Een afspraak met de geschiedenis

Met zwaarwichtige woorden moet voorzichtig omgesprongen worden, zeker als het gaat over een relatief iets als het voetbal. Toch mogen we de wedstrijd van vanavond van de Rode Duivels tegen Wales gerust omschrijven als een afspraak met de geschiedenis. Nog nooit in de historie van de Europese kampioenschappen – vanaf het moment dat de UEFA het aantal deelnemers fors uitbreidde – stond de nationale ploeg aan de deur van de halve finales. Met dan nog eens een unieke kans die deur ook open te beuken.

Wales mag dan misschien wel het zwarte beest zijn van de Belgen, het blijft ook maar Wales. Een ploeg die helemaal opgebouwd is rond één – toegegeven geweldige- ster Gareth Bale die samen met enkele meer dan degelijke voetballers als Aaron Ramsey en Joe Allen ook ondergebracht is in een team met spelers die de kost verdienen bij clubs als Wolverhampton Wanderers en Milton Keynes Dons. Ongetwijfeld gezellige en sfeervolle ploegen, maar een garantie op kwaliteit geeft het niet bepaald. Alsof Marc Wilmots even Herman Wynants van Westerlo zou opbellen om te vragen of hij enkele van zijn spelers mag lenen om op te stellen.

De Rode Duivels hebben bovendien op het EK tot nu toe het nodige vertrouwen opgedaan om te bewijzen dat ze lessen hebben getrokken uit de nederlaag vorig jaar in en tegen Wales. Op de momenten dat het echt moest – tegen Ierland en Hongarije – waren ze steeds op de afspraak. Met snelle balcirculaties een immer diepte zoekend bewezen ze waarom ze een belangrijke outsider zijn in de strijd om de Europese titel. Dezelfde aanpak is ongetwijfeld ook de sleutel tot succes tegen Wales. De Duivels hebben het reeds twee keer getoond op dit tornooi, waarom zou het dan geen derde keer lukken?

Omdat Jan Vertonghen geblesseerd heeft moeten afhaken en Thomas Vermaelen geschorst moet toekijken zou een kritische ingestelde lezer meer dan waarschijnlijk opwerpen. Het ontbreken van deze twee spelers is inderdaad een streep door de rekening van Marc Wilmots en maakt de beslissing van het naar huis sturen van Nicolas Lombaerts die vroeger dan verwacht toch klaar voor de dienst was extra pijnlijk, maar net zoals eerdere afzeggingen moeten we de tegenslag niet dramatiseren. Vertonghen en Vermaelen waren aan een sterk EK bezig, maar in hun plaats komen vervangers die op hun kans  hebben zitten wachten om zich te bewijzen op het hoogste niveau. Voor zover dat nog nodig is kunnen zij voor extra schwung in het elftal zorgen en het is niet dat de vervangers Jordan Lukaku (voor Vertonghen) en Laurent Ciman/Jason Denayer (in de plaats van Vermaelen) niet weten wat ze moeten doen als ze een bal zien.

Nee, vanavond is het echt een unieke kans voor de Rode Duivels om zich bij de beste vier Europese voetbalnaties van dit moment te scharen. We hebben jaren voetbalwoestijn achter ons, maar falen zou ongetwijfeld gezien de favorietenstatus en de gunstige loting een grote ontgoocheling betekenen. Al zou dat wel het voordeel opleveren dat die verdomd potsierlijke tricolore autospiegelhoesjes voor minstens twee jaar uit het straatbeeld kunnen verdwijnen.

Het circus voetbal

En toen waren ze nog maar met … . Het is een zinnetje dat je de afgelopen tijd veel kan gebruiken wanneer het over de verdedigers bij de Rode Duivels gaat. Na Vincent Kompany en Björn Engels zagen immers maandag ook Nicolas Lombaerts en Dedryck Boyata het EK aan zich voorbijgaan omwille van blessures. In het geval van Boyata is dat voor de ambities van de Rode Duivels geen ramp. De speler van Celtic Glasgow telde nog maar twee caps en leek in normale omstandigheden de grootste kanshebber te zijn om als 24^ste lid van de selectie thuis te moeten blijven.

