Revanche

Habemus een nieuwe bondscoach: Roberto Martínez krijgt de komende jaren de Rode Duivels onder zijn hoede. Opvallend dat het nieuws nu al werd gecommuniceerd, slechts een paar dagen na de deadline voor het opsturen van de kandidaturen.  Een teken aan de wand dat de KBVB overtuigd is van zijn keuze voor de Catalaan die reeds meer dan twintig jaar aan de andere kant van het Kanaal resideert.

In de gegeven omstandigheden weliswaar, want reeds nadat de sollicitatieprocedure werd gecommuniceerd was het duidelijk dat de KBVB niet mikte op een coach uit de absolute top. Alsof een José Mourinho braaf zijn cv zou opsturen samen met een zorgvuldige geschreven motivatiebrief. De gevolgde procedure was niet meer dan een handigheidje om gênante situaties uit de weg te kunnen gaan. De financiële slagkracht van de bond is immers beperkt, of er nu een topteam klaar staat om te coachen of niet.

Dat wil echter niet zeggen dat ze aan de Houba de Strooperlaan een trainer hebben binnengehaald zonder potentieel. Want er zit zeker toekomstmuziek in de samenwerking met Martínez. Ten eerste is de Spanjaard iemand die het Britse voetbal door een door kent en er uitstekende contacten heeft, wat een groot voordeel is voor een spelersgroep waarvan de meerderheid van de leden actief is in de Premier League. En daarnaast staat Martínez als coach voor een voetbal dat de Rode Duivels op het lijf geschreven is: aanvallend met een grote nadruk op het balbezit. Met de voormalige trainer van onder meer Everton heb je daarbij bovendien de garantie op een tactisch systeem. Wat bij zijn voorganger Marc Wilmots veel minder het geval was.

Het blijft wel een feit dat Martínez zijn imago van beloftevolle trainer voor een groot stuk verloren heeft nadat hij bij zijn laatste werkgever Everton de afgelopen twee seizoenen in een neerwaartse spiraal terecht was gekomen, maar dat hoeft bij de nationale ploeg geen probleem te zijn. De Rode Duivels zitten immers ongeveer in hetzelfde schuitje. Ook zij konden sinds het WK in Brazilië ondanks het aanwezige talent geen stap meer vooruit zetten en de verwachtingen inlossen. Dat kan een bindmiddel zijn tussen de groep en de coach: beiden zijn uit op revanche.

De tijd is ook de bondgenoot van de nieuwe bondscoach. De eerste opdracht is reeds op 1 september met de vriendschappelijke interland tegen Spanje, maar dat is niet meer dan spielerei, zeker in deze fase van het seizoen. En ook de komende twee jaar kan Roberto Martínez in relatieve rust verderwerken, aangezien in de kwalificatiepoule voor het WK in Rusland de Rode Duivels met als tegenstanders Bosnië-Herzegovina, Griekenland, Estland, Cyprus en Gibraltar nooit in de problemen mogen komen. De ideale kandidaat was hij niet voor de functie, maar met al de hier opgesomde elementen op zak lijkt de coach voldoende gewapend voor de functie. Een eventueel communautair conflict kan er alvast niet uitbreken, aangezien de man geen enkele van de drie landstalen machtig is.

Waarom Macedonië Bosnië niet is

Flashback naar eind maart 2009. De Rode Duivels zijn de kwalificatiecampagne voor het WK in Zuid-Afrika goed begonnen. Twee thuiszeges tegen voetbaldwergen Estland en Armenië, een duur bevochten gelijkspel tegen de rechtstreekse concurrent Turkije en een nipte nederlaag tegen de regerende Europese kampioen Spanje hebben de Belgen al aardig op weg geholpen richting Pretoria. Volgende klip die omzeild moet worden: twee duels tegen Bosnië. Geen slechte ploeg, maar wel een haalbare kaart wordt vooraf gedacht.

Helaas, de realiteit was net dat tikkeltje anders. De WK-ambities van de Rode Duivels gaan in het eerste duel in de Genkse Cristal Arena in rook op, samen met het vuurwerk dat door de Bosnische fans massaal wordt afgestoken. Vier dagen later geven Edin Dzeko en zijn maats de Belgen in het groezelige Zenica de Duivels de definitieve doodsteek. Meteen ook het nekschot voor bondscoach René Vandereycken die door de KBVB de laan wordt uitgestuurd. En tevens ook het begin van een periode die ze aan de Houba de Strooperlaan liever ergens in een diepe kast voor eeuwig wegmoffelen: de lachwekkende Kirincup, de vernederende 5-0 nederlaag tegen  Spanje, de geïmproviseerde persconferentie in de catacomben van een Armeens voetbalstadion waarop interimbondscoach Franky Vercauteren zijn ontslag aankondigt. Het lijstje is veel te lang.

Nu exact vier jaar later staan de Rode Duivels opnieuw voor een dubbele confrontatie met een Balkanland, deze keer Macedonië. Net zoals vier jaar geleden waren de resultaten van de voorbije wedstrijden (de vriendschappelijke interland in Roemenië laten we wijselijk buiten beschouwing) voor de Duivels meer dan bevredigend. En net zoals in 2009 worden de Belgen door iedereen – zelfs door de bondscoach van de tegenstander – als favoriet naar voren geschoven.

Hopelijk heeft de Belgische delegatie dus een voldoende grote portie waakzaamheid meegenomen in haar bagage voor Skopje. Zoals Bosnië telt Macedonië immers amper grote namen in haar rangen, maar is het toch een zeer uitgekookte ploeg die met het mes tussen de tanden speelt. De overwinning tegen Denemarken in het meeste recente duel kan nog worden gerelativeerd, aangezien het om een vriendschappelijke confrontatie ging. Wat betreft de zege tegen Servië en het hevig weerwerk in de twee wedstrijden tegen Kroatië lukt dat echter niet.

Al te veel parallellen trekken tussen Bosnië en Macedonië is evenwel niet op zijn plaats. De huidige Rode Duivels en die van vier jaar geleden verhouden zich zoals koffie tot cichorei. Je merkt enkele kleine gelijkenissen, maar daar blijft het ook bij. In 2009 was de sfeer binnen de spelersgroep bijvoorbeeld al danig verstoord. Nu staat er een duidelijke groep klaar (zo niet komen de Duivels volgend jaar in aanmerking voor een oscarnominatie). En individueel hebben de Belgen ook stuk voor stuk meerdere stappen vooruit gezet. Om dat te beseffen volstaat straks één blik op het wedstrijdblad. Vroeger stonden daar clubs op zoals AZ Alkmaar en Lille, nu Tottenham Hotspur en Chelsea.

De dubbele confrontatie tegen Macedonië zou dus eigenlijk geen problemen (lees: puntenverlies) mogen opleveren. Toch niet voor een ploeg alleszins die in Servië een moeilijk eerste halfuur fantastisch heeft omgebogen in een klinkende overwinning, die Schotland en Wales tot meelopers heeft gedegradeerd en die bewezen heeft minstens de evenknie te zijn van de ervaren Kroaten. Aan Benteke en Co om dat vanavond en dinsdag te bevestigen.