien voor de nationale ploeg. Niet bepaald allemaal statistieken van een cafévoetballer. Al zal Roger De Vlaeminck daar waarschijnlijk anders over denken.

Van Buyten heeft echter de pech dat hij een verdediger is. Achterhoedespelers zijn altijd vatbaar voor meer kritiek dan hun collega’s vooraan op het veld. Hun taak is immers doelpunten vermijden, wat minder ‘zichtbaar’ is dan de bal tegen de netten te rammen. Bovendien is Van Buyten ook niet de meest sierlijke verdediger. In een ploeg zoals de Rode Duivels met veel technisch hoogbegaafde spelers valt dat extra hard op. Bij hem geen rabona’s of panenka’s, de d in zijn voornaam staat gewoon voor degelijk. Volgens ons minstens een even belangrijke letter  als de e van elegant en Eden Hazard.

De verrijzenis van de BeNeliga

Het was het weekendje weer wel in de Jupiler Pro League. Club Brugge en Anderlecht gingen allebei roemloos ten onder tegen respectievelijk Lokeren en Charleroi. De ene tegenstander een middenmotor en de andere een ploeg die zal moeten harken om in eerste klasse te blijven. Geen prestatie dus om fier op te zijn. Zelfs als je een paar dagen eerder Europees hebt gespeeld.

Waar we met z’n allen – niet enkel de fans van blauwzwart of paarswit – ook niet fier op kunnen zijn, is het beeld wanneer je de competitiestand op teletekst bekijkt (pagina 505 voor de liefhebbers). Vier ploegen die met 22/36 gedeeld eerste staan. Gisteren en vanavond was er ook nog een speeldag, maar dat zal niet veel zoden aan de dijk brengen. 25/39 is niet zoveel beter dan 22/36. Daarvoor moet je geen wiskundegenie zijn. Als dat de score zou zijn van de beste leerling in de klas van een gemiddelde Vlaamse school, zouden er terecht vragen worden gesteld over het onderwijssysteem.

Het ‘onderwijssysteem’ is in dit geval de play-offs. Officieel in het leven geroepen om de spankracht en de kwaliteit van de Belgische competitie te verbeteren. Officieus is het echter in de eerste plaats een grotere geldbron, vooral voor de topploegen en de eigenaars van de uitzendrechten. Het oorspronkelijke doel waarmee de competitiehervorming in 2009 werd voorgesteld wordt riant voorbijgeschoten.

Op dit moment is de competitie misschien spannend – weliswaar door het falen van de topteams – maar de voorbije seizoenen leverde de play-offs geen extra klamme handjes en op de proef gestelde zenuwen op. Tot op heden hebben we ook geen enkel teken gezien dat de teams er op sportief vlak door op vooruit zouden gaan. Anderlecht en co spelen wel meer wedstrijden tegen elkaar, maar daardoor red je het Belgisch voetbal nog niet. En de clubeigenaar die denkt door het play-offsysteem Lionel Messi te kunnen strikken om in de aanval te komen lopen, moet die ploat dringend afzetten.

Nee, om een kwaliteitsinjectie toe te dienen, moet je je horizon verruimen. Onder het motto ‘wat we zelf doen, doen we niet altijd beter’ zou de BeNeliga een oplossing kunnen bieden. De gezamenlijke competitie van de Lage Landen is de afgelopen jaren al een paar keer dood verklaard en begraven geworden, maar de verrijzenis is misschien nabij. Vanaf dit seizoen bestaat er namelijk al een gelijkaardig competitieformat voor vrouwen. Wat daar kan, kan dus ook voor de mannen.

De BeNeliga zou niet enkel voor het Belgisch voetbal heilzaam zijn. Ook boven de Moerdijk zouden ze er hun voordeel uit kunnen halen. De Nederlandse Eredivisie staat immers niet zo veel hoger aangeschreven dan die van haar zuiderburen. Zeker de laatste jaren niet. Een neutrale voetbalsupporter wordt niet warmer van de wedstrijd VV Venlo tegen Heracles Almelo dan van pakweg Bergen tegen KV Kortrijk. Dat er dit seizoen evenveel Belgische als Nederlandse teams in de groepsfase van de Europese competities vertegenwoordigd zijn, is evenzeer een (bescheiden) teken aan de wand. De BeNeliga zou dus ook voor de nodige spankracht kunnen zorgen. Lionel Messi zou je er niet mee kunnen overtuigen om met zijn voetbalschoenen naar de Noordzee af te zakken, maar ach, dan is er nog steeds Dries Mertens.