Wat Lombaerts betreft liggen de kaarten anders. Met zijn onbeschikbaarheid verdwijnt er opnieuw heel wat ervaring achteraan bij de nationale ploeg. 39 keer kwam de West-Vlaming tussen de lijnen voor de Duivels. Tel daar nog eens de 72 caps van Vincent Kompany bij en de 85 van Daniel Van Buyten die vlak na het WK in Brazilië afzwaaide en je krijgt een indrukwekkend aantal. Nu blijven nog alleen Toby Alderweireld en Jan Vertonghen over als routiniers. Laurent Ciman en Thomas Vermaelen hebben allebei ook reeds een mooie carrière uitgebouwd, maar kwamen de laatste tijd te weinig in actie bij de nationale ploeg om te verwachten dat ze de kar zullen trekken. Vermaelen zag bovendien dit seizoen te vaak de bank en de tribune bij zijn club Barcelona.

Als Marc Wilmots zich dus over één compartiment zorgen moet maken is het de defensie wel. In de twee afgelopen kwalificatiecampagnes blonk de ploeg telkens uit door zeer weinig doelpunten te slikken – voor het WK in Brazilië twee jaar geleden slechts vier tegendoelpunten en tijden de campagne voor EURO 2016 eentje meer – maar nu staat dat allemaal wat op losse schroeven. Automatismen bij nationale ploegen vormen sowieso reeds een heikel thema, aangezien de teams slechts enkele wedstrijden per jaar spelen en amper kunnen trainen, maar twee weken voor het start van het EK moet de bondscoach en de rest van de technische staf een haast volledige onuitgegeven defensie bij elkaar timmeren. Alleen al daarom wordt de wedstrijd straks tegen Finland zeer interessant.

Wilmots kan zich echter enigszins optrekken aan het feit dat een groot deel van zijn collega-bondscoaches omwille van blessures ook lang niet met hun sterkste elftal kunnen uitpakken. Groepsgenoot Italië mist bijvoorbeeld Marchisio, Montolivo en Verratti, Duitsland kan net zoals op het WK in Brazilië geen beroep doen op Reus en Didier Deschamps moet Diarra, Mathieu en Varane uit de selectie bij Les Bleus laten.

Op zich is die behoorlijk lange lijst geblesseerden niet zo verrassend, desondanks alle vooruitgang in de medische wereld. We staan op het einde van een reeds lang seizoen en het EK is nog niet afgelopen of vele clubteams beginnen reeds aan de voorbereiding van een nieuwe jaargang. Daarnaast is het eerder een regel dan een uitzondering dat spelers tijdens het seizoen twee tot drie wedstrijden per week afwerken. Het voetbal is een perpetuum mobile geworden, voor een groot deel onder druk van de televisiestations en sponsoren die veel geld pompen in het voetbal. Zij hebben er alle belang bij dat het product voetbal vaak genoeg in de markt geplaatst kan worden. Dat dat ten koste gaat van de gezondheid en ambities van voetballers lijkt van ondergeschikt belang. Het circus moet verder en wacht op niemand.

Waarom het Antwerpse voetbal niet op sterven na dood is

“Nooit zat het Antwerpse voetbal dieper dan nu”. Het was afgelopen weekend in een Vlaamse krant de kop van een opmerkelijk stuk. Twee pagina’s lang werd er een ontnuchterende stand van zaken gemaakt van het voetbal in de noordelijkste provincie van ons land. Cijfermatig valt er tegen de analyse weinig in te brengen. Nog nooit kon een Antwerpse club een ticket bemachtigen voor play-off 1 en van de drie huidige vertegenwoordigers in de eerste klasse vinden we de eerste, KV Mechelen, pas op de elfde plaats terug.

Dat terwijl de provinciehoofdstad al twee seizoenen lang van voetbal op het hoogste niveau verstoken blijft. Beerschot, sinds 2013 omgedoopt tot Beerschot-Wilrijk, probeert zich na een tweede faillissement in veertien jaar tijd terug te knokken vanuit de kelders van het nationale voetbal, Antwerp dat een schuldenlast van ongeveer 22 miljoen euro met zich meetorst, verkommert al een decennium in de tweede klasse en wat betreft Berchem Sport moesten we de online zoekrobot raadplegen om op te zoeken sinds wanneer geel-zwart niet meer in de hoogste afdeling actief is, 1987 voor de quizzers. Geen fraai beeld dus voor de stad die pretendeert een metropool te zijn. Besluiten dat het voetbal in Antwerpen dood is, zeker in het geval van de koekenstad, is echter een brug te ver.

Zowel Beerschot-Wilrijk als Antwerp hebben zware tijden meegemaakt of zitten momenteels zelfs nog in financieel slechte papieren, maar aan de toeschouwersaantallen bij wedstrijden valt daar niets van te merken. Afgelopen zaterdagavond zaten er voor de derby tussen Beerschot-Wilrijk en de City Pirates uit Merksem opnieuw 8.000 toeschouwers in het Olympisch Stadion. Onwezenlijk voor vierde klasse, een afdeling waar de meeste clubs al tevreden zijn met 300 supporters. De tocht naar de Jupiler League zal nog enkele jaren in beslag nemen, maar wat betreft de sfeer zit het al snor op het Kiel.

Enkele kilometers verder in Deurne Noord laten de Antwerpfans zich ook niet afschrikken door de donkere jaren in tweede klasse. Desondanks al de sombere berichten over transferverboden, licentieperikelen en financiële problemen blijft de Bosuil aardig gevuld bij wedstrijden in eigen huis en op verplaatsing overstemmen de rood-witte supporters vaak de thuisaanhang. Beide clubs hebben dus een voldoende grote fanbasis om in eerste klasse mee te strijden met de top. Het potentieel van zowel Antwerp als Beerschot-Wilrijk ligt immers veel hoger dan hetgeen er nu bereikt wordt.

Er zijn bovendien nog andere factoren die er op wijzen dat het echt wel de goede kant kan uitgaan met het voetbal in Antwerpen. Naast de economische kracht van de bedrijfswereld en de haven, volstaat daarvoor een avondje Match of the Day kijken. Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Moussa Dembélé en Ritchie De Laet, allen actief in de Premier League zijn voor een groot deel opgeleid in Antwerpen en verder zijn ook andere Antwerpenaren als Radja Nainggolan en Thomas Vermaelen in het buitenland bij topclubs actief.

Alderweireld en co tonen aan dat Antwerpen geen voetbalwoestijn is. Door het sportief verval de afgelopen jaren hebben zowel de jeugdopleiding van Antwerp als die van Beerschot(-Wilrijk) rake klappen gekregen en bijgevolg amper werk kunnen maken van doorstroming van de jeugd naar het A-elftal, maar op de pleintjes in de stad blijft het van het talent bulken. Het is daar waar de meest pure vorm van het spelletje beoefend wordt dat de voedingsbodem ligt voor de toekomst van het Antwerpse voetbal. De kiemen zijn al gezaaid, nu is het nog wachten op een goede oogst.

Resultaten

Zou Frank Vercauteren morgen in het Russische Samara waar hij als coach aan de slag is bij de plaatselijke tweedeklasser Krylia Sovetov aan zijn tv-scherm gekluisterd zitten wanneer de Rode Duivels het in hun achtste finale op het WK opnemen tegen de VS? En wat zou hij dan denken? Vijf jaar geleden toen hij zijn ontslag gaf na een ontluisterende nederlaag op bezoek bij voetbaldwerg Armenië was zijn oordeel alvast vernietigend. “Je kan blijven praten en lullen, maar anderen moeten ook hun verantwoordelijkheid opnemen”, haalde hij uit. “Met deze ploeg kan ik me niet meer vereenzelvigen.”

Een dieptepunt voor het Belgisch voetbal, maar het symboliseert hoe sterk de nationale ploeg de afgelopen tijd is gegroeid. Met voor een groot deel dezelfde groep – tegen Armenië zaten er acht Duivels in de selectie die er in Brazilië nu ook bij zijn en Vermaelen, Fellaini, Kompany, Vertonghen en Witsel waren er toen in Jerevan omwille van schorsingen en blessures niet bij – heeft het team het tot in de knock-outfase van het WK geschopt. Wie dat een half decennium geleden zou hebben voorspeld, zou met pek en veren het land zijn uitgezet.

Om nog verder door te stoten krijgt de nationale ploeg tegen de VS een unieke kans. Ook al overleefden de Amerikanen een stevige poule met tegenstanders Ghana, Portugal en Duitsland en is het een team dat nooit opgeeft, de Rode Duivels zijn aan hun huidige status verplicht zonder veel bibbergeld te betalen de deur tot de kwartfinale open te trappen.

Met of zonder Vincent Kompany. De aanvoerder en het gezicht van deze groep kan in elk team zijn plaats opeisen en is zowel defensief als offensief van goudwaarde, maar helemaal onmisbaar zal hij tegen de VS niet zijn. Daniel Van Buyten bewijst op dit WK dat hij van de huidige lichting de speler is met het grootste palmares en Nicolas Lombaerts speelde tegen Zuid-Korea ook een meer dan verdienstelijke partij. Eventueel kan op lange termijn de blessure van Kompany in combinatie met de onbeschikbaarheid van Anthony Vanden Borre, de eveneens onzekere Thomas Vermaelen en Laurent Ciman en de gele schorsingen die dreigen voor Jan Vertonghen en Toby Alderweireld wel een probleem vormen, maar dat is bij de overige ploegen niet anders. Een WK is slopend voor iedereen.

Of de zege tegen de VS nu met of zonder mooi voetbal gepaard gaat, maakt ook weinig uit. Het klopt dat de Duivels tegen Zuid-Korea net zoals in hun andere groepswedstrijden de neutrale voetbalfans met een onvoldaan gevoel naar huis hebben gestuurd, maar dat zal Marc Wilmots terecht worst wezen. Topsport draait om resultaten en dat heeft de bondscoach goed begrepen.

Een negen op negen en tot nu toe slechts één tegendoelpunt dat bovendien nog via een strafschop werd gescoord, een beter rapport na de eerste ronde is haast onmogelijk. En dan vergeten we nog de statistieken uit de kwalificatiecampagne. Slechts twee gelijke spelen en vier tegentreffers in tien wedstrijden vallen niet te verklaren door toeval. Het zijn de vruchten van het werk van een groep die op dit moment zijn plaats verdient in de kwartfinales van een WK.

Vier vaststellingen na België-Colombia en België-Japan

0-2 en 2-3, dat waren de twee duidelijke nederlagen van de Rode Duivels in de vriendschappelijke interlands eerder deze maand tegen respectievelijk Colombia en Japan. Na de euforie die de voorbije maanden was ontstaan en een (voorlopig?) hoogtepunt bereikte bij de kwalificatie voor het WK in Brazilië, zorgde het toch voor een kleine domper. Vier vaststellingen die ons opvielen:

Simon Mignolet is geen plek opgeschoven in de rangorde bij de doelmannen

Tijdens de WK-kwalificatiecampagne opteerde bondscoach Marc Wilmots steeds voor Thibaut Courtois in doel, maar tegen Colombia en Japan gunde hij Simon Mignolet een kans om zich te bewijzen. De naar Liverpool uitgeweken Limburger bewees enerzijds net zoals de voorbije matchen waarin hij voor de nationale ploeg mocht spelen dat hij een meer dan degelijke doelman is, maar anderzijds moest hij zich wel vijf keer omdraaien. Redelijk veel voor een team dat tijdens de WK-voorronde in tien wedstrijden slechts vier doelpunten slikte en daardoor bij de minst gepasseerde defensies van Europa behoorde. Al was Mignolet steeds kansloos tegen de Colombiaanse en Japanse treffers, zijn optreden zal de bondscoach niet overtuigd hebben om de pikorde bij de doelmannen te wijzigen. Waarschijnlijk zou Courtois evenmin de vijf doelpunten kunnen vermeden hebben, maar het lijkt erop dat de keeper van Atlético Madrid zonder te spelen punten heeft gescoord met het oog op een basisplek.

Vincent Kompany is onmisbaar

Dat het invullen van de 23 namen voor de WK-selectie een moeilijke klus zal worden voor Marc Wilmots staat buiten kijf. De concurrentie op de meeste posities is moordend. Eén speler lijkt ons echter niet weg te denken uit de Belgische elf: Vincent Kompany. Tegen bescheidenere tegenstanders als Wales en Schotland kon zijn afwezigheid nog opgevangen worden, maar tegen Colombia en Japan werd Vince the Prince achteraan gemist. Niet enkel op sportief vlak – Kompany behoort stilaan tot de vijf beste verdedigers ter wereld – maar ook als organisator van de defensie en als leider van de ganse ploeg. Hij is hét gezicht van deze generatie Rode Duivels, de kapitein die het schip de veilige haven binnenloodst. Er kans dus maar beter geduimd worden dat de aanvoerder van de nationale ploeg een goede winter doormaakt en fit is, wanneer de lente begint. Dat laatste leek de afgelopen jaren – na zijn stempel als de man van glas – geen probleem meer, maar sinds dit jaar is zijn blessuregevoeligheid opnieuw toegenomen.

Sommige Rode Duivels moeten meer speelminuten vergaren bij hun clubteams

Desondanks de Belgische internationals wereldwijd worden bejubeld en in de beste competities spelen, hebben sommigen het dit seizoen lastig om zich in de basiself van de club waar ze actief zijn te knokken. Opmerkelijk is dat het vooral gaat om – met uitzondering van Daniel Van Buyten bij Bayern München en Thomas Vermaelen bij Arsenal – Rode Duivels die afgelopen zomer hun oude team inruilde voor een nieuw om het op een hoger niveau te proberen. Dries Mertens bij Napoli, Toby Alderweireld bij Atlético Madrid, Nacer Chadli bij Tottenham Hotspur en Kevin De Bruyne bij Chelsea: allemaal lijken ze een moeilijke periode in hun carrière door te maken. Met het oog op het WK moeten ze nu nog niet panikeren, maar na Nieuwjaar begint de tijd te dringen. Minder wedstrijdminuten betekent immers minder matchritme. En dat laat zich vandaag al merken, zoals Kevin De Bruyne in de wedstrijd tegen Colombia. Zijn invalbeurt tegen Japan was hoopgevender, maar tegen de Zuid-Amerikanen stelde hij voor het eerst bij de nationale ploeg echt teleur. En dat nota bene onder de ogen van zijn trainer bij Chelsea José Mourinho. Benieuwd dus wat de wintermercato brengt voor De Bruyne en co om aan meer speelkansen toe te komen.

We zijn nog geen wereldkampioen

Wie van plan is een gokje te wagen op de kans dat de Rode Duivels op 13 juli van volgend jaar in Rio de Janeiro staan te zwaaien met de wereldbeker doet het maar beter kalmpjes aan. De mogelijkheid dat Vincent Kompany en zijn maats dan al lang thuis zitten, is nog altijd realistischer. Dat gold al langer dan vandaag, maar na de verliesbeurten tegen Colombia en Japan – twee ploegen die op een WK minstens in de tweede ronde thuis horen – is dat nog maar eens bevestigd. Voetjes op de grond dus. Niet zozeer bij de nationale ploeg zelf. Nooit hoorden we uit de monden van de technische staf of spelers enige grootspraak. Steeds werd er nuchterheid gepredikt. Het probleem stelt zich vooral bij sommige supporters. De beleving rond de Rode Duivels steeg het afgelopen jaar exponentieel. De verwachtingen volgden dezelfde curve. En dan gebeurt het dat er ineens gefluit van de tribunes van het Koning Boudewijnstadion rolt, wanneer er een achterstand op het scorebord prijkt. Jammer, maar het maakt nog eens duidelijk dat een deel van de Belgische aanhang enorm volatiel is, hetzelfde deel dat zich niet liet zien wanneer er enkele jaren geleden op een mistroostige Heizel nog maar eens werd  verloren in een nog mistroostigere EK- of WK-kwalificatiecampagne. Een ploeg van wereldniveau heeft ook fans nodig van wereldniveau. De supporters weten bijgevolg wat ze moeten doen indien ze op 13 juli alsnog Belgische voetbalgeschiedenis willen zien geschreven worden …

Bravehearts vs. Duivels

“Er zijn geen eenvoudige tegenstanders”. Het is een cliché dat steevast als dagschotel op de menukaart van een persconferentie van de Rode Duivels staat. Elke bondscoach – of hij nu Marc Wilmots, Georges Leekens of Pietje Puk heet – maakt dankbaar gebruik van het credo en strooit het kwistig in het rond. Van hoogmoed zullen ze aan de Houba de Strooperlaan niet zo snel beschuldigd kunnen worden.

De voorbereiding op de wedstrijd tegen Schotland vormt geen uitzondering op de bescheidenheidsreflex bij de KBVB. Of moeten we het eerder omschrijven als een kramp? Ook deze keer wees Marc Wilmots erop dat het vrijdag geen wandeling in het park gaat worden, ook al heet het stadion waarin er dan gespeeld wordt toepasselijk Hampden Park.

Helemaal ongelijk heeft bondscoach Wilmots trouwens niet. Schotland is niet de preminiemenploeg van Andorra. Op de meest recente versie van de FIFA-ranking prijken ze op de vijftigste positie. Niet meteen om over naar huis te schrijven, maar nu ook weer niet om te onderschatten. Het is bovendien geen toeval dat de film Braveheart over een Schotse krijger gaat en niet over een bankbediende uit Zwevezele. De Schotse nationale ploeg staat net zoals William Wallace bekend als een onverzettelijk blok. Het is het Duitsland van de landen die niet op de eerste rij stonden toen de voetbalskills werden uitgedeeld. Pas wanneer hun spelersbus het stadion heeft verlaten kan je zeker zijn dat de wedstrijd beslecht is.

Daarnaast zitten de Highlanders in een goede flow. De nieuwe bondscoach Gordon Strachan blies na zijn aanstelling in januari van dit jaar nieuw leven in de ploeg en dat wierp duidelijk zijn vruchten af. In Zagreb werd er tegen Kroatië gestunt met 0-1 en vorige maand verloor de ploeg nog nipt van eeuwige rivaal Engeland.

De troepen van Marc Wilmots zijn dus gewaarschuwd, al schuilt het grootste gevaar voor de Duivels misschien wel intern. Enkele spelers zoals Dries Mertens, Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku kwamen de laatste weken minder aan spelen toe bij hun clubs en hoe fris is Marouane Fellaini na zijn hectische transfer naar Manchester United?

Door het ontbreken van de twee vaste centrale verdedigers – Vincent Kompany en Thomas Vermaelen – verdwijnt er bovendien heel wat ervaring uit het elftal. Samen opgeteld stonden de speler van Manchester City en die van Arsenal reeds 99 keer op de grasmat met de nationale ploeg. Kompany is bovendien de ultieme leider van deze generatie. Die vervang je niet zomaar.

Langs de andere kant moet een groep die de ambitie heeft om naar het WK in Brazilië te gaan en daar ook potten wilt breken, in staat zijn om die afwezigheid op te vangen. Op een groot tornooi moet er immers vaak ook geroteerd worden en bestaat eveneens de kans dat niet alle sterkhouders aanwezig zijn. Daarenboven mag een ambitieuze groep die het allerhoogste wil bereiken geen problemen ondervinden met het nummer 50 op de wereldranglijst. Met nog drie wedstrijden te spelen en een voorsprong op Kroatië van drie punten, zou een zege in Glasgow Brazilië wel heel dichtbij brengen. De Duivels weten dus wat ze te doen staan. Of moeten we ons toch meer bescheiden opstellen?

Drie vaststellingen na België-Macedonië

De Rode Duivels hebben het tweeluik tegen Macedonië tot een goed einde gebracht. Nadat ze al in Skopje waren gaan winnen, zetten ze vorig week dinsdag dezelfde ploeg opzij in het Koning Boudewijnstadion met 1-0. Het WK in Brazilië komt hierdoor weer een stapje dichterbij.  Drie vaststellingen die ons opvielen in Brussel.

Eden Hazard beslist de wedstrijd met één flits

Nog meer dan in de heenwedstrijd was Eden Hazard beslissend. Met een knappe kap en dito schot zorgde hij op het uur voor de bevrijdende treffer. Een zucht van opluchting, aangezien de 59 minuten daarvoor zeer moeizaam verliepen. Dat het geen doelpuntenfestival zou worden in Brussel was voor de wedstrijd nochtans al duidelijk. In de eerste vier matchen van de WK-kwalificatiecampagne hadden de Macedoniërs immers slechts vier doelpunten moeten slikken. En ook de heenwedstrijd had aangetoond dat de troepen van Cedomir Janevski best goed konden voetballen. De Duivels hielden daar rekening mee, maar verloren zich telkens in een te trage opbouw. Bovendien werd al te vaak het centrum opgezocht, waar er moeilijk een doorkomen aan was. De ruimte lag op de flanken, maar die optie werd te weinig benut door de Belgen. Niet dat de zege onverdiend was, van deze groep spelers mogen we echter meer verwachten.

De verdediging staat er

Waar er in de vorige campagnes telkens veel kritiek kwam op de Belgische achterhoede die te gemakkelijk doelpunten weggaf, staat er nu in de voorronde voor het WK in Brazilië een stevige defensie. Zo ook vorige week dinsdag. Jan Vertonghen en Toby Alderweireld zijn van nature geen vleugelverdedigers, maar speelden woensdag meer dan verdienstelijk. Centraal had Vincent Kompany duidelijk nog last van een gebrek aan matchritme na een blessure die hem twee maanden buiten strijd hield. Thomas Vermaelen liet echter niet merken dat hij bij zijn club Arsenal op de bank beland is. Hij behoedde de Rode Duivels onder meer in de eerste helft van een Macedonisch doelpunt na mistasten van collega Kompany. En kwam er al eens een bal door de rode muur, dan bewees Thibaut Courtois waarom hij nu al een Europese topkeeper is. Ook in de andere kwalificatiewedstrijden toonde bondscoach Marc Wilmots aan dat hij over een degelijke defensie kan beschikken. Slechts één tegendoelpunt in zes wedstrijden is een ijzersterke statistiek.

Nek-aan-nekrace met Kroatië

Na vorige week dinsdag is het meer dan waarschijnlijk: de strijd om de eindzege in groep A en de daaraan verbonden rechtstreekse kwalificatie voor het WK zal gaan tussen Kroatië en België. Beide ploegen hebben na zes matchen evenveel punten. Een echt uitgesproken favoriet is er niet. Al heeft Kroatië na het gelijkspel in Brussel een licht mentaal voordeel met het oog op de terugwedstrijd. En het nummer negen op de Fifa-ranking beschikt over meer internationale ervaring. De laatste tien jaar heeft het slechts één groot internationaal tornooi moeten missen. Dit betekent echter niet dat de Rode Duivels kansloos zijn. Integendeel, Kroatië zal zich in oktober niet zoals Macedonië ingraven, maar vrij zijn kans gaan. Dat moet een team als België dat voluit kiest om vooruit te voetballen beter liggen. Bovendien zullen de Duivels tegen oktober individueel allemaal een extra seizoen progressie hebben kunnen maken in de grootste Europese competities. Het zal die eventuele vooruitgang zijn die in Zagreb de eindstrijd kan beslissen. En die de vraag kan beantwoorden of er volgend jaar vliegtuigtickets naar Brazilië kunnen worden geboekt.

De d van degelijkheid

Vriendschappelijke wedstrijden zijn zoals de blinde darm van het menselijk lichaam. Niemand weet goed waarvoor ze dienen. Een bondscoach kan dan immers slechts drie dagen over zijn selectie beschikken. Veel kan je in die periode niet veranderen. En de vele wissels tijdens zulke wedstrijden zijn ook niet positief voor het spelniveau.

Toch werden we woensdagavond in het Jan Breydelstadion aangenaam verrast. De oefenpot van de Rode Duivels tegen de stugge Slovaken was een aangenaam kijkspel. Toch in ieder geval tijdens de eerste zestig minuten, waarin technische hoogstandjes hand in hand gingen met Belgische dominantie. Tussen de Rode Messi’s en Ronaldo’s liet ook iemand anders zich positief opmerken: Daniël Van Buyten. Big Dan moest centraal in de defensie de afwezigheid van Kompany en Vermaelen mee helpen opvangen en deed dat perfect. Defensief konden we hem op geen enkel foutje betrappen en aanvallend zorgde hij voor het nodige gevaar.

Akkoord, de prestatie van de uit de kluiten gewassen Henegouwer moet nu ook weer niet worden onderscheiden met een Nobelprijs, maar Van Buyten verdient de lof die hij toekomt. Al te vaak wordt hij snoeihard aangepakt in de media. Remember België-Duitsland van enkele jaren geleden, waarbij hij door het versturen van één slechte pass deels aan de oorzaak lag van de 0-1 nederlaag. De kranten ontploften toen haast. Tientallen pagina’s werden er aan besteed: ex-voetballers en –trainers kregen een podium om de verdediger deskundig neer te sabelen, columnisten zaten in een race om elkaar te overtreffen qua strafste taalgebruik (‘landverrader’, ‘sluit de grenzen’, etc.) en lijstjes met eerdere fouten van hem werden bovengehaald. Dat de Belgen voorafgaand aan het doelpunt van de Duitsers al een tijdje geen bal meer geraakt hadden en een nederlaag daardoor bijna onvermijdbaar werd, werd vakkundig verzwegen.

Op basis van enkele fouten Van Buyten omdopen tot Van Blunder is intellectueel oneerlijk. Want we zouden het haast vergeten: de centrale verdediger heeft tot nu toe een aardig palmares bij elkaar gevoetbald. Al zes seizoenen speelt hij bij topclub Bayern München, waarmee hij twee keer landskampioen werd, evenveel keer de Duitse beker won en als enige landgenoot tot nu toe een finale van de Champions League speelde. Bij de Rode Duivels is hij bovendien samen met Timmy Simons de meest ervaren speler. En voor een verdediger beschikt hij over de uitzonderlijke gave dat hij een neus voor doelpunten heeft: negentien treffers voor Bayern, tien voor de nationale ploeg. Niet bepaald allemaal statistieken van een cafévoetballer. Al zal Roger De Vlaeminck daar waarschijnlijk anders over denken.

Van Buyten heeft echter de pech dat hij een verdediger is. Achterhoedespelers zijn altijd vatbaar voor meer kritiek dan hun collega’s vooraan op het veld. Hun taak is immers doelpunten vermijden, wat minder ‘zichtbaar’ is dan de bal tegen de netten te rammen. Bovendien is Van Buyten ook niet de meest sierlijke verdediger. In een ploeg zoals de Rode Duivels met veel technisch hoogbegaafde spelers valt dat extra hard op. Bij hem geen rabona’s of panenka’s, de d in zijn voornaam staat gewoon voor degelijk. Volgens ons minstens een even belangrijke letter  als de e van elegant en Eden Hazard.

Het eigenzinnige voetbaljaaroverzicht 2013

Op de laatste dag van 2012 brachten we op deze blog een voetbaljaaroverzicht. Tijd nu om vooruit te blikken. Wat brengt 2013?

1. Anderlecht kampioen

Paars-wit volgt op het einde van het seizoen zichzelf op als landskampioen van België. Al gaat dat niet zonder slag of stoot. Zulte-Waregem blijft immers ook in play-off I aanklampen. Tot dat de ploeg aan de Gaverbeek coach Francky Dury na een meningsverschil aan de deur zet en Georges Leekens als vervanger aanstelt. Leekens vindt dat 90 procent van het werk al klaar is en besluit dan ook om de resterende wedstrijden slechts voor 10 procent voor te bereiden. De gevolgen laten zich raden: Essevee valt terug naar de zesde en laatste plek in de eindronde. Anderlecht kan de 32^ste titel vieren.

2. Het ontslag van Bart Verhaeghe

Ook een opmerkelijke wending in het Jan Breydelstadion. Daar besluit Bart Verhaeghe eind maart zichzelf te ontslaan als voorzitter van Club Brugge. Zijn performance was naar eigen zeggen niet meer in overeenstemming met het business plan. Wel staat hij zichzelf nog toe om zijn opvolger aan te duiden. Die keuze valt op François De Keersmaecker, de voorzitter van de KBVB. De Keersmaecker aanvaardt het aanbod, maar laat weten in naam van de voetbalbond diep ontgoocheld en verontwaardigd te zijn dat een Belgische ploeg haar eigen bond verschalkt.

3. Antwerpse ploegen zakken verder weg

Ook in 2013 gaat de malaise in het Antwerpse voetbal onverminderd voort. Beerschot degradeert naar tweede klasse en Antwerp naar derde. Al is dat niet helemaal de schuld van de twee clubs. Het nieuwe Antwerpse stadsbestuur besluit namelijk een samenscholingsverbod uit te vaardigen voor de rest van het seizoen 2012-2013, nadat schepen en tevens Antwerpsupporter Ludo Van Campenhout een bedreigende sms heeft ontvangen van een Beerschotfan, een zekere Patrick J.. Dat samenscholingsverbod geldt echter niet enkel voor het publiek, maar ook voor de spelers. Antwerp en Beerschot zien zich daardoor genoodzaakt om voor elke match slechts één speler op te stellen. De sportieve gevolgen laten zich dan ook raden. Daarnaast grijpt het stadsbestuur ook op een ander vlak in. Zo wordt elk hamburgerkraam in een straal van drie kilometer rond ’t Kiel of de Bosuil gedwongen te sluiten. De Grote Leider wil immers dat net zoals hij de ganse Antwerpse bevolking op dieet gaat. In primeur geven we alvast de naam van de campagne mee: “Zet die bakplaat af”.

4. Premier League kleurt Belgisch

In Engeland wordt er ook dit jaar verder gegaan op de trend die al enkele jaren bezig is: steeds meer clubs uit de Premier League willen een Belgische speler onder contract hebben. Het groeit uit tot het modeverschijnsel van 2013. “Wie geen Kompany, Vermaelen of Dembele in zijn rangen heeft, kan net zo goed vrijwillig degraderen”, wordt er zelfs gefluisterd op vergaderingen van de clubs. Bovendien gaat het verder dan spelers kopen. Zo bouwt Liverpool een nieuw stadion in de vorm van een frietzak en wordt er voor aanvang van elke wedstrijd een veldrit georganiseerd op het terrein. Er worden evenwel ook minder positieve Belgische gewoontes overgenomen. Verschillende ploegen worden bijvoorbeeld betrapt op grootschalige belastingontduiking.

5. De scheidsrechter strikes back

2012 was het jaar waarin heel wat scheidsrechters in binnen- en buitenland kregen af te rekenen met verbaal en fysiek geweld. “2013 moet het jaar worden waarin daar iets aan gedaan wordt”, vindt de Belgische scheidsrechtersvereniging. Ze stellen drastische maatregelen in werking. Informatie- en sensibiliseringscampagnes hebben volgens hen geen effect, dus ze gaan een stapje verder. Ze laten zich inspireren door de kleur van hun outfit en trekken verkleed als Batman en Zorro eropuit om mogelijke herrieschoppers preventief uit te schakelen. De actie genereert grote verontwaardiging bij de voetballers en de supporters. “Zonder respect is er geen voetbal mogelijk”, reageert een lokale speler. “Er moeten dringend maatregelen worden genomen tegen agressieve scheidsrechters die zich bezondigen aan zinloos geweld.” De fans en de spelers laten het er dan ook niet bij. Om hun eisen kracht bij te zetten, organiseren ze in Brussel een witte mars.